Την Κυριακή το πρωί, την ώρα που συγκεντρωνόμασταν στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας για το ταξίδι στο Καστελλόριζο με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το «Ορούτς Ρέις» έμπαινε στο λιμάνι της Αττάλειας. Οι πληροφορίες ήταν ακόμη λίγες και αβέβαιες. Μα ήταν σαφές ότι το ταξίδι της Προέδρου στο Καστελλόριζο αποκτούσε ξαφνικά έναν πρόσθετο χαρακτήρα. Θα ήταν και ένα τεστ αντοχής αυτής της νωπής αίσθησης αποκλιμάκωσης. Ακόμη κι αν κανείς μας δεν το κουβέντιαζε φωναχτά, όλοι το ίδιο ερώτημα είχαμε κατά νουν. Αυτή η πτήση, με αεροπλάνο μέχρι τη Ρόδο, με ελικόπτερο Σινούκ από εκεί ώς το Καστελλόριζο, θα κυλούσε ομαλά; Ή θα καταγραφόταν ως ένα ακόμη επεισόδιο στον μακρύ κατάλογο «παρενοχλήσεων» από τουρκικά μαχητικά πτήσεων που μετέφεραν Ελληνες επισήμους – από το C-130 του υπουργού Αμυνας, που πετούσε για Κύπρο το 1997, έως το ελικόπτερο που μετέφερε τον πρωθυπουργό στο Αγαθονήσι, την 25η Μαρτίου 2019;
Φθάσαμε στο Καστελλόριζο δίχως παρατράγουδα. Αντί για ενοχλητικά F-16, στην πτήση της Προέδρου απάντησε μια ξαφνική επίσκεψη του Ακάρ στο Κας, με δηλώσεις υπέρ του διαλόγου το πρωί, με δηλώσεις που ανέσυραν τον κατάλογο των τουρκικών διεκδικήσεων το μεσημέρι. Αν, λοιπόν, το ταξίδι στο Καστελλόριζο ήταν τεστ αντοχής της αποκλιμάκωσης, το τεστ θα πρέπει να θεωρηθεί θετικό – προς το παρόν.
Το ταξίδι στο Καστελλόριζο ήταν, βέβαια, εξαρχής, μια δύσκολη και σύνθετη άσκηση, σε μια περίοδο κατά την οποία η τουρκική ρητορική της νέας εποχής, της εποχής της «γαλάζιας πατρίδας», έχει αναδείξει το νησί σε κομβικό σημείο της κρίσης στη νοτιοανατολική Μεσόγειο και γύρω του πλέκονταν ακραία σενάρια, ακόμη και για ναυτικό αποκλεισμό, ώστε να εκβιαστεί ο αφοπλισμός του. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, στην πρώτη δύσκολη αποστολή της θητείας της, έπρεπε να φέρει ένα μήνυμα συμπαράστασης και ενθάρρυνσης στους κατοίκους ενός τόπου που, όπως η ίδια πολύ ωραία είπε, «συμπυκνώνει την έννοια του πατριωτισμού, στην ύψιστη έκφρασή της». Και ταυτόχρονα να κάνει ένα διάβημα υψηλής θέασης στη διεθνή σκηνή.
Ενα συνεργείο του CNN ταξίδευε μαζί μας, ένα συνεργείο του Channel 4 μας περίμενε εκεί. Την είδαν να ανεβαίνει στο σκάφος του Πολεμικού Ναυτικού και να χαιρετά τους ναύτες, αλλά και την άκουσαν να λέει ότι η Ελλάδα επιμένει στην επιλογή του διαλόγου. «Ξέρω», είπε κάποια στιγμή, «ότι ο πατριωτισμός σας δεν στηρίζεται στην αντιπαλότητα με τον γείτονα. Στηρίζεται στην εθνική αυτοπεποίθηση, στην περηφάνια για τη μακραίωνη ιστορία του νησιού». Την άκουσαν, επίσης, να λέει ότι το Καστελλόριζο δεν συμβολίζει μόνο την πατριωτική περηφάνια των Ελλήνων, αλλά και την εμπειρία της πολύχρονης ειρηνικής συνύπαρξης, της συμβίωσης με τους Τούρκους της απέναντι ακτής, του Κας, της αρχαίας Αντιφέλλου.
Οσο ανθεκτικός και αν είναι κανείς σε αυτού του είδους τους συναισθηματισμούς, όσα εμβόλια κυνισμού και αν η δημοσιογραφία επιβάλλει, η επίσκεψη συχνά τυλιγόταν σε μια διακριτική, χαμηλόφωνη συγκίνηση. Είναι η αύρα αυτού του βράχου. Τα παιδιά που υποδέχθηκαν την Πρόεδρο με μια ελληνική σημαία τρεις φορές το μπόι τους. Ή η στιγμή που εκείνη μπήκε μόνη στο φουσκωτό του Λιμενικού για τη Ρω, για να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο της Δέσποινας Αχλαδιώτη. «Γιατί μόνη;», τη ρώτησα. «Γιατί θέλησα να κάνω ένα προσωπικό προσκύνημα σε μια σπάνια γυναίκα», μου απάντησε.
Βρήκα την απάντηση αυτή χαρακτηριστική του ύφους που θέλησε να δώσει σε αυτό το υψηλού συμβολισμού –αλλά και υψηλού ρίσκου– ταξίδι.
Πηγή: kathimerini.gr
ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΙΜΑΣ
