της Ελένης Ν. Καραγιάννη
Είναι οι εικόνες που αντικρίζουμε και μιλάνε από μόνες τους κι εμείς απλά παρατηρούμε κι αποτυπώνουμε αυτά που βλέπουμε. Βιώνουμε για δεύτερη φορά σε έναν χρόνο μια περίοδο καραντίνας ακόμα αυστηρότερη για να προστατεύσουμε τη δημόσια υγεία, και την υγεία των ευπαθών και ευάλωτων ομάδων πληθυσμού από τον Covid -19.
Κι ενώ όλα αυτά ξαφνικά μας απασχολούν δεν σκεφτόμαστε την ανθρωπιστική κρίση που προκαλεί σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας ο εγκλεισμός των ανθρώπων. Η εργασία πρωτίστως που είναι από τα βασικά δικαιώματα των ανθρώπων έχει μειωθεί και έχει περιορισθεί, η παιδεία, η ελευθερία επίσης σε πολλούς τομείς. Κι ενώ δύο τρία χρόνια πριν μιλούσαμε για προστασία των παιδιών από τον εθισμό του διαδικτύου, τελικά έχει μεταφερθεί όλη η ανθρώπινη δραστηριότητα και οικονομία μέσα στο διαδίκτυο. Χωρίς κινητό και ηλεκτρονικό υπολογιστή είμαστε πλέον εγκλωβισμένοι. Οι ενημερώσεις για την πορεία της Πανδημίας και κάθε τι νέο που σχετίζεται με αυτό λειτουργούν εθιστικά για τους περισσότερους από εμάς.
Το πρόβλημά μας δεν είναι πλέον το πόσοι άνθρωποι γύρω μας έχουν κλείσει τις επιχειρήσεις τους, έχουν χάσει τις δουλειές τους και παρά την οικονομική κρίση πληρώνουμε φόρους κατανάλωσης, φόρους διαβίωσης, φόρους ακινήτων και πολλά άλλα ακόμα.
Κι ενώ η σύγχρονη την τάση που υπάρχει να περιοριστούμε για να μην πεθάνουμε, σαν ασφαλιστές θα λέγαμε στους μελλοντικούς μας πελάτες ότι το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος αλλά δεν ξέρουμε πότε και πως θα μας συμβεί. Για τους περισσότερους δε που πιστεύουμε, τον θάνατο τον ξέρει μόνο ο Θεός. Συνεπώς το ζήτημά μας εδώ είναι η επιβίωση από τον Κορωνοϊό ή μήπως παράλληλα με κάτι άλλο;
Πώς θα επιβιώσουμε αν δεν επιβιώσουμε υγιείς και έχοντας τη λογική μας. Η επιβίωση είναι στην ανθρώπινή μας φύση μέσα στο πέρασμα των αιώνων έτσι κι αλλιώς. Σαν υγεία όμως δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο η αρτιμέλεια ή η σωματική μας εμφάνιση ή λειτουργία. Ως υγεία λογίζονται η ψυχική και πνευματική υγεία. Γιατί μετά την καραντίνα αν δεν ληφθούν μέτρα για την αποσυμφόρηση των πιέσεων που δέχονται οι φορολογούμενοι από το άδικο καθεστώς φορολογίας, οι επιτηδευματίες που έχουν κλείσει τις επιχειρήσεις τους αλλά και για όλους τους πολίτες που ο καθένας ξεχωριστά βιώνει ένα δικό του Γολγοθά εν μέσω Πανδημίας θα ζήσουμε πολύ άσχημες καταστάσεις, παρόμοιες με αυτές που θα χαρακτήριζαν μια ανθρωπιστική κρίση.
Οι έγκλειστοι ανήκουν στην κατηγορία των ευάλωτων ομάδων πληθυσμού και εφόσον πλέον διανύουμε περίοδο εγκλεισμού όλοι πρέπει να αντιμετωπιστούμε αναλόγως από την πολιτεία. Ένας ιός έφερε τα πάνω κάτω στις ζωές όλων και ειδικότερα στα παιδιά μας. Το μέλλον είναι αβέβαιο και μοιάζουμε όλοι εγκλωβισμένοι στα πρέπει και στα μη.
Μετά την Καραντίνα ο κόσμος ίσως να είναι καλύτερος όπως λέγεται από πολλούς μπορεί όμως να γίνει πολύ χειρότερος αν ακολουθήσει μεγάλη ανθρωπιστική κρίση. Εκτός από τη στασιμότητα και παλινδρόμηση μιας οικονομίας δεν προχωράει είναι που κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, με την εσωστρέφεια αποδομείται ένα σύστημα αξιών και προτεραιοτήτων και φτιάχνεται ένα νέο. Αποδομείται στον άνθρωπο, στον απλό πολίτη στη βάση του οικονομικού συστήματος και αυτό θα έχει ως συνέπεια να συμπαρασύρει το οικονομικό και πολιτικό σύστημα σε κάθε επίπεδο, γιατί η κρίση θα μεταφερθεί μοιραία κι εκεί. Κι εμείς θα βρεθούμε να είμαστε στην ουρά των εξελίξεων γιατί μεγαλώσαμε αλλιώς. Οι νέοι δε, αυτούς που άδικα κατηγορούμε για την εξάπλωση της Πανδημίας αυτοί που κάθονται μπροστά στις οθόνες για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους, αυτοί θα πρέπει μετά να οδηγήσουν τις εξελίξεις με όσα έχουν διδαχθεί. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν γυρίζει πίσω και αυτά που ζούμε στο παρόν θα είναι ο προάγγελος του μέλλοντός μας.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου Απόφοιτη Τμ. Μεσογειακών Σπουδών Πανεπιστημίου Αιγαίου. Απόφοιτη ΑΣΠΑΙΤΕ παρ. Ρόδος
