Τις θυμάστε, τις «μερίδες ξου», διάσημες κάποτε; Τις είχε ανακαλύψει η κ. Βάσω Παπανδρέου, υπουργός τότε υπουργός Ανάπτυξης (με αρμοδιότητα και για τον Τουρισμό). Πήγε σ’ ένα νησί για διακοπές και άκουσε τα γκαρσόνια σε μια ταβέρνα να λένε για «μερίδες ξου». Ρώτησε και έμαθε ότι είναι συνθηματικό για μερίδες που έχουν παραγγείλει… ξένοι τουρίστες. «Τρεις χωριάτικες ξου» φώναζε ο παραγγελιοδόχος και στην κουζίνα καταλάβαιναν: με ελάχιστη φέτα η χωριάτικη και με δυο-τρεις ελιές για ξεκάρφωμα. «Παπουτσάκια ξου»; Νούμερο είκοσι, αντί για νούμερο τριάντα, που περίμενε προνομιούχες ελληνικές σιαγόνες για να καταναλωθεί. «Μουσακάς ξού»; Ο χθεσινός. Κι αν ξίνιζε ο τουρίστας πληρώνοντας, του κατεβάζαμε ελληνιστί χαμογελώντας, τα γνωστά καντήλια, να βρει λαδάκι για τη σαλάτα του.
Εξανέστη τότε η κυρία Παπανδρέου και κατήγγειλε το γεγονός σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε άμα τη επιστροφή της.
Αλλά τι συνέβη έκτοτε; Απολύτως τίποτε. Οι εστιάτορες συνεχίζουν απτόητοι να θεωρούν τους τουρίστες «αμερικανάκια» .
Που τις θυμήθηκα τις μερίδες «ξου»; Από κάποιο καθόλου κολακευτικό ρεπορτάζ προ ημερών.
Ναι, αφορούσε και τη Ρόδο δυστυχώς. Και μου θύμισε πως η παρέα μου έχει τύχει… ιδιαίτερης περιποίησης, σε πολυσύχναστο από τουρίστες ορεινό χωριό. Την ώρα που κοιτάζαμε τον κατάλογο ταβέρνας, ήρθε συνωμοτικά ο σερβιτόρος να μας πει πως δεν είναι αυτές οι τιμές για… εμάς, είναι για τους τουρίστες.
Ακραία και μεμονωμένα περιστατικά θα πείτε. Δεν ξέρω πόσο μεμονωμένο είναι, σε ένα χωριό από το οποίο περνούν κάθε ημέρα οι μισοί τουρίστες που είναι πάνω στη Ρόδο ( και δεν είναι δα και πολλές οι ταβέρνες που έχει).
Η κουλτούρα του τουρισμού που χάθηκε- όπως λέγαμε παραπάνω- και εμπεριέχει πολλά. Πάρα πολλά, πλην της ευγένειας.
Μερίδες «ξου»
