Ο πρόσφατα βραβευμένος ηθοποιός με το Θεατρικό Βραβείο «Δημήτρης Χορν» για την εντυπωσιακή ερμηνεία του στο «Mistero Buffo» του Ντάριο Φο, φέτος κατακτά…. και πάλι τους θεατές στον «Ρινόκερο» του Ευγένιου Ιονέσκο, και οι δύο παραστάσεις σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Σήμερα, αυτοσυστήνεται μέσα από ένα παιχνίδι αυθόρμητων συνειρμών.
Απολαμβάνω: «Εχω μεγάλη δυσκολία στο να απολαμβάνω κανονικά πράγματα, αλλά το προσπαθώ -τον ήλιο μια ηλιόλουστη μέρα, την ησυχία, να μαγειρεύω μόνος μου, την παρέα φίλων γύρω από ένα τραπέζι».
Βραβεία: «Δεν έχω ξαναπάρει βραβείο. Το «Χορν» ήρθε μαζί με ένα άλλο “βραβείο” στην προσωπική μου ζωή. Όμως, “βραβείο” είναι και το να κάνεις μία ωραία πρεμιέρα. Βέβαια, κάθε “βραβείο” για μένα είναι συνώνυμο όχι μόνο της επιβράβευσης αλλά και του φόβου. Όσο για το που έχω βάλει τον σταυρό του Δημήτρη Χορν, ε, δεν θα σπάσω εγώ το “έθιμο” της ασφαλούς τοποθέτησής του σε μια θυρίδα».
Βραχνάς: «Θα ήθελα να ήταν αλλιώς το κέντρο της Αθήνας. Μια καλή αρχή θα ήταν η μεταξύ μας ευγένεια».
Γεννήθηκα: «Είναι λάθος η πληροφορία στο ίντερνετ πως γεννήθηκα το 1971. Γεννήθηκα στις 20 Αυγούστου 1980, στη Ρόδο. Αυτά. Πάμε στο “Δ” τώρα».
Δραπετεύω: «Ζω στην Αθήνα επειδή μπορώ να δραπετεύω. Μπορώ να πάρω τη μηχανή μου και να πάω σχεδόν παντού. Σήμερα, έβγαλα και τη νέα μου αστυνομική ταυτότητα για να μπορώ να δραπετεύω και στο εξωτερικό, κατά προτίμηση στην Ουαλία και τη Σκωτία. Επίσης, μπορώ να δραπετεύω και μέσω της δουλειάς μου, έστω και για δύο ώρες».
Ελλάδα: «Η χώρα “την ακούει” τώρα. Είναι σε φάση αλλαγής συνειδητότητας. Αλλά ό,τι μαραίνεται, ανθίζει, και ό,τι πεθαίνει, αναγεννιέται. Είναι νόμος της φύσης».
Εμμονές: «Καθάρισμα στο σπίτι, κάθε τρεις μέρες. Τακτοποίηση και αρχειοθέτηση βιβλίων και δίσκων, πιάτων και ποτηριών, γλαστρών και λοιπών συναφών».
Ερωτας: «Δεν έχω ιδέα… Μάλλον δεν τον έχω ζήσει ακόμα, παρά μόνο ως ψευδαίσθηση. Εξίσου απολαυστικός ήταν και υπό αυτή τη συνθήκη, αλλά δεν ήταν υγιής. No more!».
Ζηλεύω: «Ό,τι έχουν όλοι οι άλλοι! Εχω ζηλέψει την αισιοδοξία και τη χαλαρότητα που φέρνουν τα χρήματα -δεν έχω ζηλέψει αυτοκίνητα και κότερα. Επίσης, έχω ζηλέψει πάρα πολύ σε ερωτικό επίπεδο. Κι έχω ζηλέψει πάρα πολύ συναδέλφους που είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους. Τους έχω ζηλέψει, δεν τους έχω φθονήσει… Εντάξει, έχω φθονήσει έναν συνάδελφο μία φορά. Το ομολογώ».
