Η δήμαρχος Τήλου Μαρία Καμμά-Αλιφέρη από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε να νοσηλεύεται στην εντατική μονάδα Covid του νοσοκομείου της Ρόδου δίπλα στον πατέρα της, τον οποίον είχε αναλάβει να φροντίζει.
Ασυμπτωματική και τρεις φορές εμβολιασμένη δεν σκέφτηκε ποτέ ότι ο κορωνοϊός θα απειλούσε τη ζωή της, μέχρι που μέσα σε λίγες ώρες καθηλώθηκε στο κρεβάτι της εντατικής και έδωσε μάχη για να βγει όρθια.
Η ίδια δεν πιστεύει, στις συμπτώσεις όπως λέει, και το γεγονός ότι η ζωή της σώθηκε επειδή τις ημέρες που προσεβλήθη από covid έπρεπε να βρίσκεται στη Ρόδο για να μπορεί να φροντίζει τον ανάπηρο πατέρα της, ο οποίος βρισκόταν ήδη στην εντατική, μόνο τυχαίο δεν είναι. «Αν δεν είχα εμβολιαστεί και με τις τρεις δόσεις και αν δεν έπρεπε να μεταβώ στη Ρόδο για να φροντίσω τον πατέρα μου δεν ξέρω αν σήμερα θα ήμουν εδώ για να σας μιλήσω» λέει χαρακτηριστικά.
Η Μαρία Καμμά-Αλιφέρη μιλά στη «δημοκρατική» για την τεράστια περιπέτεια της υγείας της, η οποία, όπως λέει ήταν ένα τεράστιο μάθημα για την ίδια, που αν και επέστρεψε στα καθήκοντά της η υγεία της δεν έχει αποκατασταθεί πλήρως.
• Κυρία Καμμά, πρόσφατα περάσατε μια δύσκολη περιπέτεια υγείας. Βρεθήκατε στην εντατική του νοσοκομείου Ρόδου μαζί με τον πατέρα σας, και οι δυο με covid.
Ναι, μπήκα στην εντατική ανήμερα των Χριστουγέννων, ενώ ο πατέρας μου ήδη νοσηλευόταν στην ΜΕΛ του νοσοκομείου Ρόδου ο οποίος μεταφέρθηκε μέσα σε κάψουλα από την Τήλο την Πέμπτη πριν από τα Χριστούγεννα.
• Εσείς ήρθατε για τον πατέρα σας από την Τήλο;
Ναι, εγώ ήρθα για να φροντίζω τον πατέρα μου όσο νοσηλευόταν διότι πάσχει από μία προοδευτική νευροεκφυλιστική πάθηση, τη νόσο του κινητικού νευρώνα. Είναι κινητικά ανάπηρος, δεν μπορεί να κουνήσει παρά μόνο λίγο το δεξί του χέρι.
Ηρθα λοιπόν στη Ρόδο για να διερευνήσω μέσω ποιας διαδικασίας μπορούν να του χορηγηθούν μονοκλωνικά αντισώματα, καθώς μιλώντας με γιατρούς έμαθα ότι η μόνη περίπτωση για να σωθεί η ζωή του ήταν αυτή.
Εκανα self test και rapid test αλλά και μοριακό σε ιδιωτικό διαγνωστικό, τα οποία ήταν όλα αρνητικά. Πηγαίνοντας όμως στο νοσοκομείο της Ρόδου για να επισκεφθώ τον πατέρα μου, έκανα κι εκεί μοριακό το οποίο όμως βγήκε θετικό. Οπως έμαθα ήταν η αρχή της νόσου, μόλις δηλαδή που ανιχνεύθηκε ο ιός.
