Σχεδόν κάθε χρόνο από τη στιγμή που ανακοινώνεται η ελληνική συμμετοχή μέχρι και μετά τον τελικό της Eurovision, η γκρίνια είναι το μόνο σίγουρο που τη συνοδεύει πιστά όλες τις ώρες. Είτε είναι κάτι όντως σημαντικό είτε κάτι ασήμαντο που φυσικά θα μετατραπεί σε «μεγάλο και σημαντικό», οι Έλληνες eurofans- και όχι μόνο- κάτι θα βρουν για να γκρινιάξουν. Το εθνικό άγχος ταυτότητας, η εθνική μας ομφαλοσκόπηση και οι μικροί εμφύλιοι για το αν η Ελλάδα είναι φραπές και πλαστική καρέκλα ή Ακρόπολη και Πλάτωνας για το ελληνικό τραγούδι που διαγωνίστηκε) δεν ενδιαφέρουν ιδιαίτερα κανέναν που βρίσκεται έξω από την επικράτεια της ομφαλοσκόπησης. Μουσικά και καλλιτεχνικά παράγει αυτό που παράγει το οποίο μπορεί να κρίνεται θετικά ή αρνητικά, αλλά η κριτική που δέχεται είναι κάτι ανεξάρτητο από το άγχος ταυτότητας που έχει ως αφορμή. Οσον αφορά τη συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι, την κατά τα άλλα ταλαντούχα μουσικό, θα θυμόμαστε την αστοχία της (για να μην πω απρέπεια) στη συνέντευξη Τύπου, όταν παρίστανε την κοιμισμένη στις δηλώσεις τής τραγουδίστριας από το Ισραήλ. Θα μπορούσε να ετοιμάσει κάτι πιο έξυπνο, εάν ήθελε να περάσει κάποιο μήνυμα. Εάν είχε να πει κάτι να το πει ευθέως, όπως έκανε στην ίδια συνέντευξη ο καλλιτέχνης από τη Λετονία, ή ο υποψήφιος της Γαλλίας, ο εκπληκτικός, Slimane, οι οποίοι μίλησαν για το δικαίωμα των λαών στην ελευθερία και στην ειρήνη
Γκρίνιες, ομφαλοσκοπήσεις και…αστοχίες
