Ο Νικόλαος Κουτρομάνος, απόστρατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, Πλοίαρχος (Ε) ε.α, στις 29/11/2024, αποστρατεύθηκε πρόσφατα από το Π.Ν. μετά από τέσσερις δεκαετίες στο σώμα, εκ των οποίων συνολικά 14 χρόνια υπηρέτησε στο Ναυτικό Σταθμό της Ρόδου. Κατά την πρώτη του θητεία ως Πυράρχης την περίοδο 2003- 2006 και τη δεύτερη από τη θέση του Υποδιοικητή, την περίοδο 2013-2024.
Γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1967 στο Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας. Είναι το τέταρτο τέκνο της οικογενείας του Ευσταθίου και της Χρυσάνθης Κουτρομάνου. «Είμαι υπερήφανος για την οικογένειά μου και πάντα θα ευχαριστώ τους γονείς μου για τις αρχές που μου έδωσαν, από τον μεν πατέρα μου έχω πάρει την αγάπη και από την μητέρα μου το μεγάλο χάρισμα της υπομονής και με αυτά προχωρώ. Και αυτές τις αρχές μετέδωσα και στα δύο παιδιά μου, τον Ευστάθιο, ο οποίος είναι αξιωματικός του Εμπορικού Ναυτικού και τον Διονύσιο, που είναι φοιτητής στην Γεωπονική Σχολή Αθηνών», θα δηλώσει στη «δ». Μεγάλωσε στην Στράτο Αιτωλοακαρνανίας και τελείωσε την Β/θμια εκπαίδευση στο Αγρίνιο.
Το 1984 πέτυχε στις πανελλήνιες εξετάσεις στα ΤΕΙ Γεωπονίας στη Φλώρινα, αλλά δεν ήταν κάτι που του ταίριαζε, όπως εξηγεί. «Και κάπου εκεί προέκυψε η ιδέα του Πολεμικού Ναυτικού. Έτσι το 1985 μετά από επιτυχείς εξετάσεις εισήλθα στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών του Πόρου» επισημαίνει, για να ακολουθήσει μία πορεία με τέσσερις δεκαετίες στο Πολεμικό Ναυτικό.
Αναλυτικά η συνέντευξη:
• κ. Κουτρομάνο, προσφάτως αποστρατευθήκατε από το Πολεμικό Ναυτικό, μετά από πόσα χρόνια στο σώμα;
Αποστρατεύτηκα μετά από 39 χρόνια υπηρεσίας.
• Πώς παρακινηθήκατε να υπηρετήσετε στο ένδοξο Πολεμικό μας Ναυτικό; Υπήρχε από παιδί αυτή η επιθυμία;
Μπορεί να μην είχα τα ερεθίσματα της θάλασσας λόγω καταγωγής, κα Παμπρή, αλλά και μόνο τα ιστορικά επιτεύγματα της πατρίδος μου στη θάλασσα από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, γεγονότα που έχουν καθορίσει ακόμα και την παγκόσμια ιστορία (όπως η Ναυμαχία της Σαλαμίνος), το ότι ήμασταν θαλάσσιο έθνος, ήταν αρκετά να πάρω εύκολα την απόφαση να εισέλθω στο Πολεμικό Ναυτικό και να υπηρετήσω την Πατρίδα μου. Και όπως έμαθα εισερχόμενος στη Σχολή είναι το μόνο Πολεμικό Ναυτικό που δεν έχει υποστείλει τη σημαία του και αυτό τα λέει όλα. Δεν είναι τυχαία η φράση του Περικλή “Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος”. Και είναι μία απόφαση που δεν το μετάνιωσα καμία στιγμή!
• Παρότι δεν κατάγεστε από τη Ρόδο, η αγάπη σας για το νησί, σας έχει κρατήσει στον τόπο. Πόσα χρόνια βρίσκεστε συνολικά στο νησί;
Βρίσκομαι συνολικά 15 χρόνια στη Ρόδο και από το 2020 είμαι και δημότης Ρόδου. Όποιος δεν έχει έρθει στη Ρόδο, το θεωρεί απλά ένα τουριστικό νησί.
Όποιος όμως έρθει και μάθει από κοντά την τεράστια ιστορία του Ρόδου όπως και όλων των Δωδεκανήσων και δει τις φυσικές ομορφιές και τους καταπληκτικούς ανθρώπους που την αποτελούν, τότε είναι δύσκολο να την αποχωριστείς. Και όπως είχα πει την πρώτη φορά που ήρθα, δύσκολα έρχεσαι αλλά ακόμα πιο δύσκολα φεύγεις.
• Στη σεμνή αποχαιρετιστήρια τελετή για την αποστράτευσή σας, κάνατε μεταξύ άλλων ιδιαίτερα αναφορά σε έναν αγαπημένο σας φίλο που έχει «φύγει» από τη ζωή, τον Χρήστο Ζαβοριανό, που στήριζε με κάθε τρόπο τις ενέργειες των Ενόπλων Δυνάμεων. Τι ήταν αυτό το οποίο σας έδεσε με τον εκλιπόντα;
Ίσως είμαι από τους τελευταίους που γνώρισαν τον Χρήστο και σίγουρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι από μένα που έζησαν το μεγαλείο αυτού του ανθρώπου. Στην αρχή γνωριστήκαμε μέσα από τις επισκέψεις του στο Ναυτικό Σταθμό, αλλά γρήγορα η γνωριμία μας έγινε φιλία που κάθε μέρα γινόταν και πιο δυνατή.
Έβλεπα την αγάπη του προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, τον τρόπο που την έδινε και ιδιαίτερα στο Πολεμικό Ναυτικό. Και όταν τον ρωτούσαν γιατί αυτή η αδυναμία για το Πολεμικό Ναυτικό έλεγε: μα η Ρόδος μας ένα Πολεμικό πλοίο είναι!! Αλλά πολύ περισσότερο ήταν ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Χρήστος της καθημερινότητας που θαύμαζα και θα τον ευγνωμονώ πάντα για όσα μας πρόσφερε!!
• Με τόσα χρόνια θητείας στο Πολεμικό Ναυτικό, ποιες ήταν οι στιγμές που έμειναν χαραγμένες στο μυαλό σας, υπηρετώντας την πατρίδα;
Τα χρόνια που υπηρέτησα στον στόλο, η χαρά που νοιώθαμε επιστρέφοντας στη βάση, μετά την ολοκλήρωση οποιασδήποτε αποστολής μας είχε ανατεθεί, αλλά, και τα χρόνια που υπηρέτησα στον Ναυτικό Σταθμό Ρόδου δεν μπορούν να ξεχαστούν ποτέ. Και σε αυτά δεν ξεχωρίζεις στιγμές, ούτε τις καλές ούτε και τις λίγο άσχημες ή δύσκολες θα έλεγα.