Ζορίζομαι: «Οικονομικά, πάρα πολύ! Όμως, όλο αυτό με εκπαιδεύει να μάθω να διαχειρίζομαι και το ζόρισμα και τα χρήματά μου, όποτε έχω».
Ηθοποιός: «Εμείς οι ηθοποιοί, μέσω δουλειάς, φαντασιωνόμαστε ότι είμαστε ήρωες αλλά τελικά αυτό είναι μία ηλιθιότητα. Επίσης, αυτό που λέμε ότι “αυτή η δουλειά είναι ψυχοθεραπευτική”, δεν ισχύει. Δεν λύνει προβλήματα. Τα απαλύνει για λίγο».
Θεός: «Εχουμε μαλώσει πολλές φορές και τα έχουμε βρει άλλες τόσες. Μεγάλωσα μέσα στην εκκλησία και έχω πάθει overdose. Πλέον, το όλο πράγμα έχει ισορροπήσει μέσα μου. Τώρα, είμαι πιο κοντά από ποτέ στον Θεό, πνευματικά και φιλοσοφικά».
Θάνατος: «Λόγω ηλικίας, δεν τον έχω ακόμα μπροστά μου. Σε στιγμές χαζής απελπισίας ή πλήξης, τον έχω αποζητήσει. Κάποιες φορές, σκέφτομαι πως θα είναι, πως θα νιώσω, όταν τελικά θα σβήσει ο διακόπτης».
Ιστορία: «Στο χωριό μου ζούσε η κυρία Αγλαΐα. Είχε ένα ψιλικατζίδικο. Κάθε μεσημέρι, στις 2.00, έβλεπε το αγαπημένο της βραζιλιάνικο στην τηλεόραση, με πρωταγωνίστρια τη Βερόνικα Κάστρο. Το σήριαλ δεν ήταν μεταγλωττισμένο, είχε υπότιτλους. Η κυρία Αγλαΐα δεν ήξερε να διαβάζει. Κάθε μεσημέρι, λοιπόν, στις 2.00, εγώ και η μεγάλη μου αδερφή, η Ντίνα, μαθητές στο Δημοτικό τότε, πηγαίναμε και καθόμασταν σε δύο καρέκλες, στο ψιλικατζίδικο της κυρίας Αγλαΐας, μπροστά από το ψυγείο. Πάνω του βρισκόταν η τηλεόραση. Πίσω μας, καθόταν η κυρία Αγλαΐα και παρακολουθούσε το αγαπημένο της βραζιλιάνικο με μένα να διαβάζω τους αντρικούς ρόλους και την αδερφή μου τους γυναικείους. Μετά από κάθε επεισόδιο, μας έδινε μια σοκολάτα».
Καθρέφτης: «Δεν κοιτιέμαι πολύ και, όταν το κάνω, δεν με κοιτάω στα μάτια. Αμήχανη στιγμή. Η σχέση μου με τον καθρέφτη είναι φευγάτη. Πολύ αφροδισιακό αντικείμενο».
Καταχρήσεις: «Φαγητό και αλκοόλ».
Κριτική: «Δεν έχω εμμονή με την κριτική του άλλου, είτε αφορά τη δουλειά μου, είτε εμένα προσωπικά».
Λάθη: «Επαναλαμβανόμενα μοτίβα λαθών. Μπαίνω εύκολα στον φαύλο κύκλο των ίδιων λαθών, ξανά και ξανά. Σχεδόν επαναλαμβάνω τα λάθη μου για να αποδείξω στους άλλους, αλλά και στον εαυτό μου ότι δεν είναι λάθη. Ξέρω, αν μη τι άλλο, ότι αυτό είναι λάθος».
Λέξη: «Τύχη».
Μοναχικότητα: «Στο μέτρο της, είναι απαραίτητη, όπως ένα πιάτο φαΐ. Μπορεί, όμως, να είναι και μεγάλη παγίδα. Το λέει ο Θωμάς (Μοσχόπουλος) πολύ ωραία: “ο αντιστάρ είναι πιο σταρ από τον σταρ”».