Είναι σημαντικό να πω ότι δεν είχα κανένα σύμπτωμα γι αυτό και δεν ανησύχησα. Μπαίνω λοιπόν στο νοσοκομείο για να φροντίζω τον πατέρα μου που ήταν στην ΜΕΛ, όπου η κατάσταση εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού, είναι δραματική. Φανταστείτε μια εντατική μονάδα, με το ελάχιστο προσωπικό αλλά γεμάτη ασθενείς. Αυτό που είδα εκεί μέσα δεν το έχω ξαναζήσει.
Δεν έχω ξαναδεί γιατρούς και νοσοκόμους να τρέχουν κυριολεκτικά στους διαδρόμους για να προλάβουν…
Οι ειδικευμένοι γιατροί κάνουν 24ωρες βάρδιες προκειμένου να καταφέρουν να κάνουν τις υπηρεσίες, ενώ είναι μόνο δύο νοσηλευτές στη βάρδια που δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα.
Ο πατέρας μου λοιπόν μη μπορώντας να εξυπηρετηθεί, ούτε καν να πατήσει το κουμπί για να ζητήσει βοήθεια, λόγω των κινητικών του προβλημάτων, έπρεπε να έχει κάποιον άνθρωπο συνεχώς δίπλα του γι αυτό και πήγα εγώ.
• Κι αυτή η συγκυρία ήταν που αποδείχθηκε σωτήρια τελικά για εσάς.
Ναι, η απόφασή μου αυτή, αποδείχθηκε σωτήρια για εμένα παρότι δεν είχα κανένα σύμπτωμα ανησυχητικό, δηλαδή το οξυγόνο μου ήταν στο 97% με 98%, δεν είχα πυρετό, δεν είχα καταρροή, μόνο ένα ελαφρύ μπούκωμα κι έναν ελαφρύ πόνο στα πόδια.
Οι γιατροί ωστόσο υπέβαλαν αίτημα για να λάβω κι εγώ μονοκλωνικά αντισώματα, διότι έχω και εγώ υποκείμενο νόσημα, πάσχω από Σκλήρυνση Κατά Πλάκας. Τώρα δεν είμαι σε περίοδο που παίρνω κορτιζόνη αλλά έχω πάρει μεγάλες ποσότητες από το 2012 που διαγνώστηκα με τη νόσο, γι αυτό και οι γιατροί θεώρησαν σωστό να υποβάλουν και για εμένα το αίτημα για μονοκλωνικά.
• Παραμένατε χωρίς συμπτώματα μέχρι εκείνη την ώρα.
Χωρίς συμπτώματα μεν αλλά γνωρίζοντας ότι ο κορωνοϊός είναι απρόβλεπτος, οι γιατροί θεώρησαν σωστό να υποβάλουν το αίτημα. Μετά από πολλές περιπέτειες, εντέλει λάβαμε το μονοκλωνικό μόνο για τον πατέρα μου.
• Μια υπόθεση μάλιστα που είχε λάβει πανελλήνια διάσταση.
Βέβαια, πήρε πανελλήνια διάσταση γιατί στο περιβόητο πρωτόκολλο που είχαν καταρτίσει, δεν είχαν συμπεριλάβει το εκφυλιστικό αυτοάνοσο του πατέρα μου ο οποίος είναι σχεδόν με έναν πνεύμονα, με διαβήτη, γενικά με πολλά προβλήματα υγείας και είναι 76 ετών.
Αρχικά το αίτημα για τη χορήγηση μονοκλωνικών αντισωμάτων στον πατέρα μου απορρίφθηκε από την επιτροπή και στη συνέχεια, μιλώντας εγώ με τον Παύλο Πολάκη τον οποίον γνωρίζω από την περίοδο που ήταν δήμαρχος στα Σφακιά, όταν εγώ είχα προτοαναλάβει τον Δήμο της Τήλου, κι επειδή εκτιμώ την άποψή του ως γιατρού, μου είπε ότι το θέμα είναι πολιτικό και πρέπει να γνωστοποιηθεί. Εκανε λοιπόν την ανάρτηση, μετά έκανα κι εγώ μια ανάρτηση περιγράφοντας την κατάσταση με τον πατέρα μου, ζητώντας να μας πουν επιτέλους ποιοι δικαιούνται τη χορήγηση μονοκλωνικών και το θέμα απασχόλησε τα ΜΜΕ των Αθηνών και έφτασε μέχρι τη Βουλή.
