• Η καταγγελία για ακραίο εκφοβισμό σε δημοτικό σχολείο της Ρόδου, που αποκάλυψε η «δημοκρατική», φέρνει επίσημη παρέμβαση της Περιφέρειας • Η εκπαιδευτική διοίκηση καλείται να δώσει απαντήσεις για την αδράνεια, τις καταγγελίες συγκάλυψης και τη σιωπή που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα δύο μικρά παιδιά
Η σιωπή που τύλιξε επί ενάμιση χρόνο την υπόθεση σοβαρού σχολικού εκφοβισμού σε δημοτικό σχολείο της Ιαλυσού, επιτέλους ραγίζει. Με έγγραφη παρέμβασή του στις 10 Απριλίου 2025, ο αναπληρωτής περιφερειακός διευθυντής Εκπαίδευσης Νοτίου Αιγαίου κ. Ιωάννης Παπαδομαρκάκης, καλεί τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου και τη διεύθυνση του σχολείου να δώσουν σαφείς εξηγήσεις για την καταγγελία που αφορά δίδυμα αδέρφια, πρώην μαθητές της Α’ και Β’ Δημοτικού, τα οποία βίωσαν παρατεταμένο και ακραίο bullying από συμμαθητή τους – και μία σχολική κοινότητα που, αντί να παρέμβει, φέρεται να αποσιώπησε.
Η καταγγελία, που αποκαλύφθηκε από τη «δημοκρατική», περιγράφει έναν χρόνο αδράνειας, συγκάλυψης, ειρωνείας και τελικά – κατά τα λεγόμενα της οικογένειας – μια παθητική «εκδίωξη» των θυμάτων, ώστε το πρόβλημα να πάψει να φαίνεται. Η παρέμβαση Παπαδομαρκάκη είναι η πρώτη επίσημη διοικητική αντίδραση στην υπόθεση.
Το ξεκίνημα του εφιάλτη
Όλα άρχισαν τον Οκτώβριο του 2023. Τα δίδυμα, μαθητές της Α’ Δημοτικού, άρχισαν να επιστρέφουν στο σπίτι τρομαγμένα και σιωπηλά. Η δασκάλα τους ενημέρωνε τη μητέρα για τη δύσκολη συμπεριφορά ενός συγκεκριμένου μαθητή απέναντί τους. Τη διαβεβαίωνε πως «το έχει υπό έλεγχο» και πως ο διευθυντής είναι ενήμερος.
Όμως τα περιστατικά συνεχίζονταν. Οι φράσεις που φέρεται να άκουγαν τα παιδιά από τον συμμαθητή τους ήταν σοκαριστικές:
«Ακόμα να πεθάνεις;»,
«Δεν αντέχω να σε βλέπω»,
«Θέλεις να σε δείρω;»,
«Καλά να πάθεις».
Σε μία από τις πιο φορτισμένες στιγμές, το ένα από τα παιδιά, γυρίζοντας στο σπίτι, ρώτησε τη μητέρα του:
«Μαμά, γιατί να πεθάνω;»
Είχαν μόλις χάσει τον παππού τους. Ήξεραν τι σημαίνει «θάνατος». Το πένθος μετατράπηκε σε τραύμα.
Από την ψυχολογική κακοποίηση στα σπασμένα κόκαλα
Τον Απρίλιο του 2024, κατά τη διάρκεια γυμναστικής, ένα από τα παιδιά έπεσε έπειτα από σπρώξιμο. Πονούσε στο χέρι. Το σχολείο δεν ενημέρωσε κανέναν. Η μητέρα το είδε να κρατάει το χέρι του σιωπηλό. Οι ακτινογραφίες έδειξαν ράγισμα. Φορούσε νάρθηκα 20 ημέρες.
Η απάντηση της δασκάλας, σύμφωνα με την αναφορά, ήταν:
«Τελικά ήταν ραγισμένο;»
Οι ευθύνες που δεν αναλαμβάνει κανείς
Η δασκάλα φέρεται να είχε καταγράψει 25 περιστατικά στο «βιβλίο σχολικής ζωής». Κι όμως, όταν έγινε η κρίσιμη συνάντηση στις 11 Ιουνίου 2024 – παρουσία διευθυντή, δασκάλας, σχολικού συμβούλου και γονέων – δεν αναφέρθηκε τίποτα συγκεκριμένο. Ο διευθυντής πρότεινε… να πάνε όλοι μαζί για μπάνιο.
Νέα σχολική χρονιά, ίδιο σκοτάδι
Το Σεπτέμβριο του 2024, τα παιδιά περνούν στη Β’ Δημοτικού. Άλλη δασκάλα, ίδια προβλήματα. Νέα περιστατικά, ψυχολογική αποδόμηση, κορύφωση με ένα σημείωμα χυδαίου περιεχομένου που ενοχοποίησε άδικα το ένα παιδί. Ζητήθηκε σύγκριση γραφικού χαρακτήρα. Τελικά η δασκάλα παραδέχτηκε πως δεν το έγραψε ο μαθητής, αλλά αυτό δεν ανακοινώθηκε ποτέ στην τάξη. Το όνομά του δεν αποκαταστάθηκε.
Όταν το σώμα μιλάει από το άγχος
Το ένα παιδί εμφάνισε σπασμούς, πόνους, έντονο άγχος. Κατέληξε στο νοσοκομείο Παίδων. Οι εξετάσεις δεν έδειξαν οργανικό πρόβλημα. Ήταν ψυχοσωματικό. Το δεύτερο παιδί εμφάνισε συμπτώματα απόσυρσης, φόβο για το σχολείο και ψευδισμούς. Όχι μαθησιακή δυσκολία – αλλά εξάντληση από την απόρριψη και την ταπείνωση.
Το χαρτί που θα απέδειχνε την αλήθεια – και «χάθηκε»
Η μητέρα ζήτησε να δει το χαρτί με το χυδαίο σημείωμα. Η απάντηση του διευθυντή, σύμφωνα με την αναφορά, ήταν:
«Το κατέστρεψα. Ήταν αντιπαιδαγωγικό να το κρατάω.»
Με αυτό, χάθηκε το μοναδικό πιθανό στοιχείο που θα αποδείκνυε την αθωότητα του παιδιού.
Μεταγραφή – μία νέα αρχή, αλλά ο πόνος παραμένει
Τον Δεκέμβριο του 2024, η οικογένεια παίρνει τη μεγάλη απόφαση: τα παιδιά αλλάζουν σχολείο. Η προσαρμογή ήταν δύσκολη, αλλά σε ένα περιβάλλον ησυχίας και ασφάλειας, τα παιδιά άρχισαν να ανασαίνουν ξανά.
Η παρέμβαση Παπαδομαρκάκη – και το ερώτημα που μένει
Η επίσημη παρέμβαση του Ιωάννη Παπαδομαρκάκη φτάνει στις 10 Απριλίου.
Το έγγραφο με αριθμό πρωτοκόλλου Φ.13.3/2504/2662 ζητά ενημέρωση για την καταγγελία και τις ενέργειες που έγιναν. Για πρώτη φορά, ένας θεσμικός παράγοντας ζητά από τη διοίκηση να λογοδοτήσει. Έστω και αργά.
Η ουσία όμως παραμένει:
Πώς ένα δημόσιο σχολείο επέτρεψε να συνεχιστεί αυτό για μήνες;
Πώς κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη να προστατεύσει τα παιδιά – αντί για την εικόνα του σχολείου;
Και κυρίως:
Πόσα άλλα παιδιά θα πρέπει να ραγίσουν – σιωπηλά – για να σπάσει επιτέλους η ανοχή;
