Του Νίκου Κεραμέα
Ως μία αξέχαστη εμπειρία θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το διάστημα αυτών των πέντε ημερών που πέρασα στην Αθήνα ως έφηβος βουλευτής Δωδεκανήσου. Χάρη στην οργάνωση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, εμείς οι νέοι μπορέσαμε να διατυπώσουμε τις θέσεις και τις ενστάσεις μας για την τρέχουσα επικαιρότητα.
Είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τις ίδιες αίθουσες, που λίγο ως πολύ βλέπουμε όλοι στους τηλεοπτικούς δέκτες και επηρεάζουν τις ζωές δέκα εκατομμυρίων κατοίκων, και σε αυτές να συμμετάσχω, σχεδόν σε καθημερινή βάση, σε ομάδες και επιτροπές γόνιμου διαλόγου, ειδικά με τους υπόλοιπους έφηβους βουλευτές από ολόκληρη τη χώρα. Η ανταλλαγή θέσεων, απόψεων και εμπειριών έδωσε τη θέση της στην καλοκαιρινή ραστώνη, σε μια εμπειρία που θεωρώ από τις σημαντικότερες της έως σήμερα ζωής μου.
Μέσα από τη δραστηριότητά μου στην ομάδα προβληματισμού επιλέχθηκα ομόφωνα, δια ψηφοφορίας, να συμμετάσχω ως εκπρόσωπος – εισηγητής στην επιτροπή οικονομικής κρίσης και παιδικής φτώχειας, και στη συνέχεια κατά την διαδικασία της διαβούλευσης, μου δόθηκε ο λόγος, προκειμένου να αναπτύξω τις θέσεις μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Μπόρεσα να αναπτύξω συνοπτικά τις προτάσεις μου με μία ολιγόλεπτη εισαγωγή, βασιζόμενος σε στοιχεία της Eurostat και της σχετικής έκθεσης της Unicef για την Ελλάδα του 2016. Στάθηκα στην απόγνωση που αισθάνεται το παιδί που αντικρίζει τους γονείς του να πασχίζουν να εξασφαλίζουν τα προς το ζην και αναγκάζονται να σκέφτονται ακόμη και τη λύση της μετανάστευσης, είτε αυτή είναι εσωτερική, είτε προς το εξωτερικό.
Ωστόσο, ως υποστηρικτής της άποψης ότι τα λόγια κρίνεται αναγκαίο να συνοδεύονται από πράξεις, πρότεινα σε συνεννόηση με την επιτροπή ένα σύνολο άμεσων, ειδικότερων δράσεων – τομών, ώστε να υποστηρίξουμε τους κοινωνικά, συναισθηματικά και οικονομικά ευάλωτους συμπολίτες μας σε αυτή την κρίση, και ειδικότερα τα παιδιά των οποίων τις ανάγκες συχνά παραβλέπουμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε τη σίτιση και ένδυση των παιδιών πολυτέλεια και σε πολλές περιπτώσεις η φροντίδα τους να τελειώνει εκεί.
Είναι θεμελιώδες να σταθούμε δίπλα στις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών που βιώνουν μια δύσκολη ενδοοικογενειακή συγκυρία, ενώ κρίνεται αναγκαίο να επεκταθεί η εφαρμογή της ενισχυτικής διδασκαλίας στα σχολεία, ώστε να δοθεί έτσι ένα χτύπημα στην παραπαιδεία και να μειωθεί η μηνιαία οικογενειακή δαπάνη.
