Γράφει ο Γιάννης Φλεβάρης
Στον πραγματικό κόσμο η κατάφαση και η αντίθεση παίρνουν διάφορες μορφές αλλά ζητούμενο παραμένει πάντα η κατανόηση του τι σημαίνει «ναι» και τι σημαίνει «όχι». Τα ερωτήματα είναι υπαρκτά και καθένας βάζει το ναι και το όχι όπου θέλει και αν μπορεί το αιτιολογεί. Η λογική του «ναι σε όλα» και «όχι σε όλα», είναι η λογική του παραλόγου.
Πρέπει η αυτοδιοίκηση να επιχειρεί και να τολμά ή να υποταχθεί σε παίγνια δημοσίων σχέσεων, χαϊδέματος της κοινής γνώμης, καθηλωμένη σε απραξία; Πρέπει να σπάσουμε αυγά και να συγκρουστούμε με τα πολλά που μας πληγώνουν; Είναι προτιμότερη η προχειρότητα από την οργάνωση; Υποστηρίζουμε την πρόληψη και τη δημιουργία υποδομών; Αντιμετωπίζουμε τα υπαρκτά προβλήματα ή επιλέγουμε τη μέθοδο … όλα κάτω από το χαλί; Μπορεί να είναι ανοχύρωτα τα νησιά και οι νησιωτικές μας πόλεις;
Γίνεται πολύς λόγος αυτές τις μέρες για εξεύρεση ή μη, ενός στεγασμένου χώρου που θα χρησιμοποιηθεί ως κρατητήριο για να παραμένουν κρατούμενοι και φρουρούμενοι, έως και 72 ώρες, οι πρόσφυγες και όσοι συλλαμβάνονται να εισέρχονται παράνομα στην Ελληνική Επικράτεια μέχρι να γίνουν οι σύντομες διαδικασίες για την προώθησή τους. Το θέμα δεν προσφέρεται για πολιτική εκμετάλλευση και είναι απλό στην κατανόησή του. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Οι πραγματικές συνθήκες δεν επιτρέπουν πολιτικό στραβισμό ή κοντόφθαλμη θεώρηση. Εμφύλιες συγκρούσεις και εμπόλεμες διαμάχες μαίνονται στην ευρύτερη περιοχή μας, των οποίων ο καπνός, οι φλόγες και οι υπόλοιπες παράμετροι επισκιάζουν την γεωπολιτική κατάσταση και δημιουργούν νέα δεδομένα που πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας. Ανθρώπινα κύματα προσφύγων, κατακλύζουν τα απέναντι παράλια. Ανάμεσά τους υπάρχουν και άλλες κατηγορίες ανθρώπων, όπως παράνομοι οικονομικοί μετανάστες, διακινητές ανθρώπων και ψυχών και γενικά δημιουργείται μια έκρυθμη κατάσταση που πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε. Φαίνεται ότι τα πράγματα είναι ελεγχόμενα στα χερσαία σύνορα μας, στον Έβρο, όπου με τα διάφορα μέτρα που έλαβε το κράτος, απέτρεψε την ροή προσφύγων και μεταναστών από κει. Το πρόβλημα μετατοπίστηκε στα θαλάσσια σύνορα και το βλέπουμε να γιγαντώνεται απέναντι από τα νησιά μας, με καθημερινές επιχειρήσεις παράνομης εισόδου στη χώρα και αποτροπής τους αντίστοιχα, με τα μέσα που διαθέτουμε και τα οποία σήμερα δεν επαρκούν.
