Ενα παιδί δεν είναι μια στιγμή

«Το 2030 η Ελλάδα θα είναι η γηραιότερη χώρα της ΕΕ»: Η εκτίμηση αυτή της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας  για τη χώρα μας είχε προκαλέσει σοκ. «Εντός του 2024 πρόκειται να εκπονήσουμε ένα αναλυτικό και στοχευμένο Εθνικό Σχέδιο για το Δημογραφικό» λέει η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Σοφία Ζαχαράκη. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα περιλαμβάνει αυτό το Εθνικό σχέδιο και εάν θα υπάρχει μια πολύπλευρη αντιμετώπιση του προβλήματος. Με οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά και να αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Όπως τονίζει  ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Κωνσταντίνος Ζαφείρης. «Η λύση δεν είναι να δίνουμε επιδόματα. Είναι απαραίτητα για την ενίσχυση της οικογένειας, αλλά δεν είναι πανάκεια. Θα πρέπει να υπάρξουν διαρθρωτικές αλλαγές στις συνθήκες εργασίας για τα νέα ζευγάρια. Μπορούν να φτιάξουν εύκολα το σπίτι τους; Μπορούν να ανταπεξέλθουν στην ανατροφή των παιδιών τους με τους μισθούς τους; Το σχολείο, συνολικά η παιδεία είναι κατάλληλη και βοηθά ουσιαστικά τις νέες οικογένειες; Αυτά είναι βασικά ζητήματα, που πρέπει άμεσα να επιλύσουμε», επισημαίνει ο καθηγητής. Πάντως εάν πιάσουμε μόνο το τελευταίο, εάν δηλαδή το σχολείο/παιδεία είναι κατάλληλη και βοηθά ουσιαστικά τις νέες οικογένειες, η απάντηση είναι ένα μεγάλο όχι. Σίγουρα, είναι μια ενίσχυση το ποσό που δίνεται εφάπαξ με κάθε γέννηση, αλλά ένα παιδί δεν είναι μια στιγμή. Η ανατροφή του και η γενικότερη υλική του υποστήριξη διαρκούν το λιγότερο 20 χρόνια. Αρα, περισσότερο θα βοηθούσε κατ’ αρχήν σε ότι αφορά το παιδί η μείωση του κόστους για την εκπαίδευσή του, καθώς ένα μεγάλο ποσό του οικογενειακού προϋπολογισμού πηγαίνει σε μαθήματα και φροντιστήρια που γίνονται εκτός σχολείου.