Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πώς μπορεί μια φυσική καταστροφή να αποδομήσει πολεμικά αφηγήματα, καλο-συντηρημένες έχθρες και αντιπαραθέσεις. Όπως και στους σεισμούς του 1999 που χτύπησαν Τουρκία και Ελλάδα, έτσι και σήμερα αναδείχθηκε το αυτονόητο: ότι οι δύο λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Όμως όπως το 1999 η «διπλωματία των σεισμών» και η υιοθέτηση της πολιτικής τής βήμα προς βήμα προσέγγισης δεν οδήγησε πουθενά. Είναι ωστόσο, βέβαιο ότι το τρομακτικής διάστασης πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο Ερντογάν θα βγάλει από το κάδρο την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση. Γενικότερα, η τουρκική ηγεσία είναι υποχρεωμένη να χαμηλώσει τον πήχη των «αυτοκρατορικών – νεοοθωμανικών οραμάτων». Αναρωτιούνται ευλόγως, πολλοί αν αυτή η φυσική καταστροφή, θα μπορούσε να οδηγήσει σε αλλαγή των διμερών σχέσεων με τους γείτονες. Δεν βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο, λένε οι διεθνολόγοι. Και δεν βρισκόμαστε σε αυτό το σημείο με αποκλειστική ευθύνη της Τουρκίας. Αν κάποιος οφείλει να δείξει πραγματική διάθεση να τείνει χείρα φιλίας προς τον άλλο, αυτή είναι η Τουρκία. Είναι η Τουρκία αυτή που πρέπει να αποδεχθεί το Διεθνές Δίκαιο ως μοναδικό εργαλείο για τη διευθέτηση της διαφοράς που χωρίζει τις δύο χώρες. Δυστυχώς, δεν αρκεί η διπλωματία πάνω από τα συντρίμμια. Πολλά θα εξαρτηθούν και πως θα τα πάει ο Ερντογάν στο εσωτερικό του, γιατί παραμένει υπαρκτός ο φόβος μήπως καταφύγει πάλι στην ένταση με στόχο την Ελλάδα, για αποπροσανατολισμό και συσπείρωση του κοινού πίσω του, αν οι Τούρκοι ψηφοφόροι του επιρρίψουν ευθύνες για τις καταστροφές και θεωρήσουν την κυβέρνηση ανεπαρκή στην επούλωση των βαθιών πληγών τους.
Δεν αρκεί
