Συνέντευξη
στη Μαίρη Φώτη
Η Δήμητρα Μαρίλια Φούρλα, καταθέτει στην συνέντευξή της στην «δημοκρατική» την αλήθεια της, ως μητέρα ενός 36χρονου χρήστη ναρκωτικών ουσιών, απόλυτα συνειδητοποιημένη πια σήμερα πως ο γιος της δεν επιθυμεί να ξεφύγει από τον κόσμο που ο ίδιος έχει πλάσει.
Μιλά με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τον άνισο αγώνα της απελπισμένης μητέρας με τον -αποφασισμένο να παίζει κορώνα γράμματα την ζωή του- γιο της, για τα 20 τελευταία εφιαλτικά χρόνια, για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον απεγκλωβίσει από τα ναρκωτικά, για τις αγωνιώδεις ώρες νοσηλείας του στην εντατική, για τις νύχτες που τον περίμενε να επιστρέψει και για τις χαμένες μέρες της ζωής τους…
Εξηγεί τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση να μιλήσει ανοικτά για το πρόβλημα του γιου της και προειδοποιεί τους γονείς να είναι υποψιασμένοι και ενημερωμένοι, διότι «συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες»…
Σήμερα, η Μαρίλια, έχοντας πια χάσει τα ίχνη του 36χρονου γιου της, ο οποίος επέλεξε αυτό τον δρόμο χωρίς γυρισμό, δηλώνει ότι το μόνο που περιμένει είναι να χτυπήσει το τηλέφωνό της για να την ειδοποιήσουν σε ποιο νεκροτομείο θα πρέπει να πάει…
• Πόσων ετών ήταν ο Γιώργος όταν ξεκίνησε την χρήση;
Ο Γιώργος ξεκίνησε στα 17, με αφορμή τους φίλους του και το σχολείο. Το σχολείο που φοιτούσε ήταν άντρο διακίνησης ναρκωτικών.
• Το σχολείο ήταν στην Αθήνα;
Ναι.
• Δημόσιο σχολείο;
Ναι, δημόσιο. Η παρέα ήταν πολύ συγκεκριμένη, μάλιστα ο ένας από τους φίλους της παρέας, δεν τα κατάφερε, πέθανε.
• Εσύ πότε κατάλαβες ότι ο Γιώργος ήταν χρήστης;
Εγώ ήμουν στον κόσμο μου… Το κατάλαβα κάποια μέρα που βρήκα στο σαλόνι, πάνω στο τραπεζάκι, μια σύριγγα. Αναστατώθηκα και όταν ρώτησα τον Γιώργο, μου είπε ότι είναι βιταμίνες…
• Το πίστεψες;
Ναι, γιατί ποτέ δεν θα πίστευα πως κάτι άλλο μπορεί να συμβαίνει, αλλά και γιατί μιλάμε για μια περίοδο 19 έτη πριν. Σήμερα, λόγω της μεγάλης ευαισθητοποίησης και του διαδικτύου, υπάρχει ενημέρωση και μπορεί ο γονιός να αντλήσει πληροφορίες για τα ναρκωτικά και τον εθισμό. Τότε, δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Δεν είχα καμία επαφή με το αντικείμενο. Απευθύνθηκα σε έναν ξάδελφό μου γιατρό, ο οποίος μου εξήγησε κάποια πράγματα. Αρχικά, πήγα σε έναν γνωστό και διακεκριμένο ψυχολόγο, που όπως αποδείχθηκε είναι το μέγιστο λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος που θέλει να βοηθήσει έναν χρήστη. Το μοναδικό σωστό που μου είπε ο ψυχολόγος, είναι πως αν ο ίδιος δεν θελήσει αν απεξαρτηθεί, δεν υπάρχει επιστροφή ακόμα κι αν εγώ πέσω νεκρή στα πατώματα.
