Τι να πρωτοπεί και τι να πρωτογράψει κανείς για την οπερέτα του ΣΥΡΙΖΑ. Η διάλυση του κόμματος γίνεται με όρους ριάλιτι σόου. Τέτοια πράγματα δεν έχουν ξανασυμβεί στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Μοιάζει να έχει χαθεί κάθε μέτρο και ίχνος λογικής, αφού όλη αυτή η εσωτερική διαμάχη δεν έχει καν… οσμή ιδεολογικών διαφορών και που να μοιάζει έστω και λίγο με Αριστερά. Η Αριστερά απεχθάνεται να την επικαλούνται επί ματαίω, προκειμένου να αποκτήσουν πολιτική χροιά τοποθετήσεις που είναι κατά βάση απολιτικές, αφού αρκούνται σε γενικόλογες προθέσεις και ανιαρές αναλύσεις του απόλυτου τίποτα, ενώ παράλληλα πασχίζουν να οικειοποιηθούν κινήματα και αγώνες του παρελθόντος με το να πετάνε πού και πού τη λέξη «Αριστερά». Γέλαγε κάθε πικραμένος με τα «σύντροφε» και «συντρόφισσα», γιατί πέρα από το ότι είναι υποκριτικά όταν εκείνοι που τα ξεστομίζουν σφάζονται μεταξύ τους, το μόνο που κάνουν είναι να διαχωρίζουν τους φανταστικούς «καλούς» από τους φανταστικούς «κακούς», λες και είμαστε ακόμα στον εμφύλιο. Εάν ζούσε ο ιστορικός ηγέτης της Αριστεράς, Ηλίας Ηλιού, θα επαναλάμβανε αυτό που είχε πει σε συνέντευξή του όταν αποσύρθηκε από την πολιτική το 1981: «Είμαι πικραμένος. Όχι τόσο από τους αντιπάλους μου, που έκαναν στο κάτω κάτω τη δουλειά τους, αλλά από τους ομόφρονες μου. Δεν άφησαν πεπονόφλουδα που τους πετούσαν που να μην την πατήσουν… Αν ήθελε κάποιος να γράψει για τις αστοχίες της ηγεσίας του αριστερού κινήματος στην Ελλάδα, δεν θα χρειαζόταν τόμους χειρογράφων με σοβαρές αναλύσεις… Θα του αρκούσαν μερικά χειρόγραφα για να γράψει ένα μικρό χιουμοριστικό βιβλίο με τίτλο «Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες». Δυστυχώς, οι γκάφες των ομοφρόνων μου κατέστρεψαν ένα πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα και μας πήγαν πολλές δεκαετίες πίσω.»
«Ο δρόμος με τις πεπονόφλουδες»
