«Δεν είναι αλκοολικός, δεν είναι περιθωριακός, ούτε κάποιος άγνωστος, είναι το άτομο της διπλανής πόρτας» διάβασα σε ένα άρθρο για την παιδική κακοποίηση, με αφορμή κακοποίηση εξάχρονου κοριτσιού από τον θείο της.
Ποιος είπε ότι οι παιδεραστές, τα τέρατα που κακοποιούν με οποιοδήποτε τρόπο μικρές και αθώες ψυχές είναι περιθωριακοί, είναι εκείνοι που κοιτάζουμε με φόβο;
Σύμφωνα με έρευνες, οι περισσότεροι δράστες είναι άτομα του άμεσου περιβάλλοντος του παιδιού, άτομα που εύκολα θα μπορούσε, με τον κατάλληλο χειρισμό, το οποιοδήποτε μικρό και ανυποψίαστο παιδί να εμπιστευτεί.
Άτομα συνήθως που προσπαθούν να είναι αρκετά φιλικά με τα παιδιά για να μπορούν να τα πλησιάζουν. Μυαλά αρρωστημένα που για να καλύψουν τις απάνθρωπες επιθυμίες τους κακοποιούν και σωματικά αλλά και ψυχικά αγγελικές ψυχές.
Φαινόμενο που συνεχώς πολλαπλασιάζεται.
Ποιος σε αυτό το παιδί θα σβήσει όλες αυτές τις στιγμές, ποιος θα του χαρίσει το χαμόγελο και θα του μάθει να μην φοβάται όλους τους ανθρώπους; Η κοινωνία ακόμα και σε αυτό υστερεί, δηλαδή στην φροντίδα των ταλαιπωρημένων αυτών παιδιών.
Η κρίση και η έλλειψη χρημάτων δεν επιτρέπει στο κράτος την πρόσληψη προσωπικού που θα στηρίξει ψυχολογικά τα παιδιά αυτά, τα ιδρύματα που συχνά ορισμένα από αυτά, με απόφαση των δικαστηρίων, πρέπει να φιλοξενηθούν διαθέτουν ελλείψεις ή λόγω υπερπληθυσμού τους δεν μπορούν να τα δεχτούν. Αλλά ακόμα κι αν τα δεχτούν, αν δεν διαθέτουν τις απαραίτητες υποδομές ίσως να μην λαμβάνουν την απαιτούμενη προσοχή και φροντίδα που χρειάζονται.
Επομένως, πού καταλήγουμε; Τα αφήνουμε στο έλεός τους και συνεχίζουμε τις ζωές μας; Σκοπός δεν πρέπει να είναι μόνο η εξιχνίαση και η εξάλειψη τέτοιων περιστατικών, η τιμωρία των ενόχων, αλλά και η στήριξη των παιδιών αυτών.
Εμείς θα ακούσουμε το περιστατικό στις ειδήσεις, θα σοκαριστούμε, θα στεναχωρηθούμε και θα προχωρήσουμε, ξεχνώντας ότι συνέβη την επόμενη, κι αν όχι την επόμενη, την μεθεπόμενη μέρα σίγουρα.
Αυτά τα παιδιά όμως δεν θα ξεχάσουν ποτέ.
Της διπλανής πόρτας