• Όταν άρχισες να αναζητάς τρόπους για να απεγκλωβίσεις το παιδί, πόσα χρόνια ήταν ήδη στη χρήση;
Όχι πολλά, αντιλήφθηκα άμεσα κάποια πράγματα. Πρώτα πρώτα, από την επίδοσή του στο σχολείο, η οποία έπεσε κατακόρυφα. Ο Γιώργος που ήταν μαθητής του 19, δεν ενδιαφερόταν πια για τα μαθήματα, έκανε πολλές απουσίες. Ξαφνικά βρέθηκε να κάνει παρέα με παιδιά που εγώ δεν είχα ξαναδεί και γίνονταν μάχες γιατί εμένα τίποτα δεν μου άρεσε σε αυτά τα παιδιά. Κάποια στιγμή, και έχοντας πια διακόψει το σχολείο, μπήκε στο εξωτερικό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ, μέσω κάποιου γνωστού, γιατί ήταν αδύνατον να περιμένουμε την σειρά μας στη λίστα. Το εξωτερικό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ήταν μεγάλη αποτυχία, διότι εκεί έβρισκε την δόση του, ευκολότερα από οπουδήποτε αλλού. Ημουν απελπισμένη και απεγνωσμένη διότι ζούσαμε στιγμές απείρου κάλλους. Ο Γιώργος το έσκαγε από το σπίτι, έβαζε σκάλα και έφευγε από τον κήπο τα βράδια. Δεν τον είχα κλειδωμένο στο σπίτι, αλλά εκείνος το έσκαγε τα βράδια. Και με θυμάμαι να τον περιμένω ώρες ατέλειωτες, στη βεράντα, μέχρι να γυρίσει και να βεβαιωθώ ότι είναι καλά…
• Για πόσο καιρό συνεχίστηκε αυτό;
Για μια διετία, μέχρι που τελικά ένας από τους φίλους του, χρήστης κι αυτός, πήγε σε μια ψυχοθεραπεύτρια σε ειδικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου «Γεννηματάς» και παρακίνησε και τον Γιώργο. Και οι δύο από τους χρήστες φίλους του που απευθύνθηκαν στην συγκεκριμένη ψυχοθεραπεύτρια, σήμερα είναι μια χαρά, παντρεύτηκαν και έχουν την δική τους οικογένεια. Και οι δύο προσπαθούσαν να τον πείσουν να παρακολουθήσει το πρόγραμμα της συγκεκριμένης ψυχοθεραπεύτριας, αλλά ο ίδιος δεν επείθετο.
• Τι κάνει εκείνη τη στιγμή μια μάνα;
Τρελαίνεται… Η ψυχοθεραπεύτρια με την οποία είχα ήδη επικοινωνήσει μου είχε πει ότι θα πρέπει να σταματήσω να του δίνω χρήματα, ότι δεν πρέπει να του επιτρέψω να συνεχίσει να με χειρίζεται ακόμη και εάν με απειλήσει πως θα φύγει από το σπίτι.
• Δημιουργούσε προβλήματα στο σπίτι;
Η κατάσταση στο σπίτι ήταν αφόρητη για όλους μας. Εγώ και η αδελφή του, ζούσαμε με έναν άνθρωπο που το μόνο που επιθυμούσε ήταν να βρει χρήματα για να εξασφαλίσει την δόση του.
• Σκληρές καταστάσεις…
Υπήρχαν και πιο σκληρές, όταν είχε στερητικό σύνδρομο.
• Τελικά πήγε στην ψυχοθεραπεύτρια;
Πήγε όταν κατέληξε στην εντατική με πνευμονικό οίδημα από υπερβολική νοθευμένη δόση ηρωίνης. Για ένα 24ωρο δεν ξέραμε αν θα ζήσει, αν θα ξυπνήσει, πώς θα ξυπνήσει, αν έχει υποστεί εγκεφαλική βλάβη… Όταν συνήλθε, αποφάσισε μόνος του να πάει.