• Εμβολιασμένος ο πατέρας σας;
Πλήρως εμβολιασμένος και ο πατέρας μου και εγώ, με τρεις δόσεις του εμβολίου… Επρεπε αυτός ο άνθρωπος να έχει δικαίωμα στην ελπίδα, στη ζωή. Μίλησα πάνω από 10 φορές με τον κ. Τσιόδρα, με την κ. Αναστασιάδη που είναι υπεύθυνη της επιτροπής των μονοκλωνικών, εν πάση περιπτώσει μετά από πολλές παλινωδίες άνοιξε το πρωτόκολλο και εγκρίθηκε η χορήγηση των μονοκλωνικών στον πατέρα μου. Υποβάλαμε το αίτημα από το νοσοκομείο Ρόδου, το σύστημα πετούσε τους γιατρούς έξω…
Μια απαράδεκτη κατάσταση για μια οργανωμένη πολιτεία, όπως θεωρείται ότι είμαστε. Τέλος πάντων, έφτασε το φάρμακο για τον πατέρα μου παραμονή των Χριστουγέννων και ανήμερα του το χορήγησαν.
• Για τη δική σας περίπτωση απορρίφθηκε το αίτημα;
Το αίτημα για τη δική μου περίπτωση είχε απορριφθεί αλλά δεν με απασχόλησε και ιδιαίτερα από τη στιγμή που μέχρι εκείνη την ώρα ήμουν ασυμπτωματική. Ομως τελικά άλλαξαν τα πράγματα… Την τέταρτη ημέρα από τη διάγνωσή μου, οι γιατροί κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Ενώ εξακολουθούσα να μην έχω κανένα σύμπτωμα, οι γιατροί εκτίμησαν από τη χροιά της φωνής μου ότι κάτι δεν πάει καλά και με στέλνουν για ακτινογραφία θώρακος-πνεύμονα.
Πριν προλάβω καλά καλά να επιστρέψω στο δωμάτιο για να τακτοποιήσω τον πατέρα μου, μπούκαραν στην κυριολεξία οι γιατροί και νοσοκόμες στο δωμάτιο κρατώντας ενδοφλέβιες, αντιβιώσεις, μπουκαλάκια, σωληνάκια, εισπνεόμενα…
Τους βλέπω εγώ, τα έχασα. Λέω τι γίνεται; Μου λένε ότι ο covid έχει κάνει διείσδυση στον δεξιό πνεύμονα, με το οξυγόνο μου όμως να παραμένει στα 98%. Ξεκίνησα αμέσως θεραπεία, ενδοφλέβιες αγωγές, αντιβίωση, εισπνεόμενα κλπ και μετά τη δεύτερη-τρίτη ημέρα της θεραπείας μου, ξεκινάει ένας πονοκέφαλος αφόρητος, διαφορετικός από τις ημικρανίες που με ταλαιπωρούν κι έχω μάθει να διαχειρίζομαι.
Το μοναδικό σύμπτωμα που είχα ήταν πονοκέφαλος αφόρητος, δεν ήξερα πού βρισκόμουν ούτε είχα απόλυτη επαφή με το περιβάλλον.
Τα παυσίπονα δεν με ανακούφιζαν. Δεν μπορούσα, ούτε να ακούω ούτε να βλέπω κανέναν, δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Απ΄ ό,τι μου είπαν οι νοσηλεύτριες, πιο πολύ τρόμαξαν με τη δική μου περίπτωση παρά με του πατέρα μου, καθώς η πίεση της καρδιάς μου είχε πέσει στο 3 και η μεγάλη σχεδόν στο 8. Η κατάστασή μου ήταν οριακή… Πιστεύω ότι αν δεν είχα εμβολιαστεί, δεν θα τα κατάφερνα, δεν θα σας μιλούσα σήμερα.
