Δεν θα ήταν υπερβολή η αναγνώριση πως ο Δήμος Μούτσης ήταν από τους λίγους παλιούς που παρέμενε διαχρονικός και επίκαιρος. Η χαρακτηριστική φωνή του και ο ακόμη πιο χαρακτηριστικός ήχος του βιολιού του και της φυσαρμόνικας, εξακολουθούν να ηχούν στο ραδιόφωνο – σε πείσμα των καιρών. για να θυμίζουν ότι οι ρίζες μας τελειώνουν μια προς μια κι εμείς – η γενιά μας «Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος…» είμαστε πλέον ρίζες κι ας αρνούμαστε να σηκώσουμε το βάρος που μας αναλογεί. Έστω το ανάλαφρο βάρος μιας νότας, ενός στίχου, μιας γραμμής, μιας φράσης, ν’ αφήσουμε λίγο λίπασμα στο ταλαίπωρο του κόσμου δέντρο. Και κάπως έτσι… «από το σπίτι τ’ αψηλό κι από το μπαλκονάκι, του έστειλα το δάκρυ μου μ’ ένα χελιδονάκι…»
Delenda est
