Γράφει ο Γιώργος Υψηλάντης
Κάθε χώρα έχει νομικό δικαίωμα να θέτει κανόνες μετανάστευσης. Έχει ταυτόχρονα υποχρέωση να σέβεται η ίδια τους κανόνες που θέτει και να τους υπηρετεί και μάλιστα όχι επιλεκτικά. Γιατί για παράδειγμα τους σύγχρονους δούλους από το Πακιστάν στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας και όχι μόνο, τους μπάζει με τις ευλογίες της από παντού, από στεριά, αέρα κι από θάλασσα. Την ίδια ώρα που η ανεργία φουντώνει στη χώρα μας!
Οφείλει λοιπόν αυτό το κράτος, να προστατεύσει τα σύνορά του και να πάρει σκληρά μέτρα όχι εναντίον των παράνομων μεταναστών, αλλά των εμπόρων ανθρώπινων ψυχών, των σύγχρονων δουλεμπόρων! Οι παράνομοι μετανάστες δεν ρισκάρουν στα καλά καθούμενα τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, δεν γίνονται από επιλογή θύματα εκμετάλλευσης των δουλεμπόρων, αλλά από αδήριτη ανάγκη για επιβίωση από πολέμους και οικονομικές καταστροφές.
Αλήθεια στα δύσκολα χρόνια της Ελλάδας, πόσοι Έλληνες ναυτικοί δεν ξεμπάρκαραν παράνομα από τα πλοία στα λιμάνια της Ευρώπης, της Αμερικής και του Καναδά; Αν εμείς βιώναμε σήμερα το δράμα της Συρίας, τι θα κάναμε; Ή μήπως πιστεύουμε πως είναι αδύνατο να βρεθούμε σε παρόμοια θέση, με τη γενικότερη αστάθεια και τα γεωπολιτικά συμφέροντα που παίζονται στην ευρύτερη περιοχή μας;
Το ζήτημα όμως που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως τοπική κοινωνία, δεν έχει να κάνει με την παραπάνω υποχρέωση ενός ανίκανου απ’ ότι φαίνεται κράτους, αλλά με τις συνέπειες αυτής της ανικανότητας. Οι παράνομοι μετανάστες φτάνουν κατά κύματα σ’ όλο το μήκος της ακτογραμμής του Αιγαίου. Γιατί αυτοί θέλουν να επιζήσουν και κάποιοι άλλοι απλά να «κονομήσουν». Και δεν είναι λίγοι αυτοί (γυναίκες και μικρά παιδιά συνήθως) που τελειώνουν το απελπισμένο ταξίδι τους στο βυθό του Αιγαίου. Δεν επιλέγουν προορισμό επειδή στο τάδε νησί θα βρουν λουσάτο «κατάλυμα» να μείνουν. Τους αρκεί να ξεφύγουν. Κι ας βρεθούν κρεμασμένοι στα βράχια της Τήλου ή ξεβρασμένοι σε κάποια γωνιά στ’ Αγαθονήσι. Αυτό είναι το πρόβλημα που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Τι κάνουμε μ’ αυτές τις ανθρώπινες ψυχές, που φτάνουν στον τόπο μας;
Στην Τήλο και στ’ Αγαθονήσι που οι κοινωνίες είναι μικρές, δεν μπορούν να στρέψουν το πρόσωπο αλλού, κάνοντας πως δεν τους βλέπουν. Αντικρύζουν κορμιά ταλαιπωρημένα, ψυχές τσακισμένες, παιδικά μάτια κλαμένα, στόματα διψασμένα και πεινασμένα. Σκύβουν τους αγκαλιάζουν, τους περιθάλπουν, τους φέρονται με σεβασμό και ανθρωπιά. Μέχρι τουλάχιστον το ανάπηρο κράτος να καταφέρει να δώσει την οριστική λύση στο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων. Γιατί το κάνουν; Γιατί απλά είναι κι οι ίδιοι άνθρωποι, γιατί σέβονται την αξία της ανθρώπινης ζωής, γιατί σαν Έλληνες έχουν στο DNA τους την ανάγκη να στέρξουν τους αδύναμους και τους κατατρεγμένους.
Εμείς όμως εδώ στη Ρόδο, είμαστε αλλιώς! Ποιος βλέπει τους παράνομους μετανάστες; Κανείς. Τους στοιβάζουν αναγκαστικά σαν ζώα, στα κρατητήρια της Αστυνομίας και του Λιμενικού. Οι μόνοι που τους βλέπουν και νοιάζονται γι αυτούς είναι το προσωπικό αυτών των δυο υπηρεσιών, που βγάζουν κι από τη τσέπη τους για να τους δώσουν λίγο νερό και φαγητό. Αφού λοιπόν δεν τους βλέπουμε, προσποιούμαστε πως δεν υπάρχουν.
Μας ενοχλεί η παρουσία τους, την οποία μάλιστα δεν αντιλαμβανόμαστε. Μας ενοχλεί γιατί θα μας χαλάσει δήθεν την εικόνα της κοσμοπολίτικης, τουριστικής κι αστραφτερής Ρόδου (τρομάρα μας!). Τόσα και τόσα δεν μας ενοχλούν, μας ενοχλεί όμως η νόμιμη και ανθρώπινη συμπεριφορά που πρέπει να δείξουμε απέναντι σ’ αυτά τα φαντάσματα που χωρίς καν να τα δούμε, τα ξορκίζουμε!
