Την 45η θέση κατέλαβε ο Κώος Μανώλης Τσίκνης στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου που έγινε παράλληλα με τον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή. Ο ίδιος με ανάρτηση του σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης, έκανε τον απολογισμό του για την παρουσία του στον αγώνα για ακόμη μια χρονιά:
«Πιστός στο ραντεβού μου, ήμουν εκεί για 9η συνεχόμενη χρονιά, παρά τον σοβαρό τραυματισμό μου (κοιλιακών προσαγωγών) . Πρόκειται για την δεύτερη συμμετοχή μου στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Σε αυτό συμμετέχουν 90 αθλητές και 34 αθλήτριες που κατάφεραν να πιάσουν τα απαιτούμενα χρονικά όρια σε διάφορους αγώνες.
Με χρόνο 3:07:22 βρίσκομαι στην 45η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα (μέσα από 124 αθλητές και αθλήτριες) και στην 235η θέση στο γενικό σύνολο (περίπου 20.000 αθλητές).
Ομολογώ πως φέτος δεν περίμενα να πάρω μέρος στον αγώνα εξαιτίας του έντονου πόνου. Όμως, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να το παλέψω. Ακολούθησαν δύσκολες προπονήσεις, άλλοτε μέσα στο σκοτάδι σε δρόμους της Καρδάμαινας και άλλοτε στο μακρινό γήπεδο της Κω. Και ο πόνος ήταν πάντα εκεί, μαζί μου. Πόνος που σε απελπίζει, που σε κάνει να αμφιβάλλεις. «Παράτα τα!» έλεγε το μυαλό, «Συνέχισε!» η καρδιά. Και έτσι, πέρασε ο καιρός και να που βρέθηκα στην αγαπημένη μου εκκίνηση στον Μαραθώνα, να δίνω τον δικό μου αγώνα ενάντια στον εαυτό μου και τον χρόνο, τιμώντας την ιστορική διαδρομή…
Κάθε φορά ζεις μια μοναδική εμπειρία, με δυνατές εικόνες. Συντηρητικό ξεκίνημα, δίπλα σε άξιους αθλητές και άξιες αθλήτριες, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον με συμβουλές, με τροφοδοσία, με λόγια εμψύχωσης. Το «ευ αγωνίζεσθαι» στο μεγαλείο του! Και ενώ όλα κυλούσαν καλά, είχαμε δροσιστεί μάλιστα και από ένα μπουρίνι, δυστυχώς αναγκάστηκα να κάνω μια ολιγόλεπτη στάση λόγω διατροφικών διαταραχών. Μια στάση που μου στέρησε πολύτιμα λεπτά. Παρά το γεγονός αυτό, μπήκα ξανά δυναμικά στον αγώνα και ολοκλήρωσα την αποστολή μου με το, καθιερωμένο πια, αεροπλανάκι, μπαίνοντας στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο. Συγκινημένος, απόλυτα ευχαριστημένος, περήφανος που κατάφερα να τερματίσω, με ένα χαμόγελο που μαρτυρά την χαρά της ψυχής.
Δεν μετάνιωσα. Ναι, θα το ξαναέκανα! Γιατί όταν θέλουμε, αγαπάμε και προσπαθούμε, το πετυχαίνουμε παρά τα εμπόδια.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου και τους δικούς μου ανθρώπους που είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που προσπάθησαν να φροντίσουν τους τραυματισμούς μου και να με ξεκουράσουν από την προετοιμασία, Χριστίνα και Γιώργο, αλλά και στον σύλλογό μου, Γ.Σ. Εύδαμο Κω, για την υποστήριξη.
Κλείνοντας, συγχαρητήρια σε όλους τους αθλητές που αγωνίστηκαν, ειδικά τους Κώους και τους νέους της Καρδάμαινας. Πολλά μπράβο στα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους συνοδούς τους. Ένα δυνατό χειροκρότημα για τους εθελοντές, που χωρίς αυτούς όλα θα ήταν διαφορετικά».