Πάντα εκτιμούσα και πίστευα στο δημόσιο σύστημα υγείας αλλά αυτό που βίωσα στις 10 ημέρες που ήμουν στο νοσοκομείο της Ρόδου ήταν πρωτόγνωρο. Μέχρι τώρα μιλούσαμε για τους ήρωες των πολέμων, πιστεύω όμως ότι από εδώ και πέρα θα μιλάμε για τους ήρωες της πανδημίας, τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό και τους εργαζόμενους στο ΕΚΑΒ.
Οι άνθρωποι αυτοί, δίνουν όλο τους το είναι, δίνουν την ψυχή τους.
Είδα την αγωνία τους για την πορεία της υγείας όχι μόνο της δικής μου αλλά όλων των ασθενών στην μονάδα του covid και πάντα με το χαμόγελο, πάντα να μας δίνουν κουράγιο, να μας φροντίζουν ειδικά τον πατέρα μου, όταν εγώ νοσηλευόμουν. Νιώσαμε τη φροντίδα των ανθρώπων αυτών, το νοιάξιμό τους, την ανθρωπιά τους παρά τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν… Δεν έχω λόγια για τους ανθρώπους αυτούς, δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.
• Ηρθε στιγμή που φοβηθήκατε;
Φοβήθηκα για τον πατέρα μου. Οταν τον είδα μέσα στο νοσοκομείο, φοβήθηκα ότι δεν θα τα καταφέρει γι αυτό και η απελπισία μου ήταν μεγάλη όταν έβλεπα να περνάνε οι ώρες και γινόταν αυτό το παιχνίδι με τα μονοκλωνικά αντισώματα.
• Για τον εαυτό σας φοβηθήκατε;
Για τον εαυτό μου φοβήθηκα όταν συνήλθα, όταν επανήλθε η πίεσή μου και προσπαθούσα να καταλάβω τι έγινε τελικά. Φοβήθηκα σκεπτόμενη τι θα πάθαινα, τι θα μπορούσε να μου είχε συμβεί αν είχα πάρει την απόφαση να μην εμβολιαστώ και επιπλέον τι θα μου είχε συμβεί αν δεν ήμουν μέσα στο νοσοκομείο για την φροντίδα του πατέρα μου. Εχω πίστη στον Θεό, πιστεύω ότι όλα αυτά έγιναν για κάποιο σκοπό.
Η ασθένεια του πατέρα μου άνοιξε το κεφάλαιο για τα μονοκλωνικά και σώζεται πλέον κόσμος… Δεν υπήρχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή μονοκλωνικά, στα περιφερειακά νοσοκομεία, αν είναι δυνατόν! Μέχρι τη στιγμή που πήρε ο πατέρας μου τα μονοκλωνικά κι έγινε αυτός ο χαμός πανελλαδικά, είχαν δοθεί μόνο σε 49 περιπτώσεις.
Ευτυχώς τώρα άνοιξε πρόσβαση στα μονοκλωνικά και για τους απλούς πολίτες, ενώ πριν διαβάζαμε ότι χορηγούνταν σε πολιτικά πρόσωπα κατά προτεραιότητα. Εμείς ως πολίτες λέμε ναι στα εμβόλια αλλά ναι και στα φάρμακα για όλους όμως, ανεξαρτήτως κόστους.
Η ανθρώπινη ζωή δεν κοστολογείται. Στο διάστημα που νοσηλευόμουν εγώ στο νοσοκομείο της Ρόδου κατέληξαν τρεις άνθρωποι, ανεμβολίαστοι απ’ ό,τι έμαθα.