• Όταν υπέστη το πνευμονικό οίδημα έμενε ακόμα μαζί σας;
Ημασταν εκείνη την περίοδο στον Βόλο για διακοπές, ήταν καλοκαίρι. Είχαν έρθει εκεί οι ναρκέμποροι και τον βρήκαν. Πήγε τους συνάντησε, επικαλούμενος μια δικαιολογία. Σε κάποια στιγμή που ήμασταν στη θάλασσα, εκείνος έφυγε, πήγε στο σπίτι. Εμείς, εγώ και η αδελφή του, όταν φτάσαμε στο σπίτι, αφού καταφέραμε να ανοίξουμε την πόρτα, τον βρήκαμε αναίσθητο. Πήγαμε στο νοσοκομείο του Βόλου κι από εκεί άρον άρον στην Αθήνα, κι αφού συνήλθε πήγαμε στην ψυχοθεραπεύτρια. Εκείνος το ζήτησε, όταν κατάλαβε ότι έφτασε πολύ κοντά στον θάνατο. Τότε βγήκα σε μειωμένη σύνταξη από την δουλειά μου για να μπορώ να είμαι δίπλα του κάθε μέρα, 24 ώρες το 24ωρο. Για τα επόμενα τρία με τέσσερα χρόνια ήμασταν αυτοκόλλητοι, ακόμα κι όταν πήγαινε στην τουαλέτα άφηνε την πόρτα ανοιχτή. Κάθε μέρα κάναμε αναλύσεις ούρων, κάθε μέρα πηγαίναμε στην ψυχοθεραπεύτρια. Μπορώ να πω ότι τότε δεν έκανε χρήση, ακόμα κι αν ίσως έκανε, θα ήταν περιστασιακή. Μέχρι που κάποια Πρωτοχρονιά, αφού είχαν περάσει περίπου πέντε χρόνια και αφού θεωρούσαμε ότι όλα πήγαιναν καλά, ο Γιώργος ξαναβρέθηκε στην εντατική… Όταν βγήκε, συνέχισε πάλι το πρόγραμμα με την ψυχοθεραπεύτρια. Η θεραπεία απεξάρτησης στην ψυχοθεραπεύτρια του «Γεννηματά» και ειδική στο θέμα των εξαρτήσεων –μετά την αποτυχημένη προσπάθεια στο ανοικτό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ και δύο φορές στην εντατική από υπερβολική και νοθευμένη δόση- κράτησε τέσσερα χρόνια. Τον πέμπτο χρόνο ήταν αυτό που λέμε «καθαρός», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταμάτησε τις επισκέψεις στην ειδικό και τις ειδικές εξετάσεις ούρων που ανιχνεύουν τυχόν λήψη ουσιών… Όλα έδειχναν ότι πήγαιναν καλά. Εδώ έχει ενδιαφέρον να πω, για να γίνει κατανοητό τι ακριβώς συμβαίνει στα χρόνια της χρήσης, ότι είναι σαν να ξυπνά ξαφνικά από κάποιο λήθαργο και όλα είναι… καινούργια. Δεν θα ξεχάσω ότι έβλεπε ή άκουγε ειδήσεις και έκπληκτος με ρωτούσε «καλά πότε έγινε αυτός πρωθυπουργός» ή πότε πέθανε αυτός ή άκου ένα καινούργιο τραγούδι, κι ας είχε κυκλοφορήσει το τραγούδι ένα εξάμηνο, χρόνο πριν. Ακόμη και για γεγονότα ή συζητήσεις του είχαν συμβεί στην οικογένειά μας και ενώ ήταν παρών, τα μάθαινε και τα άκουγε για πρώτη φορά. Η θεραπεύτρια με είχε προετοιμάσει αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος του «χασίματος». Στη συνέχεια ήρθαμε στη Ρόδο…
• Εσύ και ο Γιώργος;
Ναι.
• Για ποιον λόγο;
Στο διάστημα που ήταν σε θεραπεία, τελείωσε το σχολείο και στην συνέχεια φοίτησε στην «Le Monde». Όταν βρέθηκε δουλειά για τον Γιώργο στη Ρόδο, ήρθαμε μαζί και ξεκίνησε να εργάζεται. Όλα ήταν μια χαρά για περίπου οκτώ χρόνια. Ο Γιώργος δούλευε, πήγαινε πολύ καλά, μέχρι που άρχισε πάλι την περίεργη συμπεριφορά όταν έφυγε από το Φαληράκι όπου μέναμε, για να δουλέψει στη νότια Ρόδο όπου και έμεινε για την σεζόν. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, γνώρισε μια κοπέλα, θεωρήσαμε ότι αυτό θα του έκανε καλό, αλλά τελικά δεν του έκανε. Εφυγε από τρεις τέσσερις δουλειές και τότε συνειδητοποιώ ότι έχει πάλι προβλήματα. Αρχισαν να «εξαφανίζονται» από το σπίτι κινητά, laptop… Σε εκείνη την περίοδο, ξεκίνησε να εθίζεται και στο αλκοόλ. Γυρνούσε μεθυσμένος στο σπίτι και γίνονταν διάφορα επεισόδια, τσακωμοί… Δεν άργησα να καταλάβω πως μετά από κάποιους μήνες δεν ήταν μόνο το αλκοόλ. Κι έτσι ξεκινά η δεύτερη πράξη του δράματος. Φυσικά δεν παραδεχόταν τίποτε παρ’ όλο που άρχισε να χάνει την μια δουλειά μετά την άλλη. Εκεί τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Εκείνη την περίοδο, αποφασίζει να πάει για δουλειά στο Λονδίνο.
