Χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες πυροσβεστών, εθελοντών και των ίδιων των κατοίκων, σώθηκαν αμέτρητα σπίτια. Με τη βοήθεια των ντόπιων ξυλοκόπων και χωρικών η Πυροσβεστική άνοιξε αντιπυρικές ζώνες και εμπόδισε σε πολλές των περιπτώσεων να φτάσει η φωτιά σε οικισμούς. Δεν έκαναν του κεφαλιού τους από αυτοκτονικό πάθος οι πάμπολλοι πολίτες που αρνήθηκαν να υπακούσουν στην εντολή εκκένωσης. Εμειναν να καθοδηγήσουν τους πυροσβέστες. Να τους πουν τα μυστικά του σπιτιού τους. Του δάσους. Αυτό έμειναν να προστατέψουν. Εμειναν να πολεμήσουν τη φωτιά. Εστω με κλαριά. Ο πρωθυπουργός, προέταξε μεν το γεγονός πως οι εκκενώσεις βοήθησαν να σωθούν ζωές, αλλά δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τους κατοίκους που έμειναν να σώσουν τα χωριά τους. Πως θα μπορούσε να δηλώσει ότι κακώς έπραξαν; Όποιος οργανώνει εκκένωση και παραβλέπει τέτοια μαζική «ανυπακοή», το πρώτο που πρέπει σκεφτεί δεν είναι ότι φταίει η πραγματικότητα, αλλά κάτι άλλο. Το δεύτερο και σημαντικότερο, να εξετάσει το πώς θα πρέπει να οργανωθεί συστηματικά αυτή η πανίσχυρων κινήτρων υπεράσπιση των σπιτιών τους από τους κατοίκους στην αντιμετώπιση μελλοντικών φυσικών καταστροφών. Ιδίως στην ελληνική περιφέρεια. Οι πολίτες – με την τοπική γνώση και την εργασία τους – είναι ένα πολύτιμο κεφάλαιο για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Στο όχι πολύ μακρινό παρελθόν, μία από τις βασικές εργασίες των ειδικών της κατάσβεσης ήταν και να κινητοποιήσουν και να οργανώσουν τους πολίτες και αυτό συνήθως έφερνε πολύ καλά αποτελέσματα με πολύ λιγότερα μέσα. Η διαχείριση των πυρκαγιών δεν μπορεί παρά να γίνεται ΜΕ την τοπική κοινωνία, με μέγιστη βέβαια προτεραιότητα πάντα την ανθρώπινη ζωή.
Μαζική «ανυπακοή»
