Η πρώτη μεταπολεμική φοιτητική γενιά της Δωδεκανήσου, η γενιά που στελέχωσε στη συνέχεια την επιστημονική Δωδεκανησιακή οικογένεια και ξεκίνησε τον αγώνα για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της Δωδεκανήσου, ορφάνεψε με τον θάνατο ενός από τους βασικούς συντελεστές και δημιουργούς του.
Ο Μιχάλης Ζαίρης, ο γιατρός, ο Δήμαρχος, ο δημοκράτης, έφυγε από τη ζωή συνοδευόμενος από την αγάπη και την εκτίμηση της Καλυμνιακής κοινωνίας και από μια θετική υστεροφημία, κτισμένη πάνω σε ένα αγνό αλτρουισμό, πατριωτισμό και ανιδιοτελή κοινωνική προσφορά.
Περπατήσαμε μαζί μια κοινή πορεία που ξεκίνησε από τα φοιτητικά μας χρόνια για να καταλήξει στους δημοκρατικούς πυλώνες της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στα χαρακώματα του φοιτητικού κινήματος της δεύτερης δεκαετίας το 1950, ενός κινήματος που πάλεψε για τη δωρεάν παιδεία με νικηφόρους αγώνες εναντίον ενός κρατικού συστήματος που κρατούσε την ανώτατη παιδεία δέσμια των ολίγων και των εχόντων.
Στελεχώσαμε μαζί το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Δωδεκανησίων Σπουδαστών που συμμετείχαμε μαζί με τις διοικήσεις των άλλων επαρχιακών και φοιτητικών συλλόγων των Πανεπιστημίων της Αθήνας στα ανεπανάληπτα ογκώδη φοιτητικά συλλαλητήρια για κατάργηση των φοιτητικών διδάκτρων για δωρεάν παιδεία και για την ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα.
Αδιαφορήσαμε στα καλέσματα της Αθηναϊκής Κίρκης και πήραμε το δρόμο προς τη γενέτειρα για να οργανώσουμε μαζί με ολόκληρο τον Δωδεκανησιακό λαό το αναπτυξιακό εργοτάξιο για τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση της Δωδεκανήσου.
Συνειδητά θυσίασε μια βέβαιη πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, την οποία είχε ήδη προσημειωμένη από τα φοιτητικά του χρόνια, όταν φοιτητής ακόμα μαζί με τον φίλο, συμπατριώτη και συμφοιτητή του αείμνηστο σήμερα Γιάννη Γιαλλαφό, επιστήμονα με μεγάλη παρουσία και προσφορά στην καρδιολογική επιστήμη, συνέγραφαν βοηθήματα τμημάτων και πτυχιακών εξετάσεων των φοιτητών της Ιατρικής Σχολής, έργο πρωτόγνωρο για φοιτητές, το οποίο μόνο καθηγητές ή βοηθοί καθηγητών μπορούσαν να συγγράψουν.
Έντονα μπολιασμένος από το πλούσιο σε δυναμισμό και πατριωτισμό οικογενειακό του γονίδιο, βαθειά προσηλωμένος στην περήφανη, ανήσυχη και ριζοσπαστική Καλύμνικη καταγωγή, επαναστάτης απέναντι σε κάθε συντηρητικό, παράνομο και αντικοινωνικό, αλλά στοχαστής και μαζί και οραματιστής μιας καλύτερης κοινωνίας, μια κοινωνίας πολιτών ελεύθερης, περήφανης και με περισσότερο ανθρώπινο πρόσωπο, ο Μιχάλης Ζαίρης δίδαξε, υπηρέτησε και αγωνίσθηκε για τις μεγάλες πανανθρώπινες αξίες και με το ζωντανό καθημερινό και πολλές φορές επώδυνο παράδειγμά του άφησε πίσω μια παρακαταθήκη για αλληλεγγύη, ανθρωπιά και καλωσύνη.
Ο δημοκρατικός άνεμος της 10ετίας του 1980 και το κάλεσμα να στρατευθούμε στο νέο αγώνα για να μαθητεύσουμε το ευαγγέλιο της δημοκρατίας στην ελληνική περιφέρεια, μας βρήκε στην πρώτη γραμμή του πυρός για να ηγηθούμε ενός νέου αγώνα δημοκρατικής αυτοδιοίκησης και μεγάλων κοινωνικών κατακτήσεων και σαν έτοιμους από παλιά, όπως μας ήθελε ο Καβάφης, να βρεθούμε ετοιμοπόλεμοι στη μεγάλη κοινωνική επανάσταση της 10ετίας του 1980. Μια δεκαετία που σημάδεψε τον εκδημοκρατισμό και την ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας. Μια δεκαετία που ανέδειξε το δημοκρατικό πρόσωπο και την κοινωνική και αναπτυξιακή διάσταση της τοπικής μας αυτοδιοίκησης, δίδοντας σάρκα και οστά σε μία αυτοδιοικητική αντίληψη χωρίς ρητορική αλλά με σεβασμό στην πράξη και στη δικαίωση των προσδοκιών του ελληνικού λαού.
Δυνατός στην ψυχή και την επιστήμη όχι μόνο άντεξε αλλά σήκωσε για πολλά χρόνια το διπλό βαρύ φορτίο του γιατρού και του Δημάρχου. Ένα φορτίο που το σήκωσε με αυταπάρνηση, αγάπη στο συνάνθρωπο αλλά και με μεγάλη λατρεία στην αγαπημένη του Κάλυμνο, αφήνοντας πίσω του έντονα αποτυπώματα στη σημερινή Καλύμνικη κοινωνία για να οριοθετήσει τις νέες γενιές της Καλύμνου σε μια πορεία με όραμα και αγώνα.
Δεν ζήλωσε τη δόξα των σημερινών Ηρωστρατών της διαπλοκής, της συναλλαγής και του μαύρου και παράνομου χρήματος, των σκανδάλων και της μίζας και άφησε πίσω του ένα φωτεινό παράδειγμα κοινωνικής και πολιτικής αρετής.
Ολόκληρη η δημόσια και ιδιωτική του ζωή απέρριτη, ανθρώπινη, διαφανής και πληθωρική σε αγώνες και οράματα, θα αποτελούν πάντα φωτεινό παράδειγμα και ασφαλή πυξίδα πορείας για όσους επιλέγουν να περπατήσουν το δρόμο της ευθύνης, της αρετής και του καθήκοντος που χάραξε.
Μάνος Δ. Κόκκινος
