Αλληλουχία από λάθος αποφάσεις

«Συγχαρητήρια στους παραολυμπιονίκες μας» ‒ σοβαρά τώρα; Αυτός είναι ο τίτλος άρθρου της  Βίβιαν Στεργίου, για τα εμπόδια που συναντούν οι συνανθρωποί μας ΑμεΑ, με προβλήματα όρασης και ίδια και με αφορμή τους ύμνους για τους παραολυμπιονίκες μας: «(…) Οι πιο αόρατοι για την πόλη και το κράτος είναι οι άνθρωποι που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον με άλλον τρόπο από αυτόν της πλειοψηφίας (πράγμα εντελώς τυχαίο). Μιλάνε με τα χέρια. Τρέχουν με τα μάτια κλειστά. Βλέπουν με τα αυτιά και τα χέρια τους. Προχωράνε πάνω σε ρόδες. Το ότι ο κόσμος μας είναι σχεδιασμένος κατά τρόπο που να μην τους περιλαμβάνει είναι απόφαση και όχι αναγκαιότητα. Εμείς έχουμε πει να ζούμε έτσι που στα μπαρ να μην είναι ασφαλές να χορεύουν τυφλοί. Εμείς, οι προσωρινά «υγιείς», φταίμε που στα θέατρα δεν συνωστίζονται αμαξίδια. Εμείς έχουμε αποτύχει, σε αντίθεση με άλλα πολιτισμένα έθνη, να έχουμε μια ασφαλή λωρίδα στον δρόμο για αμαξίδια και ποδήλατα. Εμείς ανεχόμαστε αυτό το επίπεδο μεταφορών, που μάς προσβάλλει όλους. Και πάντα μου ’κανε εντύπωση ο τρόπος που επιλέγουμε να θεωρήσουμε κρίσιμη ή επουσιώδη την έλλειψη κάποιου χαρακτηριστικού. Όταν έχεις αποτύχει παταγωδώς να μπεις στη θέση του άλλου, δεν σου υπολείπεται κάτι αναγκαίο; Δεν είσαι λίγος; Και αν ασκείς εξουσία, δεν είσαι και υπόλογος γι’ αυτήν σου την ανεπάρκεια; Οι αθλητές που κέρδισαν στους Παραολυμπιακούς γυρίζουν σε μια χώρα που τους αδικεί. Μια μόνιμη και διαρκής αδικία. Καθημερινά τους θέτει εμπόδια. Για ποιον λόγο; Τίποτα στον σχεδιασμό μιας πόλης δεν επιβάλλει τον αποκλεισμό. Είναι απόφαση. Τίποτε δεν επιβάλλει την ανεπαρκή φροντίδα την ώρα της κακουχίας σου, είναι απόφαση. Απόφαση είναι και το να σε πείθουν διαρκώς οι αγενείς συμπολίτες σου, στις προσωπικές συναναστροφές, στον δρόμο, στο ίντερνετ, ότι ο κόσμος δεν σε χωράει, επειδή τα πράγματα δεν σου πάνε συνέχεια καλά. Είναι μια αλληλουχία από λάθος αποφάσεις»