Βλέπω ενθουσιώδη σχόλια συμπολιτών μας, κάτω από τις πρώτες φωτογραφίες του χριστουγεννιάτικου διάκοσμου της Ρόδου , όπως για την Φάτνη στο Μαντράκι, τα αστεράκια σε στενά της Παλιάς Πόλης, τον τεράστιο αρκούδο στην Πλατεία Κύπρου και σκέπτομαι μη μας πει παρακατιανούς βλαχοβαλκάνιους, η… «εθνική μας φωτίστρια», γιατί μας αρέσουν –σε ένθεους και άθεους-αγαπημένα χαρακτηριστικά σύμβολα των γιορτών. Και για να τελειώνουμε με όλη αυτή την κουβέντα για τους χριστουγεννιάτικους στολισμούς, ισχύει το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι. Άλλο όμως αυτό, και άλλο να μας κουνούν το δάχτυλο οι «δωρητές», γιατί είμαστε άσχετοι , οπισθοδρομικοί, που ιδέα δεν έχουμε από «art installation» και χριστουγεννιάτικη «nouveauté». Τα Χριστούγεννα, ως γιορτή αγάπης, είναι ο δρόμος για να ενωθεί η κοινωνία με μηνύματα συμφιλιωτικά και καθησυχαστικά. Η επιτήδευση και η έπαρση είναι αντίθετες στο νόημα των Χριστουγέννων. Η εξέλιξη χρειάζεται πάντα να έχει κάποιες βάσεις για να γυρίζεις πίσω σε αυτό αν χαθείς, να συνθέσεις κάτι πραγματικά πρωτοποριακό χρησιμοποιώντας το παλιό με το νέο κι όχι μινιμαλιστικές ακατανόητες χιπστεριές. Τα Χριστούγεννα είναι ένα παιδικό όνειρο και τα όνειρα των παιδιών δεν ειναι “μίνιμαλ” πως να το κάνουμε! Είναι συγκεκριμένη γιορτή και έχει χαρακτηριστικό αυτό το κιτς (όπως θα το έλεγε η «εθνική μας φωτίστρια») με αγγελάκια, αστεράκια, δεντράκια, πολύχρωμα φωτάκια (ρεύμα τέχνης είναι και αυτό). Αρκετά με τους διδακτισμούς, τις εξυπνάδες και τον ελιτισμό.