• Σας θορύβησε αυτό;
Με στενοχώρησε και θύμωσα με όλους εκείνους που δημοσίως τάσσονται κατά του εμβολιασμού και παίρνουν κόσμο στον λαιμό τους.
• Βγήκατε την ίδια ημέρα με τον πατέρα σας από το νοσοκομείο;
Ναι, στις 3 Ιανουαρίου. Μείναμε στη Ρόδο μια εβδομάδα, κι έπειτα ήρθαμε στην Τήλο. Δεν το περίμενα για να είμαι ειλικρινής ότι θα γυρνούσα με τον πατέρα μου στην Τήλο. Οταν έβλεπα να τον βάζουν με την κάψουλα μέσα στο ελικόπτερο του ΕΚΑΒ για να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο της Ρόδου, έκλαιγα και σκεφτόμουν ότι ίσως να μην ξαναγυρίσει…
Ο μόνος που πίστευε ότι θα τα καταφέρει ήταν ο ίδιος ο πατέρας μου, ο οποίος έχει μεγάλη δύναμη και πίστη. Το ενδιαφέρον του κόσμου όλο το διάστημα της νοσηλείας μας ήταν πολύ συγκινητικό, πολλά μηνύματα, πολλά τηλεφωνήματα και για εμένα και για τον πατέρα μου, ο οποίος ήταν δήμαρχος 12 χρόνια από το 1974 έως το 1986 στο νησί, σε πολύ δύσκολα χρόνια και βοήθησε το νησί γι αυτό και είναι ιδιαίτερα αγαπητός.
Ο πατέρας μου στενοχωριόταν για εμένα περισσότερο, που ήμουν μακριά από τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου… Είχαμε αφήσει και την μητέρα μου πίσω 73 χρονών με covid που πέρασε την ασθένεια μόνη της στο σπίτι… Τώρα ο πατέρας μου είναι καλύτερα από εμένα που ακόμα εξακολουθώ να βασανίζομαι. Δηλαδή έχω καταρροή, νιώθω μεγάλη κόπωση και εξάντληση, αισθάνομαι κατάπτωση. Ελειπα και δύο εβδομάδες από το γραφείο οπότε δεν μπορώ να μείνω στο σπίτι καθώς οι υποχρεώσεις τρέχουν. Ηταν μια περιπέτεια πολύ έντονη και ένα τεράστιο μάθημα.
• Μάθημα υπό ποια έννοια;
Μάθημα ανθρωπιάς… Μέχρι να κλείσω τα μάτια μου δεν πρόκειται να μου φύγει από το μυαλό η εικόνα αυτών των ανθρώπων μέσα στο νοσοκομείο η ανθρωπιά τους, η ζεστασιά τους. Βλέπεις αυτή την υπερπροσπάθεια των γιατρών και των νοσηλευτών και λες ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι…
Ξέρουμε κάτω από ποιες συνθήκες εργάζονται, ξέρουμε ότι η ελληνική πολιτεία δεν τους έχει φερθεί με τον καλύτερο τρόπο. Δεν μπορώ να μην σταθώ στα παιδιά του ΕΚΑΒ που έκαναν τη διακομιδή, τούς έχω ζήσει κι άλλες φορές όταν έρχονταν στην Τήλο για να παραλάβουν ασθενείς, τον Σπύρο τον Δημητρόπουλο και τον Μπάμπη τον Τσιμπλέκα πόσο άνθρωποι είναι και πόση ασφάλεια και σιγουριά σε κάνουν να νιώθεις… Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στην επιστημονική κοινότητα και πρέπει όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί να το κάνουν χωρίς δεύτερη σκέψη, εμένα με έσωσε το γεγονός ότι ήμουν εμβολιασμένη.
Και βεβαίως ένα μεγάλο μάθημα που πήρα είναι ότι έχουμε πάρα πολύ δρόμο ακόμα για να λεγόμαστε κράτος δικαίου…
