Εκπαιδεύονται κάτω από αντίξοες συνθήκες, σε εδάφη ιδιαιτέρως αφιλόξενα. Οι περισσότερες ασκήσεις τους πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια της νύχτας, συχνά με βαρύ κι άσχημο καιρό, σε άγνωστα σημεία της ελληνικής επικράτειας.
Ανά πάσα στιγμή, βρίσκονται στη διάθεση της Μονάδας τους, χωρίς να λογαριάσουν τίποτα παραπάνω πέρα από το καθήκον τους. Γιατί έτσι νιώθουν οι χειριστές των ελικοπτέρων και οι βατραχάνθρωποι του Πολεμικού Ναυτικού: ότι δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το να υπερασπίζονται την πατρίδα τους.
Η συντριβή του ελικοπτέρου Agusta Bell τα ξημερώματα της Πέμπτης κόστισε τη ζωή σε τρεις έμπειρους και ικανούς αξιωματικούς.
Είκοσι χρόνια μετά τη νύχτα των Ιμίων, η τραγωδία επαναλήφθηκε κατά τη διάρκεια άσκησης ανακατάληψης της νήσου Κινάρου με κωδικό όνομα «Αστραπή», ανάμεσα σε Νάξο και Αμοργό.
Οι συνθήκες της τελευταίας πτήσης των Αναστάσιου Τουλίτση, Κωνσταντίνου Πανανά και Ελευθέριου Ευαγγέλου θα εξεταστούν από την ειδική επιτροπή που συστάθηκε για τη διερεύνηση των αιτίων της συντριβής.
Δύσκολη εκπαίδευση
«Οταν καλείσαι να συμμετάσχεις σε ένα πραγματικό ?επεισόδιο?, δεν μπορεί κανείς να γνωρίζει τις συνθήκες που θα συναντήσει στο πεδίο. Για τον λόγο αυτόν, οι εκπαιδεύσεις μας είναι όσο πιο δύσκολες γίνεται, προκειμένου όλοι οι χειριστές να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο», εξηγεί στο «Εθνος της Κυριακής» ο Δημήτρης Γούσης, ναύαρχος εν αποστρατεία, που διετέλεσε -μεταξύ πολλών άλλων- και αρχηγός ΓΕΝ.
Στον ίδιο τόνο και ο Γιάννης Κορακάκης, απόστρατος αντιπλοίαρχος, 30 χρόνια βατραχάνθρωπος, αλεξιπτωτιστής και εκπαιδευτής στη Μονάδα Υποβρύχιων Καταστροφών: «Αν δεν το αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν μπορείς να το αντέξεις. Με τη σκληρή εκπαίδευση, μαθαίναμε να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα και να ρυθμίζουμε τον φόβο μας. Ολοι μας στο μυαλό μας είχαμε να δώσουμε το 100% των δυνατοτήτων μας για να προσφέρουμε στο κοινωνικό σύνολο, για να υπηρετήσουμε την πατρίδα μας».
Ο τέως αρχηγός ΓΕΝ Δημήτρης Γούσης φοίτησε αρχικά στη διακλαδική σχολή Αεράμυνας και αργότερα στη Σχολή Ελικοπτέρων του Στρατού Ξηράς. Ηταν από τα πρώτα επτά στελέχη που οργάνωσαν τη μονάδα. Και δεν ήταν καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι ο ίδιος ανέλαβε διοικητής των Ελικοπτέρων Ναυτικού αμέσως μετά την τραγωδία στα Ιμια…
«Η νύχτα των Ιμίων μάς έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά. Ηταν για όλους μας, θα λέγαμε, το τέλος της αθωότητας. Δεν ήταν μόνο αυτό που έγινε πάνω στην ελληνική βραχονησίδα εκείνο το βράδυ, αλλά το ότι για πρώτη φορά είχαμε νεκρούς. Μέχρι τότε, παρόλο που ατυχήματα υπήρξαν, δεν είχε ανοίξει ρουθούνι. Ηταν η πρώτη φορά που θρηνήσαμε τρεις δικούς μας ανθρώπους. Από τότε κι έπειτα, γίναμε ακόμη πιο αυστηροί, ακόμη πιο ?σκληροί? σε όλα μας», εξηγεί ο ναύαρχος ε.α.
Οπως μας περιέγραψαν οι έμπειροι αξιωματικοί, όλες οι αποστολές πραγματοποιούνται σε συνθήκες που προσομοιάζουν απολύτως στις πολεμικές.
