Μα και βέβαια τα σκουπίδια έχουν ιδιοκτήτες και οι Δήμοι απορριμματοφόρα για να μεταφέρουν τα σκουπίδια εκεί που πρέπει, φροντίζοντας να μην τα αφήνουν να ξεχειλίζουν οι κάδοι.
Οι παλιοί καναπέδες, τα στρώματα ή οι παλιές κουζίνες που βρίσκονται δίπλα σε κάδους (και όχι μόνον) φυσικά και έχουν ιδιοκτήτες, όπως έχουν ( ή θα έπρεπε να έχουν) υπηρεσίες και φορτηγά για να μεταφέρουν αυτά τα ογκώδη αντικείμενα, αφού προηγουμένως οι ιδιοκτήτες τους έχουν επικοινωνήσει με την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου. Υπάρχει τέτοια υπηρεσία; Και εάν υπάρχει λειτουργεί; Δηλαδή σηκώνει κάποιος το τηλέφωνο ; Μπαίνει στον κόπο να ενημερώνει από ποιο δρόμο, ποια γειτονιά θα περάσει να παραλάβει ογκώδη αντικείμενα από τους ιδιοκτήτες τους, καθημερινά, μια φορά την εβδομάδα , έστω μια φορά τον μήνα, ή χαλούν όλο το χαρτί σε δελτία τύπου προκειμένου να μας ενημερώσουν για τον αγώνα δρόμου να προλάβουν 4-5 αγιασμούς και τις φιέστες;
Και όχι βέβαια, δεν είναι δουλειά του κ. απορριμματοφορέα να μεταφέρει ογκώδη αντικείμενα, γιατί το απορριμματοφόρο δεν ενδείκνυται. Αλλά είναι δουλειά του κ. απορριμματοφορέα να ειδοποιήσει τους άλλους αρμοδίους με τα κατάλληλα οχήματα που λέγονται φορτηγά. Πάντως δουλειά του ιδιοκτήτη του στρώματος, δεν είναι να πληρώσει φορτηγάκι και ν’ αρχίσει να ψάχνει που είναι η χωματερή προκειμένου να το πετάξει. Με αυτή την λογική, επειδή οι Δήμοι δεν έχουν χρήματα (ας πρόσεχαν, αλλά είναι άλλο κεφάλαιο αυτό πολύ μεγάλο) θα εγκαλούνται σε λίγο οι πολίτες, γιατί δεν βάζουν ρεφενέ ένα απορρριμματοφόρο στη γειτονιά τους, να μαζεύει τασκουπίδια.
Σαφώς η διαχείριση των σκουπιδιών μας, αντικατοπτρίζουν το επίπεδο μιας κοινωνίας, του πολιτισμού της, της παιδείας της. Είναι καθαρά θέμα πολιτισμού. Τρόπου ζωής. Και στην κορυφή αυτής της διαχείρισης, βρίσκεται η Πολιτεία. Η οποία πολιτεία δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα. Δεν έχει το όμοιό της στην αντιμετώπιση του προβλήματος των σκουπιδιών. Τρανή απόδειξη τα χαράτσια που πληρώνουμε όλοι μας από τις «καμπάνες» της ΕΕ.
Ναι, είναι αλήθεια πως για πολλούς, η χώρα τελειώνει εκεί που τελειώνει η αυλή του σπιτιού τους ή η πόρτα του διαμερίσματός τους. Από κει κι έξω φωτιά και μπούρμπερη. Αν μάλιστα τα σκουπίδια πάνε στην αυλή του γείτονα, ακόμα καλύτερα. Όμως, ακόμη και οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, δεν θα τολμούσαν -ή θα ήταν ελάχιστοι- εάν έβλεπαν την πόλη τους να λάμπει. Οι κάδοι άδειοι, τα πάρκα καθαρισμένα και φροντισμένα, οι παιδικές χαρές ασφαλείς, το φορτηγό του Δήμου θα έφτανε αμέσως να πάρει την παλιά οικοσκευή και ουκ εστίν αριθμός απλών και καθημερινών που κάνουν οι επιφορτισμένοι με την καθαριότητα μιας πόλης, όχι μόνον γιατί είναι αρμόδιοι γι’ αυτό, αλλά γιατί πρώτοι αυτοί θα έπρεπε να ποιούν πολιτισμό και παραδειγματισμό.
Όλα τα υπόλοιπα είναι να’ χουμε να λέμε. Είναι εύκολη υπόθεση και πονηρή η απονομή συλλογικής ευθύνης. Ετσι, χάνει κανείς μέσα στο πλήθος τους πραγματικούς υπεύθυνους. Αυτούς, που θα έπρεπε να έχει θεσμοθετηθεί να πληρώνουν από την προσωπική τους περιουσία τα χαράτσια από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την ΜΗ διαχείριση των σκουπιδιών. Οσο αυτά τα χαράτσια τα πληρώνουμε εμείς μέσα από τον προϋπολογισμό με φόρους, αυτοί δεν θα δίνουν δεκάρα.
