Μοιάζει πράγματι με ανέκδοτο.Σε μια χώρα που όλοι παραδέχονται ότι καταρρέει οικονομικά και κοινωνικά, τα μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα φαίνεται δυστυχώς να μην έχουν αντιληφθεί το αυτονόητο: το ότι μόνα τους, με οριακές πλειοψηφίες στη Βουλή, δεν μπορούν να σώσουν τη χώρα. Ένας ολόκληρος λαός αρνείται να δώσει αυτοδυναμία σε οποιοδήποτε κόμμα παρότι προκαλείται και εκβιάζεται με αλλεπάλληλες εκλογές από τον Μάιο του 2012 και παρότι ο εκλογικός νόμος δωρίζει 50 έδρες στο πρώτο κόμμα. Είναι απορίας άξιο ότι ο λαός αυτός αποδεικνύεται ωριμότερος των κομμάτων που εκλέγει. Τα πρώτα σε δύναμη κόμματα αρνούνται επιμόνως να συναινέσουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας ευρέος φάσματος και προτιμούν να συγκυβερνούν ευκαιριακά με κόμματα μάλιστα που δεν έχουν καμία ιδεολογική συγγένεια με αυτά.
Σήμερα η χώρα καθημερινά βουλιάζει. Η χώρα που υπήρξε ένα από τα πρώτα 12 μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα είναι ο ουραγός που απειλείται με αποπομπή από την Ε.Ε. ακόμα και από τις χώρες εκείνες που με τη δική της συναίνεση εντάχθηκαν στην Ε.Ε. Είναι αναμφισβήτητο ότι η κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Το ουσιαστικό κλείσιμο των τραπεζών (capital controls) γεγονός πρωτοφανές σε όλη την ιστορία μας, καθώς και η ανεπάρκεια αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος είναι τα θέματα εκείνα που πρωτοστατούν σε αυτήν τη μεγάλη κρίση. Όμως, δεν αντιλαμβάνονται ότι εάν δεν υπάρχει ομοφωνία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης τόσο στο ασφαλιστικό όσο και στο φορολογικό καθώς και στις εργασιακές σχέσεις είναι αδύνατον να ελπίζουμε σε σοβαρές επενδύσεις και ανάπτυξη για το μέλλον. Πώς είναι όμως δυνατόν να συμβεί αυτό εάν δεν υπάρξει συγκυβέρνηση των λεγομένων «ευρωπαϊκών δυνάμεων»;
Ανεξάρτητα από τις μεγάλες και ιστορικές ευθύνες της Κυβέρνησης που επιδείνωσε την κατάσταση της χώρας τον τελευταίο χρόνο, στο συνολικό δράμα της χώρας συνέβαλαν αναμφισβήτητα συσσωρευμένες αδυναμίες, μεγάλα λάθη αλλά και «αμαρτίες» ετών. Η σημερινή κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να βγάλει τη χώρα από το οικονομικό και ηθικό τέλμα. Όσες διευκολύνσεις και αν κάνουν οι εταίροι και το ΔΝΤ, οι νέοι συνεχώς εγκαταλείπουν τη χώρα και το παραγωγικό μέρος της κοινωνίας προοδευτικά εξαφανίζεται. Η ανεπάρκεια των στελεχών της Κυβέρνησης σε βασικούς τομείς είναι καταφανής.
Παρότι ήδη από το 2010 άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές ότι η χώρα βρίσκεται σε πραγματικό πόλεμο και για αυτό χρειάζεται κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, οι φωνές αυτές σήμερα πλήθυναν αφού πλέον ένα-ένα τα μικρότερα κόμματα αρχίζουν να το ζητούν. Η Κυβέρνηση μπορεί να βοηθήσει να βγει η χώρα από το αδιέξοδο εάν αντιληφθεί το αυτονόητο: ότι χρειάζεται μια κυβέρνηση με στελέχη ικανά, με αποδεδειγμένη εμπειρία και, κυρίως, επιτυχία στους τομείς που χειρίστηκαν μέχρι σήμερα. Θα πρέπει με τη βοήθεια όλων των κομμάτων να συγκροτηθεί η επόμενη κυβέρνηση η οποία θα δώσει τη βεβαιότητα στους μεγάλους επενδυτές του εξωτερικού ότι οι βασικοί νόμοι της οικονομίας που θα ψηφιστούν θα είναι νόμοι που θα ισχύσουν τουλάχιστον για μια δεκαετία αφού οποιοδήποτε κόμμα κληθεί να κυβερνήσει μετά από εκλογές θα είναι υποχρεωμένο να σεβαστεί τους νόμους που το ίδιο θα έχει ψηφίσει.
Προσωπικές φιλοδοξίες ανέτρεψαν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Προσωπικές φιλοδοξίες ανέτρεψαν την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Άραγε σε τι διαφορετικό ελπίζει ο σημερινός αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν κληθεί να κυβερνήσει χωρίς να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Η περίφημη συναίνεση που πέτυχαν οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι και οι Κύπριοι και κατάφεραν να βγάλουν τις χώρες τους από τα Μνημόνια, θα είχε επιτευχθεί και από εμάς εάν τα πολιτικά κόμματα είχαν ακούσει και σεβαστεί την ετυμηγορία του ελληνικού λαού του Μαΐου 2012. Τότε ο λαός είχε ζητήσει να γίνει συγκυβέρνηση όλων των ευρωπαϊκών δυνάμεων αφού σε κανένα κόμμα δεν είχε δώσει ποσοστό άνω του 20%. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη και έτσι αντί να εφαρμοστεί το πρώτο Μνημόνιο τώρα εφαρμόζουμε το τρίτο και … ο Θεός βοηθός!
