Εντυπωσιακή η συμμετοχή στον Μαραθώνιο της Αθήνας βοηθούντος και του καιρού. Όλα καλά κι όλα ωραία, αν δεν σκιάζεται το αρχικό πνεύμα και όλος ο κόσμος αυτός, τρέχει με πνεύμα αρετής και όχι χρησιμοποιούμενος στην καταναλωτική εμπορευματοποίηση της εποχής μας. Από το 1983, ο κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας, με την επωνυμία «Μαραθώνιος Ειρήνης – Γρηγόρης Λαμπράκης», διεξάγεται στη μνήμη, του πρωταθλητή, του Βαλκανιονίκη, του γιατρού, του ειρηνιστή, που ηγείτο της “Ελληνικής Επιτροπής Ειρήνης”, που ίδρυσε ο Μπέρταν Ράσελ, στην Αγγλία, με στόχο την αποτροπή των πολέμων. Όπως ο πρώτος Μαραθωνοδρόμος, ο Φειδιππίδης, κατά τον Ηρόδοτο, έτσι και ο Λαμπράκης, προσπάθησε να τρέξει τη διαδρομή από τον Τύμβο του Μαραθώνα προς την Αθήνα ολομόναχος, για να μεταφέρει το μήνυμα ότι οι Έλληνες -και όχι μόνο- δικαιούνται να ζήσουν με Ειρήνη και Δημοκρατία. Και, όπως και στην περίπτωση του Φειδιππίδη, ο Μαραθώνιος ήταν και για τον Λαμπράκη, η τελευταία διαδρομή… Και από Πορεία Ειρήνης, από δράση ενάντια στον πόλεμο, στην αδικία και στην τρομοκρατία, φτάσαμε στα πόσα λεπτά διανύσαμε τα 42 χιλιόμετρα έκαστος. Πόσα νερά πρέπει να πιούμε και αν το παπούτσι είναι Nike ή Adidas. Ο καθένας και το χρονόμετρό του.
Για να μη ξεχνάμε