Αν ερχόταν εδώ πριν πέντε χρόνια ο Πρόεδρος της Συρίας κι έλεγε πως θα γίνει πρεσβευτής του τουρισμού στη Ρόδο, ή αυτοί οι ίδιοι οι σημερινοί παράνομοι μετανάστες έρχονταν τότε ως νόμιμοι τουρίστες, αλήθεια εμείς τι θα κάναμε; Δεν θα κάναμε και πάλι τους γνωστούς τεμενάδες, δεν θα ανοίγαμε το Καστέλο, δεν θα φωτογραφιζόμασταν μαζί τους, χαμογελαστοί και κορδωμένοι; Δεν θα τους βάζαμε στα μαγαζιά και στα ξενοδοχεία μας;
Αυτή η υποκρισία δεν αντέχεται!
Βγήκαν οι πολιτικοί ταγοί του τόπου (ευτυχώς όχι όλοι) και διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. Δεν θέλουμε κέντρο υποδοχής μεταναστών ή κρατητήριο ή όπως αλλιώς το βάφτισε ο καθένας, γιατί εν ολίγοις θα μας χαλάσει τη λάμψη της τουριστικής μας Ρόδου! Ποια λάμψη; Της γερασμένης, βομβαρδισμένης και εγκαταλελειμμένης από τα λάθη και τις αβλεψίες τους Ρόδου;
Όμως η πραγματικότητα κρύβεται αλλού. Στην έλλειψη τόλμης και συναίσθησης του καθήκοντος που έχουν ως ταγοί αυτής της κοινωνίας να βγουν και να ψελλίσουν έστω, το αυτονόητο. Σ’ αυτό τον τόπο δεν μας τιμά να πετάμε ανθρώπινες ψυχές στον σκουπιδοτενεκέ. Έχουμε υποχρέωση να επιδείξουμε νόμιμες και ανθρώπινες συμπεριφορές. Κάποιοι πιο «ευαίσθητοι», παραδέχτηκαν πως ναι πρέπει να τους φροντίσουμε, αλλά όχι εμείς, όχι εδώ. Ας πάνε παραδίπλα σε κάποιο άλλο νησί. Λες και τα υπόλοιπα νησιά δεν είναι τουριστικοί προορισμοί, λες και δεν έχουν κι αυτά τη δική τους λάμψη.
Όλα αυτά γιατί; Γιατί πάνω απ’ όλα έχουν μάθει να πολιτεύονται με μοναδικό κριτήριο, το δήθεν πολιτικό κόστος. Γιατί δεν έχουν καταλάβει ότι αν θέλουν να ηγούνται αυτής της κοινωνίας, έχουν χρέος να την ενημερώνουν, να την καθοδηγούν και να την εκπαιδεύουν κι όχι να άγονται και να φέρονται οι ίδιοι έρμαια των πιο ευτελών και βάρβαρων απόψεων του κοινωνικού αυτοματισμού.
Η θέση της ΡΟΠΟΑΝ είναι απλή και ξεκάθαρη.
Η πολιτεία οφείλει να πράξει το καθήκον της και ν’ αναλάβει τις υποχρεώσεις που της ανήκουν. Όσο όμως δεν τα καταφέρνει, εμείς δεν μπορούμε να την χρησιμοποιούμε ως άλλοθι για να στηρίζουμε και να ενισχύουμε ξενοφοβικές, ρατσιστικές και εντέλει παράνομες και απάνθρωπες συμπεριφορές και πρακτικές.
Οι παράνομοι μετανάστες που φτάνουν στο νησί μας και μέχρι να φύγουν απ’ αυτό, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι. Θα βρεθούν οι χώροι (χώροι φιλοξενίας κι όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης), θα βρεθούν κι οι τρόποι! Δόξα τω Θεώ, έχουμε απ’ όλα. Κυρίως όμως έχουμε συμπολίτες και εθελοντικές οργανώσεις να βάλουν ένα χεράκι και σ’ αυτό. Όσοι δυσκολεύονται να καταλάβουν πώς μπορούμε να τα καταφέρουμε, ας κάνουν μια σύντομη βόλτα ως την Τήλο.
Ή ας ακούσουν με προσοχή και χωρίς καχυποψία τις απόψεις των ανθρώπων που σήμερα έχουν στα χέρια τους την καυτή πατάτα διαχείρισης του προβλήματος, τον Κεντρικό Λιμενάρχη και τον Αστυνομικό Διευθυντή. Εμείς σήμερα τους επισκεφθήκαμε και τους ακούσαμε με μεγάλη προσοχή.
Αυτό που θα λεκιάσει τον όποιο λούστρο της Ρόδου, δεν είναι η ανθρωπιά και η ανθρώπινη μεταχείριση των παράνομων μεταναστών, αλλά οι αποθήκες ψυχών στις οποίες τους στοιβάζουμε και τους κρύβουμε σήμερα. Τέτοιο «στίγμα» δεν αξίζει στη Ρόδο, δεν ταιριάζει στους Ροδίτες και στις Ροδίτισσες! Ας το καταλάβουν αυτοί που δήθεν τους εκπροσωπούν, αλλά εντέλει τους υποτιμούν και τους αδικούν κατάφωρα!
