Ο Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής Δωδεκανήσου Δημήτρης Κρεμαστινός μίλησε στην Ολομέλεια κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου «Ρύθμιση οφειλών προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης τη φορολογική διοίκηση και τους ΟΤΑ Α’ Βαθμού».
Κατά την ομιλία του ο Δημήτρης Κρεμαστινός αναφέρθηκε στην κακή κατάσταση της οικονομίας της Χώρας και των δημοσίων οικονομικών, καλώντας όλες τις πλευρές να δουν το θέμα σοβαρά για να διασφαλιστεί το μέλλον της χώρας. Επιπλέον, πρότεινε τη συνεργασία όλων για να γίνει επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων επαχθών σημείων που έχουμε συμφωνήσει με τους δανειστές όπως η εκχώρηση όλης της δημόσιας περιουσίας για 100 χρόνια που έφερε η παρούσα Κυβέρνηση. Σε έναν αιώνα οι Έλληνες θα είναι 3 εκατομμύρια και η σύνθεσή τους άγνωστη, πρέπει από σήμερα να διασφαλίσουμε την Ελλάδα, είπε.
Ολόκληρη η ομιλία του Δημήτρη Κρεμαστινού ήταν η εξής:
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΚΡΕΜΑΣΤΙΝΟΣ (Αντιπρόεδρος της Βουλής): Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, νομίζω ότι οι διαπληκτισμοί για το πώς θα χαρακτηριστεί το βοήθημα, αν είναι επίδομα, αν είναι δέκατη τρίτη, δωδέκατη ή δέκατη τέταρτη σύνταξη, δεν θα έπρεπε να απασχολήσουν τόσο πολύ τη Βουλή. Διότι όλοι ξέρουν ότι το δώρο των Χριστουγέννων είναι η δέκατη τρίτη σύνταξη, του Πάσχα η δέκατη τέταρτη και όλα τα άλλα είναι βοηθήματα. Τώρα όταν δίνεται το βοήθημα έξι ημέρες προ των εκλογών, όπως και να το ονομάσει κανένας, βοήθημα είναι. Το πώς θα το εκλάβει ο λαός αυτό θα φανεί.
Δεν είναι όμως το μείζον θέμα αυτό. Το μείζον θέμα κατά τη γνώμη μου είναι η Οικονομία. Το μείζον θέμα είναι πόσο αντέχει αυτή η οικονομία να κάνουμε αυτή την πολιτική. Και βέβαια είναι δύσκολο η Αντιπολίτευση να πει ότι δεν αντέχει η οικονομία πέντε μέρες προ των εκλογών. Το πρόβλημα όμως αφορά τη Χώρα. Και όταν ένα πρόβλημα αφορά τη Χώρα, νομίζω ότι πρέπει να θυμηθούμε το παρελθόν.
Το παρελθόν τι λέει; Ότι οδηγηθήκαμε στα μνημόνια –πρώτο, δεύτερο, τρίτο και στις επιπτώσεις του τρίτου μνημονίου- για ποιο λόγο; Διότι ενώ όλοι γνώριζαν ότι η πολιτική που ασκούσαν οι κυβερνήσεις ήταν αποτέλεσμα των συνδικαλιστικών πιέσεων αλλά και της αντιπολίτευσης -βεβαίως την ευθύνη κυρίως την έχει η κυβέρνηση και θα εξηγήσω γιατί- κάναμε επιδοματικές πολιτικές με μισθούς και συντάξεις που δεν μπορούσε να αντέξει η οικονομία και οδηγηθήκαμε στο αδιέξοδο.
Κανένας, ούτε καθηγητής των οικονομικών, όπως λέω πολλές φορές, δεν προειδοποίησε τον κόσμο. Και μέσα στη Βουλή η Αντιπολίτευση έλεγε «δώστε περισσότερα». Και όταν φτάσαμε στο παρά πέντε και ένας υπουργός είπε ότι «εάν δεν γίνουν ορισμένα πράγματα θα καταστραφούν τα ταμεία», τότε ξεσηκώθηκε όλος ο λαός, όλοι οι συνδικαλιστές όλων των κομμάτων και αντί να παραιτηθεί η κυβέρνηση και να πει ας έρθει άλλος να προχωρήσει –μιλάω για το 2004- παραιτήθηκε ο υπουργός.
Και μετά τι έγινε; Μετά ήρθε μία άλλη κυβέρνηση που αντί να λάβει υπόψη της αυτά, έκανε ακριβώς το ίδιο και αυτή, δηλαδή επιδοματική πολιτική. Και φτάσαμε στο 2009 και το 2010 -δεν θυμάμαι ακριβώς πότε έκανε τη δήλωση- που ο Ανδρέας Λοβέρδος είπε επί λέξει «δεν υπάρχει ούτε σάλιο στα ταμεία». Τότε όλοι πάγωσαν, γιατί τότε ήταν το τέλος.
