Τελευταίως μαζί με την εποχική γρίπη, υπάρχει και μια άλλη ασθένεια που τείνει να λάβει μορφή επιδημίας. Πρόκειται για νέα ασθένεια, που προσβάλλει κυρίως το νευρικό σύστημα… των άλλων!
Πρόκειται για την «κοψοχερίτιδα», άκρως επικίνδυνη και μεταδοτική, με επιπτώσεις που ακόμα βρίσκονται υπό το μικροσκόπιο των επιστημόνων.
Βγαίνουν οι – άλλοτε- υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ ο ένας μετά τον άλλον, να μας πουν ότι μετανόησαν και αποσύρουν την στήριξή τους, με δημόσια δήλωση μετάνοιας και όλα μέλι-γάλα.
Αμ δε! Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Τα δημόσια πρόσωπα που πήραν μέρος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην προεκλογική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν τεράστια ευθύνη και μια δήλωση μετάνοιας, δεν προσφέρει ή καλύτερα δεν αφαιρεί, απολύτως τίποτα από το σημερινό θέατρο του παραλόγου που ζούμε σε τούτην εδώ την χώρα.
Η Χαρούλα Αλεξίου, ο Στάθης Δρογώσης, ο Ντίνος Καρύδης, ο Σωκράτης Μάλαμας, η Μάρθα Καραγιάννη, η Ελενα Ακρίτα είναι μερικοί μόνον από τους επώνυμους που πήραν πίσω τη στήριξή τους δημοσίως γιατί, λέει, έκαναν λάθος. Προφανώς υπάρχουν κι εκείνοι που μετάνιωσαν αλλά το κράτησαν για τον εαυτό τους.
Αναρωτιέμαι τι προσφέρει η δημόσια μεταμέλεια… Εξιλέωση; Απόσειση ευθυνών; Μπορεί και τα δύο μαζί. Αρκεί όμως;
«Με μια συγγνώμη, συγγνώμη μα δε γίνονται και θαύματα, μια συγγνώμη, συγγνώμη μα δεν κλείνουν οι πληγές», λένε οι στίχοι από ένα τραγούδι της Βίσση, για να μιλήσουμε στην καλλιτεχνική διάλεκτο, που την ξέρουν καλύτερα οι δημοσίως μεταμελημένοι.
Οσοι συνέβαλαν στον διχασμό της ελληνικής κοινωνίας, παίρνοντας θέση στο «ή εμείς ή αυτοί», «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» (εμπνευσμένα συνθήματα και τα δύο του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα και στις εκλογές του Σεπτέμβρη), δεν μπορούν να αποτινάξουν από πάνω τους τις ευθύνες με την μέθοδο «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε».
Μια κοινωνία χωρίστηκε στα δύο και ακόμα δεν έχει κλείσει τις πληγές της, για να κάνει τον καμπόσο ο κ. Τσίπρας στο εσωτερικό της χώρας του. Γιατί στο εξωτερικό, το «ΝΑΙ» του, είχε ήδη πέσει στο τραπέζι.
Η ιστορία από κει και μετά, είναι γνωστή. Βιώνουμε μέχρι σήμερα τις επιπτώσεις του μεγαλοπρεπούς «ΝΑΙ» του κ. Τσίπρα, που επειδή έβγαλε έρπη και διαπραγματεύτηκε επί 14 ώρες, πιστεύει ότι θα πρέπει να δικαιολογήσουμε την μετάλλαξή του.
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα εκείνης της περιόδου, έχει την υπογραφή του Αλέξη Τσίπρα και όλων όσοι συνέβαλαν στην δημιουργία του. Οι σημερινοί καλλιτέχνες-κοψοχέρηδες, έδιναν συναυλίες, σήκωναν σημαίες, χόρευαν τσάμικα στις πλατείες. Για λίγο όμως. Για τόσο όσο χρειάστηκε να βρει τρόπο ο Τσίπρας να δικαιολογήσει το ΝΑΙ που σέρβιρε ως χυλόπιτα εκείνο το βράδυ σε όσους παραπλανήθηκαν εξαιτίας του, πιστεύοντας ότι υπήρχε άλλος δρόμος και άλλος τρόπος, τον οποίον οι προηγούμενοι ήταν «ανίκανοι» να δουν και να ακολουθήσουν και μόνον ο Τσίπρας είχε το κληρονομικό χάρισμα να τον ανακαλύψει.
Η κρυολουσία δεν άργησε να έρθει. Το ίδιο βράδυ, μέσα σε λίγες ώρες έμειναν αμανάτι τα σημαιάκια και τα αυτοκόλλητα του ΟΧΙ, παρατημένα σε γωνιές της πλατείας Συντάγματος, απ΄όπου τα ξημερώματα τα μάζεψαν οι οδοκαθαριστές.
Αυτό που έμεινε από εκείνο το βράδυ είναι όξος και χολή, μίσος και φανατισμός, πληγές ανοικτές και μια χώρα ακόμα πιο ταπεινωμένη.
Δεν με αγγίζει καμία δήλωση μεταμέλειας κανενός κοψοχέρη που παραπλάνησε χιλιάδες κόσμου. Εξάλλου, ξέρουμε πολύ καλά τι… μισό, είναι η συγγνώμη.
Α-τυπος και υπογραμμός: Η επιδημία
