Ήταν 13 του Νοέμβρη – ένα χρόνο πριν – όταν ο ήλιος της ζωής τού Γιώργου Σπανού βασίλεψε πίσω από τις αγαπημένες βουνοκορφές της Λέρου και της Ρόδου – των δύο νησιών που λάτρευε.
Ένα χρόνο μετά ο τολμηρός αγωνιστής, ο δημιουργός, μα πάνω απ’ όλα «ο Άνθρωπος» βρίσκεται καθημερινά ανάμεσά μας. Ζει στις ψυχές, στις καρδιές και στον νου μας, φωτεινός φάρος και καθοδηγητής της δικής μας ζωής.
Πώς να ξεχάσει κανείς ότι ολάκερη η ζωή του ήταν ένας αδιάκοπος αγώνας. Από τα φτωχικά, δύσκολα παιδικά χρόνια, μέχρι που τον τύλιξε το σκοτάδι μιας αιώνιας γλυκιάς, γαλήνιας νύχτας του φθινοπώρου. Τότε που «το παιδί με το κασελάκι», μόλις τελείωσε το δημοτικό σχολείο, βγήκε στο «πεζοδρόμιο» για τον αγώνα της επιβίωσης.
Το «κασελάκι» και το «πεζοδρόμιο» υπήρξαν η αρχή μιας πολυκύμαντης ζωής, γεμάτης από σκληρή δουλειά, επιθυμίες, στόχους και οράματα, που με πείσμα και πίστη έκανε, πάντοτε, πράξη.
Τολμηρός και ριψοκίνδυνος επιχειρηματίας, μολονότι αρκετές φορές η πορεία του ήταν πορεία σε Συμπληγάδες.
Αγωνιστής, πέρασε πολλές δύσκολες στιγμές, πίκρες, απογοητεύσεις και λύπες μα δεν τον λύγισαν ποτέ.
Ευρηματικός δημιουργός, γιατί στη δημιουργία μόνο αναγνώριζε το πραγματικό νόημα της ζωής του ανθρώπου.
«Εκείνος που δεν θα δημιουργήσει τίποτε, εκείνος που δεν θα βάλει το δικό του λιθαράκι στο οικοδόμημα του κόσμου, δεν είναι παρά μια χαμένη ψυχή» μας έλεγε πυκνά -συχνά.
Σ’ αυτό το αξίωμα στήριξε τα θεμέλια των πρωτοπόρων σούπερ μάρκετ που ίδρυσε, μαζί με τον αδελφό του, Γιάννη. Και με την ίδια πίστη και αφοσίωση ίδρυσε τη ναυτιλιακή εταιρεία – το πιο μεγάλο όραμα των παιδικών του χρόνων, σαν έβλεπε, αραιά και που, τα πλοία στο Λακκί της Λέρου.
Ήταν η μεγαλύτερη χαρά της ζωής του σαν έβλεπε τα δικά του πλοία πια να οργώνουν τις θάλασσες της Δωδεκανήσου και Σάμου, φέρνοντας όλο και πιο κοντά τα νησιά, μεταξύ τους, δίνοντάς τους ζωντάνια, ανάπτυξη και ευημερία.
Ο πλούτος δεν υπήρξε ποτέ αυτοσκοπός του, και το μαρτυρά η λιτή και ταπεινή ζωή του. Πίστευε ότι ο κάθε επιχειρηματίας που κερδίζει χρήματα, αναγνώριση και καταξίωση από την κοινωνία που ζει, έχει ηθικό χρέος να της επιστρέφει, με κάθε τρόπο, ένα μέρος του κέρδους του.
Ο ίδιος – άνθρωπος πάνω απ’ όλα – δεν λησμόνησε ποτέ την ταπεινή καταγωγή του, δεν ξέχασε ποτέ τις λαϊκές ρίζες του και δεν αγνόησε ποτέ τη φτώχεια, τα βάσανα και τις δυστυχίες των άλλων, όποτε χρειάζονταν τη στήριξή του.
Έντιμος, άδολος, αυθεντικός λαϊκός άνθρωπος, στοχαστής και «φιλόσοφος του πεζοδρομίου» ο αλησμόνητος Γιώργος Σπανός άφησε, σ’ ετούτον τον τόπο, το δικό του στίγμα. Πρότυπο ζωής και ανθρωπιάς για τα παιδιά του και για όσους είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν.
Και είναι βέβαιο, από ’κει ψηλά – στη γειτονιά του παραδείσου, η ψυχή του θα χαμογελά.
