Η σημερινή μέρα , μέρα της Παναγιάς, ξημέρωσε στα μάτια μου, μέσα από ένα αινιγματικό χαμόγελο κι ένα μυστηριώδες βλέμμα. Το βλέμμα και το χαμόγελο της Τζοκόντας. Της Τζοκόντας του Μάνου. ‘Οπως την ένιωσε και την αναγνώρισε χαμένη και μονάχη στο πρόσωπο μιας τυχαίας γυναίκας μέσα σε κάποια θορυβώδη και ταυτόχρονα σιωπηλή νεοϋορκέζικη λεωφόρο. Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε λεωφόρος, μια οποιαδήποτε γυναίκα. Ερχεται στο νου μου, περιτρυγισμένη από κόσμο, να την παρατηρεί και να προσπαθεί να διακρίνει, αν «η παρθένα της γειτονιάς» είναι η Παναγία που κλαίει…
«…Μα ξαφνικά σαν μ’ είδανε να κλαίω, όλοι τους γύρω μου φτιάξανε κύκλο και σιγά σιγά απομακρυνόντουσαν από κοντά μου ταραγμένοι αφήνοντάς με μόνη στο κέντρο ενός κύκλου που ολοένα μεγάλωνε, κι εγώ να κλαίω, να κλαίω και να γίνομαι ένα μικρό σημάδι της πολιτείας ενώ αυτοί να φεύγουν και να χάνονται στους γύρω δρόμους ψελλίζοντας: Η Παναγία που κλαίει…”.
H Παναγία που κλαίει