Ακόμη όμως και ο υποσιτισμός σε βάρος των παιδιών, ως αποτέλεσμα της κρίσης, έλαβε ραγδαίες διαστάσεις, τόσο στο κλειστό σχολικό περιβάλλον, όσο και ως ευρύτερο, μείζον κοινωνικό πρόβλημα. Προκειμένου λοιπόν κανένα παιδί σε όλη την επικράτεια να μην έρχεται αντιμέτωπο με αυτό το τραγικό φαινόμενο, το κράτος πρέπει να παρέχει δωρεάν γεύματα στα σχολεία στο πρότυπο της μεσογειακής διατροφής . Έτσι θα προωθηθεί ένας μεσογειακός, πιο υγιεινός τρόπος διατροφής, που με βάση το σχολείο θα μεταλαμπαδευτεί στις οικογένειες.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθώ σε κοινωνικές δομές, στις οποίες θα πρέπει να εξειδικευτούν τα κριτήρια πρόσβασης, ώστε να διευκολύνεται η πρόσβαση σε ευάλωτες οικογένειες με παιδιά. Τέτοιες δομές είναι τα κοινωνικά παντοπωλεία και οι κοινωνικοί λαχανόκηποι ,που μπορούν να δώσουν γρήγορα μικρές ανάσες και ποιοτικές πρώτες ύλες στη σκληρά δοκιμαζόμενη ελληνική οικογένεια.
Σε επίπεδο τοπικής ανασύνταξης, καλό θα ήταν οι μαθητικές κοινότητες να συνδεθούν με τις εκάστοτε δημοτικές αρχές, ώστε να γνωστοποιούν, με ευαισθησία και σεβασμό στα προσωπικά δεδομένα, αιτήματα και ανάγκες μαθητών που αντιμετωπίζουν ζητήματα φτώχειας. Οι πρώτοι κρίκοι στην αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου είναι οι συμμαθητές, που πρώτοι αντιλαμβανόμαστε τα προβλήματα των φίλων μας στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Προς αυτή την κατεύθυνση, οφείλουμε να δημιουργήσουμε ένα οργανωμένο ταμείο αλληλεγγύης μαθητών, ανοικτό στην κοινωνία, με δυνατότητα άμεσης πρόσβασης, πάντα σε συνεργασία με τις υπηρεσίες του δήμου και υπό την επίβλεψή τους. Με τον τρόπο αυτό θα συγκεντρώνεται ένα ικανοποιητικό πόσο, που θα επιστρέφει τους ίδιους τους μαθητές μέσω διαφόρων προγραμμάτων αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης.
Τέλος σημαντικό είναι, να υπάρξει σημαντική μείωση της φορολογίας και της γραφειοκρατίας για νέους που ανοίγουν επιχειρήσεις, μεταξύ άλλων και διαδικτυακές, αφού η επιχειρηματικότητα της νέας γενιάς θα κρατήσει τους συμπολίτες μας στις περιοχές τους, ενώ η μικρή και μεσαία επιχείρηση είναι η ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίας.
Τα όσα ανέφερα επιγραμματικά παραπάνω έγιναν αποδεκτά με θέρμη από τους υπόλοιπους έφηβους βουλευτές, δείχνοντας ότι υπάρχει δυνατότητα σύμπραξης και συγκερασμού ιδεών, ειδικά ανάμεσα σε νέους ανθρώπους που δεν έχουν αλωθεί από κομματικές τοποθετήσεις. Ακόμη όμως και ο κύριος Πάνος Καμμένος, που έτυχε να είναι ο παριστάμενος πολιτικός εκείνης της ημέρας, συμφώνησε με τις θέσεις που ανέλυσα και ανέφερε χαρακτηριστικά “Δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να διαφωνήσει με τον συνάδελφο , μας εκφράζει όλους”. Οι προσωρινά “συνάδελφοι” έφηβοι βουλευτές, μέσω της ψήφου τους, και με ένα ποσοστό της τάξεως του 54% με εξέλεξαν εισηγητή στην ολομέλεια της βουλής των Εφήβων, για να μεταφέρω εκεί τις θέσεις μου, απευθυνόμενος προς το σύνολο του σώματος. Η πρωτόγνωρη τιμή που ένοιωσα, με έκανε να ευχαριστήσω την καθεμία και τον καθένα προσωπικά για τη δυνατότητα που μου έδωσαν, να θέσω σκέψεις, προτάσεις και προβληματισμούς στην ολομέλεια.