Για να τοποθετηθεί κανείς ως προς το κρατητήριο που πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχει για να οδηγούνται εκεί οι άνθρωποι αυτοί μετά τη σύλληψη και την κράτησή τους για κάποιες ώρες ή ημέρες, πρέπει να εξετάσει τι συμβαίνει και τι γίνεται τώρα. Οι παρανόμως εισερχόμενοι εντοπίζονται, συλλαμβάνονται και οδηγούνται εκ του προχείρου κάπου, κυριολεκτικά όπου τύχει έως να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για την προώθησή τους στην ηπειρωτική Ελλάδα, σε ένα από τα κέντρα υποδοχής που υπάρχουν για τον σκοπό αυτό. Στη Σύμη για παράδειγμα, προ ημερών, οι πρόσφυγες που εντοπίστηκαν και συνελήφθηκαν οδηγήθηκαν στο μπαλκόνι της Αστυνομίας στο κεντρικότερο σημείο του νησιού εκεί όπου ελλιμενίζονται όλα τα πλοία, αυτά της γραμμής έως πολυτελείς θαλαμηγοί και κότερα. Παρέμειναν κάποιες μέρες σε κοινή θέα, να φωτογραφίζονται από τουρίστες, από Έλληνες και ξένους επισκέπτες και γενικά από οποιονδήποτε. Αφέθηκαν να ζουν σε συνθήκες που κάθε άλλο παρά μας τιμούν, να σιτίζονται, να ικανοποιούν γενικά κάθε ανθρώπινη ανάγκη τους στο μπαλκόνι, να ουρούν σε πλαστικά μπουκάλια και να διέρχεται ανάμεσά τους προς θεώρηση των απαραιτήτων εγγραφών από τις Αρχές κάθε ιδιοκτήτης σκάφους που πήγε στη Σύμη για αναψυχή και διαμονή. Η δημόσια εικόνα των νησιών μας και πολύ περισσότερο η δημόσια υγεία και η αποτροπή μετάδοσης νοσημάτων και ασθενειών προσβάλλονται από καταστάσεις σαν κι αυτήν. Ο πολιτισμός, η δημόσια υγεία και ο τουρισμός μας δεν επιτρέπει την παγίωση και διακίνηση της απαράδεκτης κατάστασης. Δεν θα μπορούσαν να στεγαστούν οι άνθρωποι αυτοί μεταξύ των οποίων βρέφη, παιδιά, έγκυες μητέρες, τραυματίες και γέροντες για 2 – 3 μέρες σε ένα άδειο κτήριο του Δημοσίου από τα εκατοντάδες που υπάρχουν ολόγυρα. Ποια είναι τελικά η κατάσταση που μας ζημιώνει; Προς τι οι φωνές στείρας άρνησης χωρίς πρόταση ή θέση. Αποτελεί άραγε πρόταση το να μείνουν τα πράγματα ως έχουν;
Σήμερα, η Σύμη και η Τήλος έλυσαν το πρόβλημα με την εξεύρεση κτηρίου καταλλήλου ως κρατητηρίου, όταν και όποτε προκύπτει ανάγκη. Τον υπόλοιπο χρόνο είναι αυτονόητο ότι το κτήριο θα είναι άδειο και δεν θα βαρύνεται η Αστυνομία και το Λιμενικό με υπηρεσίες και φρουρά. Εκεί ελήφθησαν αποφάσεις.
Στη Ρόδο τώρα, τα κρατητήρια Λιμενικού και Αστυνομίας δεν επαρκούν ούτε καν στοιχειωδώς για την κάλυψη των παγίων αναγκών και για την κράτηση των ποινικών, διοικητικών και άλλων κρατουμένων. Το θέμα είναι μεγάλο και σίγουρα προσφέρεται για εμβάθυνση και περαιτέρω ανάλυση όμως εν προκειμένω τι θα γίνει αν σήμερα ή αύριο εντοπιστούν και κρατηθούν έως την αναγκαία τήρηση των διαδικασιών και την προώθησή τους στα Κέντρα στην ηπειρωτική Ελλάδα, κάποιες δεκάδες άνθρωποι. Θα τους οδηγήσουμε στην πλατεία Δημαρχείου, σε χώρο στο εμπορικό λιμάνι της Ρόδου ή μήπως σε κάποιο σχολείο, όπως ακούστηκε μεταξύ άλλων ή γίνεται στην πράξη, για να βρεθούν σε κοινή θέα τουριστών, επισκεπτών με πλοία και κρουαζιερόπλοια και κατοίκων… Η απάντηση δική σας. Εξυπηρετεί κάποιες φορές η γενική άρνηση. Η δύναμη όμως βρίσκεται στο να έχεις άποψη και θέση. Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω προκύπτει αβίαστα και ο καθένας μας έχει και σκέψη και κρίση για να δει καθαρά πέραν της όποιας παραπληροφόρησης, τι σημαίνει ΝΑΙ και τι σημαίνει ΟΧΙ.
Επιπλέον προβάλει επιτακτική η ανάγκη συνεχούς, επιβλητικής και αποτελεσματικής παρουσίας του Πολεμικού Ναυτικού. Η φύλαξη και η ασφάλεια των υδατίνων συνόρων μας αποτελεί την ύψιστη αποστολή του ΠΝ και θα καταδείξει προς πολλούς αποδέκτες ότι η χώρα μας δεν έχει χάσει το σθένος της, να οχυρώνεται πίσω από τα ξύλινα τείχη. Ο χρησμός του Μαντείου της γεωπολιτικής σήμερα διαφέρει από εκείνον της Πυθίας κατά τους χρόνους του Θεμιστοκλή, μόνο ως προς το ότι δεν αναφέρεται στην προστασία της Ακρόπολης από τους τότε εισβολείς αλλά την προάσπιση της Ελληνικής ΑΟΖ που σήμερα φθάνει ως την Μικρά Ασία, την Κύπρο και το Ισραήλ από τους σύγχρονους «Πέρσες».
Το διακύβευμα είναι μέγιστο και σπουδαίο, ακόμα και αυτή η τραγικά δύσκολη κατάσταση οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής κατάρρευσης που βιώνουμε δεν πρέπει να μας αποτρέψει από το να θέτουμε στόχους και να τους υπηρετούμε, χωρίς να «όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία είναι που κάμνουνε μια ιστορία μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί…» «Καβάφης, Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.».
