Της Νεκταρίας Μπίλλη
Αίφνης την ώρα που η ελληνική οικονομία κινείται με ανοδικούς δείκτες και ρυθμούς ανάπτυξης σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις της Κομισιόν, την ώρα που τα επιτόκια του δεκαπενταετούς και δεκαετούς ομολόγου βρίσκονται στα ιστορικά χαμηλά τους με ότι αυτό συνεπάγεται για την προσέλκυση επενδύσεων, κάποιοι επαναφέρουν και επικοινωνούν την αλήστου μνήμης πολιτική του «μαγκαλιού». Ενώ λοιπόν οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες αναγνωρίζουν ότι οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης οδηγούν στην περαιτέρω ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, συμπεριλαμβανομένων των μειώσεων στους φόρους και αναθεωρούν επί τα βελτίω τις προβλέψεις τους την ίδια στιγμή η ατμόσφαιρα μολύνθηκε και πάλι με καπνό από καμένο κάρβουνο.
Είναι ακόμη νωπές στην μνήμη όλων μας οι ιστορίες με τα μαγκάλια, με τις λιποθυμίες άσιτων παιδιών στα σχολεία, με τους θανάτους από αυτοκτονίες απελπισμένων πολιτών, από τα κινήματα του «δεν πληρώνω» που διέγειραν το θυμικό των αγανακτισμένων πολιτών της πάνω και κάτω πλατείας Συντάγματος. Ιστορίες που συνέβαλαν και έφεραν στην εξουσία την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Πέρασαν όμως οι μέρες ευμάρειας και ανάπτυξης, τα προηγούμενα πέντε χρόνια που τρώγαμε με χρυσά κουτάλια πέρασε η εποχή που δέναμε τα σκυλιά μας με αρμαθιές από λουκάνικα, και επανήλθαμε στον μαρασμό με τη φτώχεια και τη δυστυχία να καλπάζουν.
Ανάλογη είναι και η αντιπολιτευτική στάση που τηρείται στο μεταναστευτικό- προσφυγικό πρόβλημα που ταλανίζει τη χώρα- το οποίο διογκώθηκε, επιδεινώθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια με την πολιτική των ανοικτών συνόρων, με την κατάργηση των κλειστών κέντρων κράτησης, με τον μη διαχωρισμό προσφύγων και μεταναστών, βαπτίζοντας τους όλους πρόσφυγες και παρέχοντας τους αντηλιακά να λιάζονται στις πλατείες.
Η όψιμη ευαισθησία και αντίθεση της αξ. Αντιπολίτευσης με τα κλειστά κέντρα δεν συνάδει με τις συνθήκες εξαθλίωσης και αθλιότητας και παραβατικότητας που επικρατούσαν σ΄αυτά. Το μεταναστευτικό είναι μείζον και σύνθετο γεωπολιτικό πρόβλημα και καμία ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να το επιλύσει μόνη της. Η επίλυση του προϋποθέτει πακέτο μέτρων που πρέπει να λάβει η ΕΕ μαζί με την Τουρκία. Μέχρι να γίνει αυτό η ελληνικές κυβερνήσεις καλούνται να το διαχειριστούν με τον μέγιστο δυνατό και καλύτερο τρόπο, με γενναίες – τολμηρές και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος.
Η κυβέρνηση κινείται μεταξύ δύο δεδομένων: Ή να αποσυμφορήσει τα νησιά μεταφέροντας τους μετανάστες σε κλειστά κέντρα στην ηπειρωτική ενδοχώρα(κάτι που εν μέρει έχει πράξει 22 χιλιάδες έχουν μετακινηθεί στο εσωτερικό) ή να τους κρατήσει στον τόπο πρώτης υποδοχής.
Το πρώτο ενέχει πρακτικές δυσκολίες καθώς η απέλαση αυτών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις παροχής ασύλου θα ήταν αδύνατη βάσει υπάρχουσας συμφωνίας που η προηγούμενη κυβέρνηση δέχτηκε, οι επαναπροωθήσεις προς την Τουρκία να γίνονται από τα νησιά. Η κυβέρνηση έπραξε το αυτονόητο. Εφόσον δεν μπορεί να ελέγξει τις αθρόες ροές η μόνη λύση που έχει είναι να τις αποθαρρύνει.
Η λειτουργία κλειστών κέντρων λοιπόν στον τόπο πρώτης άφιξης θεωρώ ότι λειτουργεί αποθαρρυντικά. Διότι ποιος θα δώσει λεφτά στο διακινητή όταν εισέρχεται παράνομα σε μια χώρα και ξέρει ότι σε λίγους μήνες θα απελαθεί.
Τα θέμα φύλαξης των εθνικών συνόρων και αυτών που εισέρχονται παράνομα είναι ευθύνη και αρμοδιότητα του κάθε κράτους. Τα κλειστά κέντρα είναι απαραίτητα προκειμένου να τηρηθούν οι διαδικασίες που προβλέπει η Διεθνής Νομοθεσία περί ασύλου. Το κράτος ως χώρα υποδοχής οφείλει να κρατήσει σε κλειστά κέντρα όσους εισέρχονται παρανόμως προκειμένου αυτοί να εξεταστούν υγειονομικά, και να διερευνήσει αν πράγματι έχουν πειστικές εξηγήσεις ότι δικαιούνται ασύλου. Μέχρι τώρα οι ΜΚΟ (πολλές από αυτές αμφιλεγόμενης δράσης) ήταν αυτές που διαχειρίζονταν τα σχετικά θέματα και δρούσαν ανεξέλεγκτες.
Η τροπολογία που ψηφίστηκε το προηγούμενο διάστημα περί ελέγχου της δράσης και των μητρώων των ΜΚΟ λειτούργησε αποτελεσματικά. Οι περισσότερες από αυτές έχουν εξαφανιστεί και τα μέχρι τώρα στοιχεία είναι δηλωτικά της μέιωσης των εισροών. Κάποια πολιτικά κόμματα δεν ψήφισαν τη συγκεκριμένη τροπολογία. Για τους δικούς τους λόγους. όλα κρίνονται και αξιολογούνται.
Η θλιβερή και φτηνή αντιπολιτευτική στάση -λες και στο «βασίλειο της Δανιμαρκίας»¨- οι πολίτες δεν έχουν μνήμη- είναι πλέον παρωχημένη.