Μαγειρεύω: «Πολύ καλά αλλά βαριέμαι να το κάνω συχνά. Ο φούρνος είναι το καλύτερό μου. Καλός είμαι και στο ψήσιμο στα κάρβουνα. Είμαι παιδί για σπίτι και για ψησταριά».
Νύχτα: «Η νύχτα στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, είναι κουρασμένη».
Ξαγρυπνώ: «Εχω να κοιμηθώ οχτάωρο καμιά δεκαετία -συνήθως, κοιμάμαι γύρω στις τέσσερις ώρες, αρκετές φορές όταν βγαίνει ο ήλιος. Τις ώρες που ξαγρυπνώ, συνήθως κάνω δουλειές ημέρας -σφουγγαρίζω, ξεσκονίζω- ή σκέφτομαι».
Ονειρο: «Από τότε που ήμουν μικρός μέχρι σήμερα, βλέπω πως βρίσκομαι πάνω σε μία ταράτσα πολυκατοικίας και κρατάω τα κάγκελα, ενώ η πολυκατοικία είναι λαστιχένια και πάει πέρα-δώθε».
Πίσω: «Ο δεκάχρονος γιος μιας φίλης, ο Μπιλάρας, δήλωσε στη μητέρα του: “το παρελθόν, μαμά, μπορεί να αλλάξει μόνο αν αλλάξει το παρόν, που έχει μέσα του το παρελθόν. Ετσι, το μέλλον θα είναι καλύτερο”».
«Ρινοκερίτιδα»: «Πάσχω. Σε καθημερινές στιγμές, έχω πιάσει τον εαυτό μου να “ρινοκερίζει” διανοητικά. Εχω βρίσει άγνωστό μου άνθρωπο, επειδή είχε βρωμίσει την παραλία, ενώ έπρεπε απλώς να την καθαρίσω εγώ. Η “ρινοκερίτιδα” μπορεί να προσβάλλει όλους τους ανθρώπους, καθώς πρόκειται για ιό που επωάζεται και εκδηλώνεται κατά περίσταση».
Σιωπώ: «Από παιδί, μου ήταν βασανιστικό όταν αναγκαζόμουν να σιωπήσω».
Τοίχος: «Εχω έναν τοίχο στο σπίτι μου βαμμένο πράσινο κυπαρισσί, όπως τους σχολικούς πίνακες. Εκεί πάνω, γράφω ή ζωγραφίζω με κιμωλία ό,τι θέλω, από τα ψώνια της ημέρας μέχρι μπινελίκια».
Τηλεόραση: «Αγόρασα τηλεόραση πρόπερσι. Ως επί τω πλείστω, τη χρησιμοποιώ ως τεράστιο μόνιτορ για το laptop ή για να βλέπω την αγαπημένη μου μεσημεριανή εκπομπή».
Υπομονή: «Αυτό που πρέπει να μάθω σε αυτή τη ζωή! Όλος ο κόσμος, όλος ο πλανήτης μου λέει να κάνω υπομονή! Δεν θέλω!».
Φόβοι: «Μάλλον έχω φόβο ζωής. Βασικοί φόβοι μου: “η χαρά εξαφανίζεται γρήγορα” και “έρχεται κάτι καταστροφικό”».
Χόμπυ: «Αγαπώ τα φυτά μου –ιδιαιτέρως, τα κυκλάμινα. Με ξεκουράζει να τους αφιερώνω χρόνο και να τα περιποιούμαι. Επίσης, μου αρέσει να ακούω και να παίζω μουσική σε μπαράκια».
Ψέματα: «Συνέχεια και πολλά. Και το κακό είναι ότι δεν με πιάνουν όταν τα λέω, γι’ αυτό συνεχίζω ακάθεκτος».
Ψηφίζω: «Θέλω κάποια μέρα να ψηφίσουν όλοι –μα, όλοι- οι πολίτες, να υπάρχει μηδενικό ποσοστό αποχής από τις εκλογικές κάλπες».
Ωρα να…: «…υπάρξω στο τώρα».
