Νομίζω πως στρουθοκαμηλίζουμε όλοι εμείς εδώ στην Ελλάδα. Συζητούμε εάν θα χαθεί ή όχι το όνομα «Μακεδονία». Μα δεν είναι ήδη χαμένο; Μια χαμένη υπόθεση από το 1993. Και μπορεί ακόμη και σήμερα το 83% των Ελλήνων -σύμφωνα με δημοσκόπηση-να λένε πως δεν πρέπει να περιλαμβάνεται ο όρος «Μακεδονία», αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η γειτονική χώρα αποκαλείται «Μακεδονία» «Δημοκρατία της Μακεδονίας», από περισσότερες από 130 χώρες. Σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης αποκαλεί την χώρα αυτή «Μακεδονία». Και το ερώτημα είναι τώρα από την ευκαιρία που ανοίγεται τώρα εξ ανάγκης των Αμερικανών και λοιπών συμμάχων να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, την γειτονική, μπορούμε να μειώσουμε τις επιπτώσεις αυτής της ήττας στο θέμα του ονόματος. Γιατί περί ήττας πρόκειται το γεγονός ότι το κρατίδιο αυτό, κατάφερε 24-25 χρόνια τώρα να αναγνωρισθεί από περισσότερες από 130 χώρες ως «Μακεδονία». Αν και πολύ φοβάμαι, ότι και μετά την νέα ονομασία, είτε με κυριλικούς χαρακτήρες- όπως είναι η νέα πολιτικάντικη θέση του συγκυβερνήτη, είτε με άλλη προφορά –ΝόβαΜακεντόσκι- πάλι «Μακεδονία» θα λέγεται. Είκοσι πέντε χρόνια είναι πολλά και μια κατάσταση παγιωμένη σε τόσες πολλές χώρες, δεν αλλάζει εύκολα. Το θέμα πλέον τώρα είναι εάν μπορούμε να πιεστούν οι γείτονες, να βάλουν νερό στο κρασί τους σε θέματα αλυτρωτισμού, τον οποίο έχουν σημαία, (θα προστατεύουν τους Μακεδόνες σε όποια χώρα κι αν ζουν, μιλούν για μακεδονικό έθνος, μακεδονική γλώσσα…) Η πολιτική (και οι εκπρόσωποί της) έχει τώρα την ευκαιρία να επανορθώσει ένα λάθος που οδηγεί σε τοίχο. Ας πιέσουν τους γείτονες να μαζέψουν τα γραφικά αλυτρωτικά τους, να ξεπεζέψουν από τον Βουκεφάλα.
Στρουθοκαμηλίζοντας