• Πόσων χρονών είναι εκείνη την περίοδο;
Είναι περίπου 28. Μένει έναν χρόνο στην Αγγλία, και γυρνάει πίσω στη Ρόδο. Γνωρίζει μια κοπέλα, με την οποία αποφασίζει να φύγει στην Τσεχία ισχυριζόμενος ότι βρήκε εκεί δουλειά. Στην Τσεχία ξαναμπλέκει με τα ναρκωτικά. Η κοπέλα, που γνώριζε για το θέμα του Γιώργου, επικοινώνησε μαζί μου και μου είπε ότι αντιμετωπίζει προβλήματα εξαιτίας του εθισμού του με τα ναρκωτικά. Μιλούσαμε στο skype, τον έβλεπα ότι δεν ήταν καλά αλλά εκείνος δεν το παραδεχόταν, με έβγαζε τρελή. Ζητούσε συνεχώς χρήματα επικαλούμενος διάφορες δικαιολογίες… Εκείνη την περίοδο αρρώστησε ο πατέρας μου και την ημέρα της κηδείας –δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου- με πήρε τηλέφωνο για να μου ζητήσει χρήματα, γνωρίζοντας ότι εκείνη την ημέρα κηδεύαμε τον παππού του. Εγώ δεν του έστειλα, όμως την ίδια ημέρα κάλεσε και τον αδελφό μου, του ζήτησε χρήματα και του έστειλε. Μέγιστο λάθος… Η ψυχοθεραπεύτρια μού είπε, να μην του στέλνουμε χρήματα. Εκτοτε, δεν έχουμε επαφή με τον Γιώργο. Η τελευταία επαφή που είχαμε, ήταν όταν μέσω γνωστού αλλά και με προσπάθειες του αδελφού μου και πάλι, πείσθηκε να επιστρέψει από την Τσεχία για να πάει σε ένα κλειστό πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ.Δυστυχώς το δράμα σ’ αυτή την αρρώστια είναι πως ο ασθενής πρέπει να θέλει ο ίδιος να σωθεί. Ούτε οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ, ούτε η ψυχοθεραπεύτριά του, ούτε εγώ ούτε κανείς δεν μπορεί να πείσει όχι ένα παιδί πια, αλλά έναν άνδρα 36 χρονών.
• Εσύ παρέμεινες στη Ρόδο;
Ναι, δεν κούναγα ρούπι. Περίμενα πάνω από το τηλέφωνο μήπως χτυπήσει.
• Σήμερα με τον Γιώργο δεν έχεις καμία επαφή;
Δεν έχω επαφή…
• Ξέρεις πού βρίσκεται;
Απ΄ότι έμαθα μέσω κάποιου γνωστού, είχε φύγει πάλι στο εξωτερικό, επέστρεψε πάλι κάποια στιγμή, μετά την αποτυχία του κλειστού προγράμματος στο ΚΕΘΕΑ. Αν είναι δυνατόν! Μιλάμε για ένα κλειστό πρόγραμμα που δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγεις καθαρός από αυτό. Κι όμως…
• Αρα μου λες Μαρίλια, ότι ο Γιώργος ποτέ δεν θέλησε να απεξαρτηθεί.
Δεν θέλησε ποτέ. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει ένας άνθρωπος 36 ετών εξαρτημένος, από επιλογή πια, κι ας έχει μια οικογένεια που έκανε τις άπειρες προσπάθειες για να τον βοηθήσει, με μεγάλο κόστος και ψυχολογικό και οικονομικό.
