Καλάθια και συμφωνίες

Ακούν οι πολίτες για τον εισαγόμενο πληθωρισμό, αλλά τους καίει η τσέπη τους. Μικρή σημασία έχει αν ακρίβεια υπάρχει και στο εξωτερικό –που όντως υπάρχει. Λίγη σημασία έχει και το πού οφείλονται οι ανατιμήσεις και ποιος τελικά «κλέβει» ποιον. Αρχίζουν από τον παραγωγό, που επικαλείται ανατιμήσεις σε λιπάσματα, ζωοτροφές και ρεύμα και φτάνουν με μια ωραία αλυσίδα  ως το τελικό θύμα, εμάς τους καταναλωτές. Αυξήθηκε λέει, το πετρέλαιο κίνησης και γι’ αυτό το ματσάκι μαϊντανό πήγε από 50 στα 70 λεπτά –τι ακούμε! Θα εντατικοποιηθούν λέει, οι έλεγχοι. Λες και απέδωσαν ποτέ. Η ατάκα «έχουμε κάνει 1000% περισσότερους ελέγχους από όσες έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ»  μάλλον χαμόγελα προκαλεί, ακούγοντας από τη άλλη πως διαθέσιμοι γι’ αυτό το τσουνάμι είναι 70 ελεγκτές, αλλά «θα προσλάβουμε». Στο μεταξύ ο κόσμος πηγαίνει στο σουπερμάρκετ, στο κρεοπωλείο και στον φούρνο, βάζει βενζίνη και πετρέλαιο κίνησης, ανεβοκατεβαίνει τον διάδρομο με τους πάγκους της λαϊκής αγοράς και βγάζει συμπεράσματα. Η ακρίβεια στα τρόφιμα είναι κάτι που δεν φαίνεται να έχει απασχολήσει όσο πρέπει αυτούς που πρέπει –εκτός και αν θεωρούμε το ευχολόγιο του «καλαθιού του νοικοκυριού» κάτι περισσότερο από μια καλή ιδέα του τομέα της πολιτικής επικοινωνίας. Και τούτο με ένα είδος «συμφωνίας κυρίων» που δεν έχει και τόσο καλή προϊστορία στην Ελλάδα περασμένων δεκαετιών. Μια συμφωνία ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα θα παίρνουν αύξηση, αλλά…λιγότερη. Όλα αυτά, βέβαια, με προσοχή ώστε το καλάθι να μην γίνει γνωστό ως «του φτωχού», πράγμα που θα δημιουργούσε την λάθος εντύπωση.