Στην επόμενη συνεδρίαση του σώματος έλαβα τον λόγο, για να εκφράσω το σημαντικότερο εκ των θετικών, αλλά παράλληλα να επισημάνω ότι η όλη διαδικασία δεν με εξέφραζε. Από τη μία, ανέφερα λοιπόν πως η Βουλή των Εφήβων ενώνει τον Ελληνισμό και του δίνει νεανική φωνή, γεγονός ιδιαίτερα σημαντικό από μόνο του.
Από την άλλη όμως, ως διαδικασία, η οποία δεν πραγματοποιήθηκε με τον τρόπο που θα περίμενα, δεν με εξέφραζε και θεωρώ ότι το ίδιο ένοιωθαν και αρκετοί από τους υπόλοιπους έφηβους βουλευτές, αφού μπορούσαμε να θέσουμε σημαντικά ερωτήματα, ιδιαίτερα προς τους νέους βουλευτές του Κοινοβουλίου, χωρίς ωστόσο να παίρνουμε σαφείς απαντήσεις. Λες και η όλη διαδικασία είχε καθαρά ψηφοθηρικό χαρακτήρα. Μας άκουγαν χωρίς να μας καταλαβαίνουν.
Οι απαντήσεις τους ήταν κατά πλειοψηφία τέτοιες που να υπεκφεύγουν της ουσίας του ερωτήματος. Από τη Βουλή των εφήβων πέρασαν αρκετοί κυβερνητικοί και κομματικοί εκπρόσωποι, οι περισσότεροι όμως υπό τη μορφή προεκλογικής επίσκεψης. Όλοι χαρήκαμε με την επίσκεψη του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, αλλά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επικέντρωσαν τη θεματολογία τους στις «selfies» των εφήβων μαζί του. Η ουσία της πραγματικής πολιτικής σύμπνοιας και των θέσεων της νέας γενιάς δεν εκφράστηκε από κανέναν και για αυτό ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις γραμμές. Δεν είμαστε μόνο για φωτογραφίες και κοινωνικά δίκτυα. Οι νέοι έχουμε υποχρεώσεις και μπορούμε να προσφέρουμε. Αρκεί οι μεγαλύτεροι να μας ακούν και να μας δίνουν το ζωτικό χώρο, για να προωθήσουμε τις ιδέες μας και να τις κάνουμε πράξεις.
Με αφορμή την φράση του κυβερνητικού βουλευτή Θεσσαλονίκης κύριου Αλέξανδρου Τριανταφυλλίδη «η ιστορία γράφεται με τα ΟΧΙ , δεν γράφεται με τα ΝΑΙ», πλησίασα στο τέλος τον πρόεδρο κύριο Βούτση του εξέφρασα τη δυσαρέσκεια μου, λέγοντας του ότι «ο κύριος Τριανταφυλλίδης ξέχασε ότι συναίνεσε στο να μεταφραστεί το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, με αποτέλεσμα η ιστορία να γραφτεί με τέτοιο τρόπο που αντιτίθεται στη βούληση του ελληνικού λαού». Ο πρόεδρος μου μετέφερε την ξεκάθαρη διαφοροποίηση του με τη δήλωση του βουλευτή, διατυπώνοντας την άποψη ότι «τα ΝΑΙ χρειάζονται μέσα στη Δημοκρατία».
Στην ολομέλεια της Δευτέρας 11 Ιουλίου ως πρώτος ομιλητής αναφέρθηκα αναλυτικά επί της αρχής των όσων διαβουλευτήκαμε και έκλεισα την ομιλία μου απευθυνόμενος στην κυβέρνηση, υποβάλλοντας τις προτάσεις μου και επιμένοντας πως έχουμε την ηθική υποχρέωση να υλοποιήσουμε τα απαραίτητα εκείνα μέτρα, μέσα στα στενά δημοσιονομικά πλαίσια, ώστε «να σταθούμε δίπλα στο παιδί που είναι εκεί έξω και παλεύει για να επιβιώσει».
Η οικονομική κρίση και η παιδική φτώχεια στο επίκεντρο της Βουλής των Εφήβων