• Ο πατέρας του σε όλη αυτή την ιστορία πού ήταν;
Πουθενά.
• Εξαιτίας αυτού;
Όχι. Και πριν από αυτό ήταν έτσι. Η ψυχοθεραπεύτρια εκτιμά ότι ένας λόγος που οδηγήθηκε ο Γιώργος σε αυτό το μονοπάτι ήταν η απόρριψη από τον πατέρα του, από την παιδική του ηλικία, σχεδόν από 6 ετών, όταν και χωρίσαμε. Ο πατέρας του, τον αποκαλούσε χαζό και τον θεωρούσε άχρηστο. Παρ΄ότι ο Γιώργος δέχθηκε μεγάλη αγάπη από τον αδελφό μου και από τον πατέρα μου και υπήρχε το ανδρικό πρότυπο στην οικογένεια, το κενό του πατέρα του δεν καλύφθηκε ποτέ.
• Μιλάμε για μια δομημένη οικογένεια, ασχέτως αν ήταν μονογονεϊκή.
Ημασταν μια οικογένεια με αρχές και γερές βάσεις, όπως μεγάλωσα κι εγώ, και μπορώ να πω ότι δεν είχαμε οικονομικά προβλήματα. Ημασταν μια δεμένη οικογένεια, αν εξαιρέσει κανείς το θέμα του διαζυγίου. Όταν εγώ αποφάσισα να χωρίσω με τον πατέρα του, εκείνος αντέδρασε εκδικούμενος τα παιδιά του ουσιαστικά.
• Γιατί αποφάσισες να μιλήσεις σήμερα και μάλιστα επωνύμως;
Οι γονείς θα πρέπει να φροντίσουν να ενημερωθούν, άσχετα από το αν έχουν ή δεν έχουν πρόβλημα τα παιδιά τους. Πρέπει να ξέρουν πώς θα μπορέσουν να διακρίνουν το πρόβλημα και να είναι υποψιασμένοι. Ισως, αν ήμουν ενημερωμένη, αν γνώριζα περισσότερα να το είχα προλάβει, να μην έφτανε το παιδί μέχρι την ηρωίνη. Οι γονείς δεν πρέπει να θεωρούν ότι το πρόβλημα δεν θα χτυπήσει την πόρτα τους, τις καλύτερες οικογένειες χτυπάει διότι οι ναρκέμποροι χτυπούν εκεί που υπάρχουν χρήματα. Επιπλέον τα ευαίσθητα παιδιά, είναι εύκολη λεία για τους ναρκέμπορους. Είναι απαραίτητο να μεγαλώνουμε παιδιά με αυτοπεποίθηση. Αποφάσισα να μιλήσω επωνύμως, γιατί κάποτε πρέπει να σταματήσει να αποτελεί ταμπού το θέμα των ναρκωτικών, πρέπει να σταματήσει ο στιγματισμός αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους. Τα παιδιά αυτά, δεν είναι αλήτες, όπως τους χαρακτηρίζει η κοινωνία, Τα παιδιά αυτά είναι άρρωστα και μάλιστα βαριά άρρωστα… Οι κοινωνίες θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούν με άλλους τρόπους πλην των διαμαρτυριών όταν αποφασίζεται να λειτουργήσει σε μια περιοχή κέντρο απεξάρτησης. Οι αριθμοί πια μας δείχνουν πως όχι μόνο διαμαρτυρίες δεν πρέπει να υπάρχουν αλλά διεκδίκηση όσων περισσότερων κέντρων γίνεται γιατί η λίστα της ντροπής είναι μεγάλη και πολλά παιδιά δεν προλαβαίνουν να ενταχθούν σε κέντρα… Ακόμη και ένα παιδί να σωθεί είναι θρίαμβος.
• Σήμερα τι περιμένεις;
Να χτυπήσει το τηλέφωνό μου και να μου πουν σε ποιο νεκροτομείο να πάω…
• Αυτό είναι ανατριχιαστικό.
Ναι, είναι. Ετσι ζω εδώ και 20 χρόνια τώρα. Αυτό περιμένω…
