Πώς μπορείς να αποδράσεις από την πραγματικότητα; Είναι εκείνα τα γεγονότα που την καθιστούν σκληρή και αναπόδραστη και σε καλούν να την αντιμετωπίσεις ριζικά και ρηξικέλευθα. Η χώρα βιώνει δύσκολες ώρες. Τέτοιες ώρες, τραγικές για τον τόπο, δεν κάθεσαι να λιθοβολήσεις τον αντίπαλο, πόσο μάλλον να βάλεις σε ζυγαριά λάθη και παραλείψεις για να δεις ποιος βγαίνει νικητής. Αποδέχεσαι τις ευθύνες, ακόμα κι αν δεν σου αναλογούν στο σύνολό τους και κοιτάς πώς θα επουλωθούν οι πληγές και πώς θα αποτραπεί άλλο τέτοιο κακό. Το πρώτο δεν γίνεται. Άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, χάθηκαν κι όλοι εμείς αναγκαστικά θα ζήσουμε με αυτό το βάρος στην ψυχή. Και ο σταθμάρχης και οι προϊστάμενοι και οι διευθυντές και ο ΟΣΕ και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση και οι δημοσιογράφοι και οι πολίτες. Για το δεύτερο, απαιτείται ψυχραιμία, φωνή λογικής, σχέδιο και επιμονή.
Η διαφθορά, η αθλιότητα, η ολιγωρία δεν έχουν ταυτότητα. Είναι φωλιασμένες παντού, σε όλα τα κόμματα, σε όλα τα επαγγέλματα, έχοντας διαβρώσει βασικούς ιστούς της κοινωνίας. Το σημείο αυτό καμπής οριοθετεί τον νέο ρόλο των πολιτικών της χώρας οι οποίοι και οι οποίες θα πρέπει να σταθούν απέναντι στο χθες με στόχο την εμπέδωση των αξιών που πρεσβεύει η δημοκρατία μας και της προόδου..
Δεν πρέπει να αφήσουμε την τραγωδία να μετατραπεί σε καθημερινό σήριαλ εμπορίας του πόνου και όπλο για κομματική αντιπαράθεση. Οφείλουμε να προτάξουμε την λογική που υπαγορεύει η ευθύνη, προκειμένου να υπάρξει σοβαρό αποτέλεσμα.
Ο επαναλαμβανόμενος όρος «χρόνιες παθογένειες» έχει κουράσει και δεν αποτελεί δικαιολογία για κανέναν. Δεν γίνεται να περιμένουμε το κακό
να έρθει για να αντιδράσουμε. Να καούμε για να γίνουν αντιπυρικά έργα, να πνιγούμε για να γίνουν αντιπλημμυρικά έργα, να πεθάνει κόσμος σε μετωπική τρένων, για να ασφαλίσουμε το σιδηροδρομικό δίκτυο.
Κι αν πρέπει να πιαστούμε από κάπου, αυτό είναι η ελπίδα που αποτυπώνεται στα παιδιά εκείνου του τρένου, που έμειναν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, που έσπασαν τζάμια, που ρίχτηκαν στην φωτιά, που δεν υπολόγισαν τον κίνδυνο ούτε έτρεξαν να σωθούν, που απεγκλώβισαν όσους μπορούσαν. Και στα άλλα Ελληνόπουλα, εκείνα που έκαναν ουρές στα νοσοκομεία για να δώσουν αίμα.
Σε αυτά τα παιδιά οφείλουμε μια συγνώμη και μια έντιμη υπόσχεση καρδιάς, ότι δεν θα τους αναγκάσουμε να ξαναβγούν στους δρόμους, διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Το τρένο είναι ένα από τα δημοφιλέστερα και ασφαλέστερα μέσα μεταφοράς στον κόσμο. Ολόκληρες γενιές εργάστηκαν, έζησαν τις οικογένειες τους και προόδευσαν μαζί με τον τόπο. Διδάχτηκαν και δίδαξαν στους απογόνους τους πως ο σιδηρόδρομος είναι προίκα πολύτιμη για μια χώρα, πηγή ανάπτυξης και ευημερίας. Ξέρουμε ότι φταίμε όλοι πλέον.
Η πολιτική και οι πολιτικοί οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος μας. Με γενναιότητα και αλήθειες. Το στοίχημα με τον εαυτό μας πρώτα και την κοινωνία μετά, είναι να κερδίσει κάποτε πανηγυρικά η ευθύνη την ανευθυνότητα.
