Ο Δημήτρης, είναι σήμερα μαθητής Λυκείου και πολύ πρόσφατα άφησε πίσω του μια μακρά περίοδο «βασανισμού», όπως την χαρακτηρίζει, από συμμαθητές του μέχρι που άλλαξε γειτονιά, άλλαξε σχολείο, άλλαξε ζωή. Στη συνέντευξή του σήμερα στη «δημοκρατική», αναφέρεται στο bullying που υπέστη, θέλοντας να στείλει το μήνυμα ότι συμβαίνει πιο συχνά απ΄όσο θέλουμε να πιστεύουμε και καλεί τους εκπαιδευτικούς σε εγρήγορση προκειμένου να προστατεύσουν τα θύματα που φοβούνται να μιλήσουν γι αυτό που τους συμβαίνει.
Ο Δημήτρης, περιγράφει τον εφιάλτη που έζησε στο δημοτικό αλλά και στο γυμνάσιο επισημαίνοντας ότι «Είναι πολύ σκληρός ο κόσμος των παιδιών, μπορεί και πιο σκληρός από τον κόσμο των μεγάλων, αυτό θέλω να γράψετε», σε μια προσπάθεια να αφυπνίσει μικρούς και μεγάλους.
• Ας ξεκινήσουμε λέγοντάς μας με ποια αφορμή αποφάσισες να μιλήσεις δημοσίως για το bullying που υπέστης σε σχολείο της Ρόδου, πριν από κάποια χρόνια.
Ετυχε να δω στην τηλεόραση, το βίντεο με το 9χρονο αγοράκι από την Αυστραλία που έχει νανισμό. Όταν τον είδα να κλαίει λόγω του bullying στο σχολείο και έλεγε ότι θέλει να αυτοκτονήσει, θυμήθηκα τα χρόνια στο δημοτικό σχολείο που κι εγώ πέρασα πολύ άσχημα. Μπορεί να μην το λέγαμε bullying αλλά αυτό δεν το έκανε πιο εύκολο. Μετά είδα κι ένα άρθρο σας για τα θύματα bullying στην Ελλάδα, όπως ήταν ο Βαγγέλης, ο Αλεξ και πώς δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτά τα περιστατικά. Γι΄αυτό ήρθα σε επικοινωνία μαζί σας, ο Βαγγέλης, ο Αλεξ ήταν τα πιο γνωστά περιστατικά γιατί είχαν αυτή την κατάληξη δυστυχώς. Και πρέπει να τα προλαβαίνουμε αυτά, πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο.
• Δεν συνηθίζουν πολλά παιδιά στην ηλικία σου να διαβάζουν εφημερίδες.
Θέλω να γίνω δημοσιογράφος, γι αυτό διαβάζω εφημερίδες, παρακολουθώ ειδήσεις και διάφορα site.
• Σήμερα πόσων χρονών είσαι;
Είμαι στη Β’ Λυκείου.
• Δεν είναι και πολλά χρόνια πίσω αυτό που μας περιγράφεις.
Όχι δεν είναι, αλλά bullying το λέμε τα τελευταία χρόνια. Τότε μπορεί και να λέγαμε ότι κάποια παιδιά μας πειράζουν και ξεπερνάνε τα όρια. Αλλά αυτά τα όρια ούτε ξέραμε πού σταματάνε και πού αρχίζουν.
• Εσένα για ποιο λόγο σου έκαναν bullying οι συμμαθητές σου;
Για τα κιλά μου, για τα γυαλιά που φορούσα. Ημουν πιο κοντός από τους πιο πολλούς συμμαθητές μου, όχι ο πιο κοντός της τάξης αλλά ήμουν πιο κοντός και με πολλά παραπάνω κιλά. Κάθε πρωί που ξυπνούσα για να πάω στο σχολείο σκεφτόμουν τι θα πάθω πάλι σήμερα…
• Και τι «πάθαινες» συνήθως;
Ε, ήμουν το ανέκδοτο της τάξης. Πολλοί γελούσαν με αυτά που μου έκαναν, εκτός από εμένα και μια συμμαθήτριά μου. Με φώναζαν «ζουμπά», «χοντρέ», «γυαλαμπούκα», μου έβαζαν τρικλοποδιές για να πέφτω και να γελάνε όλοι μαζί. Κάποιες φορές έκανα κι εγώ ότι γελάω για να δείξω ότι δεν με πειράζει. Αλλά με πείραζε. Και πολλές φορές που με χτυπούσαν στο κεφάλι με φάπες από πίσω, πονούσα, αλλά δεν ήθελα να το δείχνω για να μην γελάσουν κι άλλο. Μια φορά από τη δύναμη που έβαλαν, έπεσαν τα γυαλιά μου και έσπασαν. Είχε ένα δέντρο στην αυλή και πήγαινα εκεί και καθόμουν μόνος μου στα διαλείμματα, για να μην με βλέπουν.
• Κρυβόσουν;
Δεν κρυβόμουν, προσπαθούσα να περνάω απαρατήρητος.
• Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι αυτό ήταν ένα παιχνίδι ανάμεσα σε παιδιά που σε αυτή την ηλικία δεν καταλαβαίνουν και πολύ καλά τα όρια όπως είπες.
Παιχνίδι είναι όταν όλοι περνάνε καλά. Εγώ δεν περνούσα. Τα περισσότερα χρόνια μου στο σχολείο έκλαιγα, δεν ήθελα να πηγαίνω. Για εμένα το σχολείο ήταν σαν φυλακή.
Δεν με ένοιαζε να μάθω τίποτα, ήθελα να περάσουν οι ώρες όσο πιο γρήγορα γίνεται για να γυρίσω στο σπίτι μου.
• Εκτός από αυτή την παρέα των αγοριών που σε πείραζε, δεν είχες άλλους φίλους στο σχολείο;
Δεν ήθελα να έχω. Είχα μια φίλη μόνο που πολλές φορές τους έλεγε να με αφήσουν ήσυχο, αλλά ντρεπόμουν περισσότερο όταν το έκανε αυτό. Δεν ήθελα να ξέρουν ότι με πειράζει αυτό που έκαναν, ήθελα να δείχνω δυνατός.
• Μπορεί και να ήσουν πιο δυνατός απ΄όσο νομίζεις τελικά.
Δεν ξέρω, εγώ τότε ένιωθα «νάνος».
• Οι δάσκαλοι, οι γονείς σου; Δεν είχαν αντιληφθεί κάτι;
Όχι. Οι δάσκαλοι μάς έλεγαν να μην μαλώνουμε, μέχρι εκεί. Στο σπίτι δεν έλεγα κάτι, γιατί δεν ήθελα να πω στον μπαμπά μου ότι με δέρνουν και με κοροϊδεύουν τα άλλα παιδιά, σκεφτόμουν ότι μπορεί να ντραπεί για ΄μενα επειδή δεν ήμουν δυνατός.
• Και πέρασες μόνος σου όλη αυτή τη διαδικασία;
Ναι.
• Από ποια ηλικία ξεκίνησε;
Από την τετάρτη δημοτικού.
• Γίνεται bullying από παιδιά αυτής της ηλικίας;
Να που γίνεται.
• Μέχρι ποια ηλικία συνεχίστηκε;
Μέχρι και το Γυμνάσιο ήμουν εύκολος στόχος. Δεν αντιδρούσα και ήθελα μόνο να κρύβομαι απ όλους.
• Προηγήθηκαν λοιπόν δύσκολα σχολικά χρόνια.
Πολύ δύσκολα. Εκλαιγα τα βράδια μόνος μου, δεν ήθελα να πάω στο σχολείο, ήθελα με ένα μαγικό τρόπο να περάσει όλο αυτό. Αλλά μαγικός τρόπος δεν υπάρχει. Όμως πιστεύω αν οι δάσκαλοι έδιναν πιο πολύ σημασία, να υπήρχε κάποιος να με προστατεύσει. Ηθελα κάποιος να βάλει ένα STOP σε αυτό που περνούσα. Εγώ δεν μιλούσα, αλλά ήθελα κάποιος μεγάλος να τους πει ότι αυτό που κάνουν είναι λάθος. Τις πιο πολλές φορές δεν αντιδρούσα για να τελειώσει το μαρτύριο πιο γρήγορα. Μόνο μια φορά τους μίλησα άσχημα και με έριξαν κάτω. Ηρθαν από πάνω μου και γελούσαν, με κλωτσούσαν και μου έλεγαν ότι αν δεν κάτσω φρόνιμα θα κάνουν κακό στο αδελφό μου.
• Είχες κι άλλο αδελφό στο σχολείο;
Όχι στο δημοτικό, ήταν στο νηπιαγωγείο. Και μου έλεγαν ότι θα πάνε να τον βρουν εκεί και θα του κάνουν κακό.
• Τι θυμάσαι πιο έντονα από εκείνη την περίοδο;
Τον κόμπο που είχα στο λαιμό κάθε πρωί που με ξυπνούσε η μαμά μου για να πάω στο σχολείο. Ηθελα να μείνω κουκουλωμένος κάτω από το πάπλωμα για πάντα. Όταν έφτανα στο σχολείο και έβλεπα μπροστά μου την σιδερένια πόρτα, έτρεμαν τα πόδια μου. Πήγαινα κατευθείαν στην τάξη μου και περίμενα πότε θα ξεκινήσει το μαρτύριο.
• Αυτό επαναλαμβανόταν κάθε μέρα;
Σχεδόν κάθε μέρα. Δεν με έδερναν κάθε μέρα. Αλλά δεν θυμάμαι να με φώναξαν ποτέ με το όνομά μου. «Γυαλαμπούκα», «χοντρέ», «βόδι», έτσι με έλεγαν. Στο διάλειμμα μού έπαιρναν από την τσάντα το σάντουιτς που μου έβαζε κάθε πρωί η μαμά μου.
