Ανάμεσα στους ταξιδιώτες που αναζητούσαν τις βαλίτσες τους στον ιμάντα αποσκευών, διέκρινα δύο νέους με μακριά μαλλιά. «Τα σπαθιά θα έρθουν αύριο το πρωί με το πλοίο», ακούω τον έναν από τους δύο να λέει. Σε λίγη ώρα τους βλέπω να επιβιβάζονται σε ένα ταξί μαζί με έναν άντρα μεγαλοπρεπή στην όψη, σαν βγαλμένο από άλλη εποχή, και μια κοπέλα που κρατούσε στα χέρια της ένα πέπλο με τριαντάφυλλα.
Κάπως έτσι, με ένα γλίστρημα πίσω στον χρόνο που μόνο στα όνειρα μπορείς να νιώσεις, ξεκίνησε η εμπειρία του φετινού 8ου Μεσαιωνικού Φεστιβάλ της Ρόδου που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα σε χώρους της Παλιάς Πόλης.
Με συγκινεί πάντα όταν αξιόλογες δράσεις της περιφέρειας, τις οποίες δεν γνωρίζαμε καν ότι συνέβαιναν, έρχονται στην επιφάνεια. Αυτό ήταν το συναίσθημα που κυριάρχησε κατά τη διάρκεια ενός φεστιβάλ που εξελίσσεται, φέτος ανανεωμένο, όπως είπαν πολλοί θεατές.
Πέρασμα στον 15ο αιώνα
Η κεντρική σκηνή στην ατμοσφαιρική πλατεία Αργυροκάστρου (27-28/6) γέμισε ως διά μαγείας με ξιφομάχους (οι νέοι του αεροδρομίου!), με ξυλοπόδαρους ντυμένους σαν ξωτικά του δάσους που χόρευαν με τη συνοδεία τυμπάνων.
Καθώς νύχτωνε, το πέρασμα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν της Παλιάς Πόλης όλο και μίκραινε, μέχρι που τόσο φυσικά μπορούσες να πεις ότι ένα βράδυ βρέθηκες στη Ρόδο του 15ου αιώνα.
Με το τελευταίο φως της ημέρας, ο πλανόδιος γελωτοποιός έπαιξε με τα παιδιά. Λίγο αργότερα ένας παραμυθάς με ένα τεράστιο βιβλίο τα πήρε σε μια άκρη για να πουν ιστορίες. Καπνοί σηκώθηκαν από το εργαστήρι των αλχημιστών, ηθοποιοί (Trio Bastardi) και χορεύτριες (Ομάδα Οριεντάλ του Πανεπιστημίου Ρόδου) ψυχαγώγησαν τον κλοιό των θεατών που όλο και μαζευόταν για να παρακολουθήσει αυτό το ολοζώντανο μεσαιωνικό «θέατρο δρόμου». Ανάμεσά μας κυκλοφορούσαν αληθινοί ιππότες…
Την ίδια ώρα περαστικοί μπορούσαν να σταματήσουν στους πάγκους με τους παραδοσιακούς τεχνίτες αλλά και στο καπηλειό στην άκρη της πλατείας που σέρβιρε μπίρες. Κεντρική εκδήλωση ήταν η παράσταση το «Θανατικό της Ρόδου» (σε σκηνοθεσία της Μαρίας Μανιώτη), που εμπνεύστηκε και οργάνωσε η Αννα Αχιολά, καλλιτεχνική διευθύντρια του συλλόγου Μεσαιωνικού Ρόδου, ο οποίος είναι ο κύριος οργανωτής του Μεσαιωνικού Φεστιβάλ. Επίσης και τις δύο ημέρες παρουσιάστηκε στην πλατεία Αργυροκάστρου η περφόρμανς χορού «Σε έναν ιππότη» (Σ. Βούλγαρη) και στην Οπλοθήκη De Milly η παράσταση κουκλοθεάτρου για ενήλικες της Κατερίνας Σοπίδη.
«Από μικρή ονειρευόμουν να αναβιώσω την εποχή των ιπποτών, θα φταίνε μάλλον τα τείχη που περιβάλλουν την πόλη και εμπνέουν», μου λέει η Αννα Αχιολά σε μια από τις λίγες στιγμές που βρήκε χρόνο να χαλαρώσει. Με τη βοήθεια ομάδας εθελοντών έχει δουλέψει με πάθος για να εκπληρώσει το όνειρό της.
Ενα κεφάλαιο της ελληνικής Ιστορίας, αυτό της Φραγκοκρατίας που παραμένει στο περιθώριο; Η αξιοποίηση του ντόπιου δυναμικού; Η αυθεντική αναβίωση μιας εποχής; Το συναίσθημα που μπορεί να υποκινήσει ένας χώρος όπως η Παλιά Πόλη της Ρόδου; Σε αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσε κανείς, με αφορμή το Μεσαιωνικό Φεστιβάλ, να συζητά για ώρες.
Αναζητώντας τον δράκο
Δεν τέλειωσαν όλα με την παρέλαση μέσα από τα στενά της πόλης αλλά με το παιχνίδι αναζήτησης του δράκου που ξεκίνησε την Κυριακή από την πύλη D’ Amboise.
Οι ξιφομάχοι έβγαλαν τις στολές τους και περιπλανήθηκαν στην κοιλάδα των πεταλούδων. Ο άντρας με την κοπέλα ντυμένη σαν πριγκίπισσα περπάτησαν ώς το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, χαλάρωσαν στην Οικία του Χασάν Μπέη κι ύστερα επέστρεψαν στην Παναγία του Μπούργκου για μια διαφορετική εκδοχή της περφόρμανς τους: «Ο ύπνος βαραίνει τα βλέφαρα μου ιππότη. Επιστρέφω, επιστρέφω στην Αβαλον, στη χώρα της αιώνιας χαράς»…
kathimerini