Και τι έγινε τότε; Οι δανειστές είπαν «δεν σας δανείζουμε». Ήταν το χρέος, αν θυμάμαι καλά, 120% του ΑΕΠ. Διότι αν δάνειζαν, θα συνεχιζόταν αυτή η πολιτική.
Σήμερα η EUROSTAT λέει ότι το χρέος είναι ψηλότερο παρά ποτέ. Είναι 183%. Είναι το μεγαλύτερο. Σήμερα, όμως δεν υπάρχει συζήτηση στη Βουλή, που τόσο πολλή είχε γίνει, αν είναι βιώσιμο το χρέος. Θυμόσαστε συζητήσεις; Είναι βιώσιμο, δεν είναι βιώσιμο. Άλλοι έλεγαν ότι είναι, άλλοι ότι δεν είναι. Άλλοι έλεγαν ότι πρέπει να μας το κουρέψουν, άλλοι να μη μας το κουρέψουν κ.λπ..
Σήμερα διευθετήθηκε το χρέος. Οι δανειστές επανήλθαν. Μας δίνουν δάνεια με επιτόκια 4%, πολύ υψηλά. Παίρναμε επί μνημονίων με 1% δάνεια και τώρα, εκτός μνημονίου, παίρνουμε με 4%. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι θα υπάρξει ανάπτυξη; Θα υπάρξουν επενδύσεις; Θα υπάρξουν λεφτά στο ταμείο, για να το πούμε καθαρά ή θα αναγκαστούμε πάλι σε νέα μέτρα και νέες περικοπές, είτε είναι ΣΥΡΙΖΑ είτε είναι Νέα Δημοκρατία είτε ΠΑΣΟΚ; Δεν ξέρω ποιος θα είναι. Τι θα γίνει σε αυτή τη χώρα; Κάποιος δεν πρέπει να προβληματιστεί, να τα βάλει αυτά τα πράγματα σε μία τάξη;
Εκείνο το οποίο πρέπει να πω είναι ότι οι δανειστές ξαναέδωσαν λεφτά. Και το ερώτημα είναι γιατί. Διότι απλούστατα ζητούσαν το ΤΑΙΠΕΔ -και το είχαν πάρει- και τώρα πήραν όλη τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα και είναι στα χέρια τους να την εκμεταλλευτούν, με τον καλό τρόπο, όπως λέει η Κυβέρνηση ή με τον κακό τρόπο, όπως λέει η Αντιπολίτευση. Πάντα αυτό γίνεται.
Όμως, η εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας είναι γεγονός. Τα αεροδρόμια δεν ανήκουν σε μας πια. Και όταν θέλουμε να τα χρησιμοποιήσουμε για λόγους πολεμικούς πρέπει να πάρουμε άδεια από τη FRAPORT. Πρέπει να ζητήσουμε από τη FRAPORT τη χρήση του αεροδρομίου. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει αυτό. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει η έννοια «εθνική κυριαρχία» όταν υπάρχουν αυτά τα δεδομένα.
Γι’ αυτό, λοιπόν, θα πρέπει όλοι μαζί να ζητήσουμε επαναδιαπραγμάτευση τουλάχιστον μερικών βασικών σημείων. Και λέω όλοι μαζί, διότι οι ευθύνες είναι συνολικές. Άλλο αν ένας έχει μεγαλύτερο ποσοστό της ευθύνης και άλλος μικρότερο. Δεν είναι αυτό το ζήτημά μας. Το ζήτημά μας είναι ότι πρέπει να διασφαλιστεί το μέλλον της χώρας.
Θα πω και κάτι που θέλω να μείνει στα Πρακτικά της Βουλής. Αν δείτε πόσο ο πληθυσμός ελαττώνεται διαχρονικά, τότε μετά από έναν αιώνα, που είναι περίπου το τέλος του υπερταμείου, ο ελληνικός πληθυσμός θα είναι περί τα τρία εκατομμύρια, αν δεν συμβούν άλλα πράγματα.
Αυτά πρέπει να τα δούμε, γιατί αν συμβούν αυτά, τότε εδώ δεν θα υπάρχουν τρία εκατομμύρια. Θα υπάρχουν δέκα, δεκαπέντε, είκοσι εκατομμύρια, αλλά δεν θα είναι οι σημερινοί Έλληνες. Αυτό θέλω να ξεκαθαρίσω. Δεν θα είναι οι σημερινοί Έλληνες. Δεν ξέρω τι θρησκεία θα έχουν, δεν ξέρω ποιοι θα είναι. Εμείς δεν θα υπάρχουμε ασφαλώς. Όμως κάποια στιγμή αυτά τα πράγματα πρέπει να τα συζητάμε στη Βουλή, ανεξαρτήτως τι λέει το ένα άκρο και τι λέει το άλλο άκρο, εάν πιστεύουμε όλοι επιτέλους σε αυτό που λέγεται Ελλάδα.