Τα φώτα του ελικοπτέρου παραμένουν σβηστά και η πτήση γίνεται σε πολύ χαμηλό ύψος, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα αλλά και το έδαφος, καθώς δεν πρέπει να γίνουν αντιληπτοί από τις εχθρικές δυνάμεις που έχουν καταλάβει το νησί.
«Αλλες πάλι ασκήσεις σκοπό τους έχουν τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου. Εκεί πετάς πολύ χαμηλά και χρειάζεται μεγάλη ακρίβεια και ψυχραιμία για να δράσεις την κατάλληλη στιγμή, έχοντας λάβει υπόψη σου όλους τους παράγοντες – και κυρίως τους αστάθμητους», συμπληρώνει ο Δ. Γούσης.
«Επί 30 χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των ασκήσεων στις οποίες συμμετείχα ήταν νυχτερινές. Γιατί τότε είναι πιο δύσκολες οι συνθήκες, γιατί έτσι γινόμαστε καλύτεροι. Μόλις προχθές, μετά το τραγικό περιστατικό, που είμαι πλέον και εν αποστρατεία σκέφτηκα -για πρώτη φορά στη ζωή μου- ότι είναι ?τυχαίο? που βρίσκομαι ακόμη ζωντανός, ύστερα από τόσες ώρες ιδιαίτερα δύσκολων πτήσεων», τονίζει ο ναύαρχος ε.α.
«Κανένας μας δεν σκέφτεται τον εαυτό του όταν πηγαίνει στο καθήκον του. Ολοι μας είμαστε αφοσιωμένοι και αφιερωμένοι στην αποστολή μας».
«Τη δουλειά αυτή δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας. Μόνο όποιος έχει θέληση μπορεί να σταθεί αντάξια. Οποιος δεν μπορεί, φεύγει από τη σχολή ή αποχωρεί τελικά υπό το βάρος των καταστάσεων και της πίεσης. Σημειώστε ότι περίπου ένα 10% αποφοιτά από τη σχολή…», λέει ο αντιπλοίαρχος ε.α. Γιάννης Κορακάκης.
Τριάντα χρόνια βατραχάνθρωπος, με εμπειρία και στην εκπαίδευση των νεότερων αξιωματικών, ο Γ. Κορακάκης αναγνωρίζει ότι το επίπεδο των βατραχανθρώπων έχει ανέβει, αφού τα νέα παιδιά είναι πιο μορφωμένα και πιο οξυδερκή. «Οταν μπήκα στα ?βατράχια?, αρχές δεκαετίας του ’80, τα μέσα και τα υλικά ήταν απαρχαιωμένα. Σιγά σιγά αυτό άρχισε να αλλάζει, ξεκίνησαν τα σχολεία στο εξωτερικό, αλλά και η συμμετοχή μας σε επιχειρήσεις, όπως στον Κόλπο, στη Γιουγκοσλαβία και αλλού. Αυξηθήκαμε και σε αριθμό και πλέον η μονάδα είναι πολύ σύγχρονη», λέει.
Σταθμός τα Ιμια
Και για τα «βατράχια», ωστόσο η τραγωδία των Ιμίων ήταν σημείο-σταθμός.
«Πάντα ύστερα από ένα τέτοιο περιστατικό ξαναβλέπουμε από την αρχή όλες τις παραμέτρους. Τις μελετάμε, τις εξετάζουμε, τις αναλύουμε, προκειμένου να αποφύγουμε λάθη, παραλείψεις ή οτιδήποτε οδήγησε σε τυχόν κακό αποτέλεσμα. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και μετά τις ασκήσεις ή τα σενάρια που εξετάζουμε. Πάντοτε στόχος μας ήταν να δίνουμε το 100% μας, αλλά και να βγάζουμε το καλύτερο και από τους εκπαιδευόμενους», τονίζει.
«Οι συνθήκες εκπαίδευσης είναι πραγματικές και πλέον με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Ανά πάσα στιγμή, όλο το 24ωρο, είμαστε στη διάθεση της υπηρεσίας μας. Δεν μας νοιάζει τίποτα, παρά μόνο η κοινωνική προσφορά. Σκοπός μας ήταν να υπηρετήσουμε την πατρίδα μας…», καταλήγει ο Γιάννης Κορακάκης.
ΜΑΡΙΑ ΨΑΡΑ – ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΜΠΙΝΤΕΛΑΣ
ΕΘΝΟΣ
