Γράφει ο Κοσμάς Σφυρίου
Τώρα, που στις Η.Π.Α έχει αναλάβει η νέα κυβέρνηση Μπάϊντεν και ακούμε τις πρώτες δηλώσεις του νέου υπουργού Εξωτερικών, με την «πρώτη ανάγνωση» λέμε, ω ! Τι καλά !
Όμως, όταν κάνουμε δεύτερη / τρίτη σκέψη και βαθύτερη ανάλυση όλων των δεδομένων, πως εκτιμούμε, να εξελιχθεί η σχέση Τουρκίας – Η.Π.Α ;
– Θα υπάρξει ρήξη, επειδή η Τουρκία συνδιαλέγεται με την Ρωσία και αγοράζει από εκείνην πυραυλικά και άλλα συστήματα ;
– Ή θα επαναληφθεί η ίδια σχέση, που είχαν και επί προεδρίας Τραμπ ;
Εγώ εκτιμώ, ότι θα συμβεί το δεύτερο και μάλιστα θα φανεί σχετικά σύντομα.
Γιατί το συμφέρον των Η.Π.Α δεν επιτρέπει, να «δεθεί», στρατηγικά με την Ρωσία, η Τουρκία – μια τόσο σημαντική δύναμη του Ν.Α.Τ.Ο.
Το ζήτημα είναι : – ποια «κέδρη» θα αποκομίσει η Άγκυρα από την «εξομάλυνση» των σχέσεων της με την Ουάσιγκτον και
– ποιές θα είναι οι επιπτώσεις στα εθνικά συμφέροντα της χώρας μας.
Το ότι οι Η.Π.Α θα εργαστούν αποφασιστικά γι’ αυτή την «εξομάλυνση», το γνωρίζει πολύ καλά η τουρκική διπλωματία. Και κρατά διαρκώς «ανοικτή την πόρτα» των πολιτικών σχέσεων με τη Μόσχα, για να διαπραγματευθεί αυτό το «χαρτί» με την Ουάσιγκτον, ώστε να πετύχει ωφέλη.
Δεν τηρεί την στρατηγική : είμαι μέλος του Ν.Α.Τ.Ο, άρα δεδομένη για τις Η.Π.Α.
Αντίθετα, η Ελλάδα – με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ν.Δ / Κυριάκου Μητσοτάκη – έχει εγκαταλείψει την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και εφαρμόζει την στρατηγική «του δεδομένου εταίρου».
Άραγε, με αυτή την στρατηγική, έχει μεγαλύτερη διαπραγματευτική ισχύ ; Πως ακριβώς διαπραγματεύεται ; Να με στηρίζετε, γιατί είμαι πιστός εταίρος σας ;
Ποια είναι η απάντηση στο γενικό – αλλά πραγματικό – ερώτημα : Στην εξωτερική πολιτική, ποιοι καρδίζουν : οι δεδομένοι ή οι διαπραγματευόμενοι ;
Εγώ πιστεύω οι δεύτεροι. Γι’ αυτό υποστηρίζω την πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, που είχε καθιερώσει στην στρατηγική της Ελλάδας ο Ανδρέας Παπανδρέου :
– Μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. – Καλή σχέση με τις ΗΠΑ και με την Ρωσία.
– Καλή σχέση με τον αραβικό κόσμο, αλλά και με το Ισραήλ κ.λ.π.
Αξιοποιώ τις καλές πολιτικές σχέσεις, όταν και όπως επιβάλει κάθε φορά το συμφέρον της χώρας μας.
Στον αντίποδα αυτής της στρατηγικής ήταν το «ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Στρατηγική, που ακολουθεί και σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ.
Την «τυφλή υπακοή» στις Η.Π.Α (ως ενεργούμενο τους) ακολούθησε η δικτατορία και οδηγηθήκαμε στην τραγωδία της Κύπρου. Η «Δύση» παρά την «τυφλή υπακοή» σ’ αυτήν, δεν υποστήριξε το ελληνικό εθνικό συμφέρον. Το αντίθετο μάλιστα …
Μπορεί από τότε, το 1980 η κυβέρνηση της Ν.Δ να έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ και το 2003 η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ να έβαλε την Κύπρο στην Ε.Ε, όμως ο εθνικός ακροτηριασμός στη Μεγαλόνησο, πρέπει να είναι πάντα μεγάλο μάθημα, δυστυχώς πολύ τραγικό !
Ρόδος 16 / 3 / 2021
Κοσμάς Σφυρίου.