Πότε το πετούσαν, πότε το γέμιζαν χώματα και το έβαζαν πίσω, τους είδα και να το φτύνουν και να το βάζουν πίσω.Η μαμά μου νόμιζε ότι εγώ έτρωγα στο σχολείο, όμως ουτε μια μερα δεν έφαγα εκείνο το σάντουιτς που με πολύ αγάπη μου ετοίμαζε κάθε πρωί.
• Σήμερα όμως δεν βλέπω ένα παχύσαρκο αγόρι.
Όχι, το καλοκαίρι πριν πάω στο Λύκειο έχασα πολλά κιλά. Και ψήλωσα.
• Με διατροφή έχασες κιλά;
Ναι, μόνος μου. Ξεκίνησα και να αθλούμαι. Αλλάξαμε γειτονιά, ήθελα όταν θα έρθω στο καινούριο σχολείο να μην κουβαλήσω τίποτα από αυτά που με βάραιναν μαζί μου.
• Τα παιδιά που σου έκαναν δύσκολη τη ζωή, είναι σε άλλο σχολείο σήμερα;
Ημασταν στην ίδια τάξη στο δημοτικό και στο γυμνάσιο η παρέα τους χωρίστηκε σε άλλα τμήματα. Αλλά στα διαλείμματα ήταν πάντα μαζί.
• Σε ταλαιπωρούσαν και στο Γυμνάσιο;
Ναι, με βασάνιζαν και στο Γυμνάσιο. Μέχρι σήμερα δεν έχω καταλάβει γιατί. Αλλά μπορεί να είναι πιο εύκολο να κάνεις τον δυνατό όταν τα βάζεις με πιο αδύναμους σωματικά. Ισως έτσι να έμαθαν από το σπίτι τους.
• Σήμερα έχεις παρέες, φίλους;
Εχω. Οι γονείς μου δεν το ξέρουν, αλλά το ό,τι αλλάξαμε γειτονιά για μένα ήταν λύτρωση. Νομίζω ότι είχα την ευκαιρία να κάνω καινούρια αρχή. Δεν πηγαίνω με φόβο στο σχολείο, ούτε έχω εκείνο τον κόμπο στο λαιμό. Δεν είμαι βέβαια ούτε η ψυχή της παρέας, θέλω ακόμα να περνάω απαρατήρητος. Αλλά σήμερα δεν φοβάμαι!
• Είναι πολύ ψυχοφθόρο να ζεις μέσα στον φόβο.
Είναι κάτι παραπάνω από ψυχοφθόρο. Για αυτό θέλω να πω ότι οι δάσκαλοι, πρέπει από μόνοι τους να εντοπίζουν τους μαθητές που θέλουν βοήθεια, που περνάνε άσχημα στο σχολείο. Αυτά τα παιδιά θέλουν βοήθεια, περιμένουν κάποιο να τα σώσει από το μαρτύριό τους.
Μην νομίζετε ότι δεν είναι μαρτύριο όταν ένα παιδί φοβάται και ντρέπεται στο σχολείο, όταν δεν έχει φίλους και όταν όλοι τον κάνουν πέρα επειδή κάποια άλλα παιδιά πιο δυνατά τον βασανίζουν.
• Με τη συμμαθήτριά σου, εκείνη η μοναδική φίλη που είχες στο δημοτικό έχετε ακόμα επαφές;
Είναι σε άλλο σχολείο, αλλά αν διαβάσει τη συνέντευξη θα καταλάβει ποιος είμαι και θέλω να της πω ευχαριστώ που στάθηκε δίπλα μου και πιο δυνατή από εμένα.
• Τους συμμαθητές που σε ταλαιπωρούσαν, τους βλέπεις σήμερα;
Όχι συχνά.
• Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να τους πεις;
Όχι.
• Οι φίλοι σου σήμερα, γνωρίζουν για το bullying που υπέστης;
Όχι, ούτε θα ήθελα να μάθουν.
• Τι περιλαμβάνουν τα σχέδιά σου ενόψει και των πανελλαδικών εξετάσεων;
Να καταφέρω να μπω στη σχολή που θέλω και να γίνω δημοσιογράφος.
• Κλείνοντας την συνέντευξη, τι θα ήθελες να πεις;
Αποφάσισα να μιλήσω, για να πω στους δασκάλους και στους καθηγητές να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στα αδύναμα παιδιά.
Στα παιδιά που περνούν δύσκολα θέλω να τους πω να μη φοβούνται να μιλήσουν γι αυτό που περνάνε, να ζητήσουν βοήθεια. Κανείς δεν αξίζει να το περνάει αυτό και δεν είναι δικό τους λάθος. Εγώ φέτος κατάφερα να μιλήσω στους γονείς μου για όλο αυτό που πέρασα στα προηγούμενα σχολεία και κατάλαβα ότι αν είχα μιλήσει πιο νωρίς θα έμπαινε τέλος σε αυτό το μαρτύριο. Είναι πολύ σκληρός ο κόσμος των παιδιών, μπορεί και πιο σκληρός από τον κόσμο των μεγάλων, αυτό θέλω να γράψετε.
