Μια υπέροχη θεατρική παράσταση, συνδιοργάνωση του ΔΟΠΑΡ και της σχολής χορού & θεάτρου ΑΝΕΜΗ είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει το θεατρόφιλο κοινό της Ρόδου 24 & 25 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου. Σημαντικοί άνθρωποι της τέχνης και της δημοσιογραφίας έγραψαν γι΄αυτήν:
Δεν ξέρω αν ήταν η κλεισούρα των δύο τελευταίων ετών εξαιτίας της πανδημίας. Ούτε κι αν ήταν μια αντίδραση στη φρίκη του πολέμου, με την μελαγχολία των τελευταίων ημερών να μας διαποτίζει πέρα για πέρα, δίχως ν’ αφήνει μια αχτίνα ζέστη να μας γλυκάνει. Βρέθηκα σε ένα κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο το βράδυ της περασμένης Παρασκευής (25 /2) Λες και το κοινό ήθελε να ξορκίσει το κακό γελώντας με τις μοναχιασμένες φωνές και τους πνιγμένους ήχους που παγώνουν την ψυχή μας. Η εκλεκτή φιλόλογος Χαρά Κόντου με τα κείμενα που κατέθεσε, μέσα από μία γλώσσα σύγχρονη κι αιχμηρή, μας υπενθύμισε την αδυναμία των ανθρώπων να αντισταθούν σε μια κοινωνία που έχει να επιδείξει τόση βία και τόση παράλογη σεξιστική συμπεριφορά. Ενώ η χαρισματική Μαρία Μανιώτη μέσα από την σκηνοθεσία και τη σκληρή δουλειά της, μας δίδαξε πως η Τέχνη του θεάτρου δεν είναι μια απασχόληση ωραία αλλά αγώνας κατάκτησης ενός δύστροπου αγαθού που λέγεται Ελευθερία . Η ομάδα θεάτρου ενηλίκων της σχολης χορου & θεάτρου “Ανέμη” με τους ξεκαρδιστικούς ρόλους τους, φανέρωναν πως όσοι βρίσκονται διωγμένοι από το παρόν , κυκλοφορούν στο σπαραγμένο τους παρελθόν προσπαθώντας μάταια να αναστήσουν τα πάντα με πολλή πίκρα και το “χρώμα ρημαγμένης βιολέτας”, όπως θα’ λεγε και ο Κάρολος Μποντλέρ. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές από καρδιάς.
Σουλειμάν Αλαγιαλή Τσιαλικ – Ποιητής
Με μια εισβολή να σοβεί στην από πάνω γειτονιά μας, ποιο το νιάσιμο για μια θεατρική παράσταση που πραγματεύεται το ψυχισμό μιας σειράς γυναικών, στερημένων, υστερικών, ψυχαναγκαστικών, ερωτικών, δοτικών, υποστηρικτικών και λοιπών ….ων; Από την άλλη, μια τέτοια παράσταση, Μαινάδων – Μονόλογοι, ίσως μπορεί να δίνει τη ζητούμενη απάντηση στο ΓΙΑΤΙ συμβαίνουν όλα αυτά στις γωνιές του πλανήτη μας; Το κοινό των παραστάσεων της περασμένης Πέμπτης και Παρασκευής βρέθηκε μπροστά σε μια ολοκληρωτική και άνευ όρων απογύμνωση ενός ψυχισμού υπέρλαμπρου σε βαθμό τύφλωσης. Οι επί σκηνής πρωταγωνίστριες και πρωταγωνιστές μπόρεσαν επιτέλους να δουν μέσα τους ειλικρινά· από τον εσωτερικό τους κόσμο να τραβήξουν έξω όλα εκείνα τα ταπεινωτικά, επώδυνα, σεξουαλικά, ερωτικά, διασκεδαστικά απωθημένα και να τα προβάλλουν στο κατάμεστο δημοτικό θέατρο της Ρόδου. Ίσως γι’ αυτό η σκηνοθέτιδα Μαρία Μανιώτη τοποθέτησε δίκην επίπλου ένα φέρετρο επί σκηνής, με μία εκ των πρωταγωνιστριών να βρίσκεται ξάπλα – μέσα σε αυτό, καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, παρεμβαίνοντας λυτρωτικά και χιουμοριστικά σε κάθε σκηνή. Χίλιοι συμβολισμοί σε αυτή της την επιλογή, που ξεκινούν από το θάνατο του έρωτα στην παραδοχή της συγγραφέως Χάρις Κόντου «…η ερωτική πράξη μεταφέρθηκε στην οθόνη». Έτσι το φέρετρο γίνεται έπιπλο, όπως και ο άνθρωπος γίνεται φέρετρο των επιθυμιών του και στο τέλος μένει, όπως ξανά γράφει η Κόντου, «μόνη με το… επάργυρο σκεύος». Οι ηθοποιοί, άνθρωποι του διπλανού γραφείου, πρόσωπα που στέκονται στην ουρά για τον πρωινό καφέ στο χέρι, ενσάρκωσαν με επιτυχία όλους τους ψυχισμούς των Μαινάδων Μονόλογοι.
Ερασιτέχνες ηθοποιοί με υπέροχες ερμηνείες, αποπροβλημάτιστες, ανάλαφρες παρά το βάρος του ρόλου τους. Χωρίς καμιά δυσκολία έφεραν σε πέρας όλα εκείνα που υπό καθημερινές συνθήκες λέγονται σε μικρές δόσεις και με μεγάλες παύσεις. Από το άνοιγμα της αυλαίας ο λόγος έρευσε ξανθός, μελαχρινός, κόκκινος, ανάλογα με τα θέλω των πρωταγωνιστριών και τις φαντασιώσεις των πρωταγωνιστών. Συμβολισμοί, ειλικρίνειες, πάθη, λάθη, αμαρτίες, χαρές, λύπες, γέλιο, κλάμα στην παράσταση «Μαινάδων Μονόλογοι» που σκηνοθετήθηκαν και ερμηνεύθηκαν με κοινό παρονομαστή τον άνθρωπο σε ρόλο άμωμου εραστή ενώπιον μιας αποθεωμένης και κάθιδρης οθόνης κινητού. Καθρέφτης το έργο μιας πραγματικότητας θέλει τις πολεμικές συγκρούσεις ως μόνη διέξοδο εκείνων που δε βουτούν με ευλάβεια να μεταλάβουν, να βαπτιστούν, να ζητήσουν άφεση της αναμαρτίας τους από τις ηδονές του επάργυρου σκεύους.
Νεκτάριος Καλογήρου – Δημοσιογράφος
