Πραγματοποιήθηκε το πρωί της Κυριακής στην Κεφαλονιά η τελετή ονοματοδοσίας του αεροδρομίου σε Κρατικός Αερολιμένας Κεφαλληνίας «Άννα Πολλάτου», σε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη της Ολυμπιονίκη Άννας Πολλάτου, η οποία έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, πέρυσι τέτοια μέρα, σε τροχαίο.
Το παρών έδωσε και ο υφυπουργός Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Σταύρος Κοντονής, απευθύνοντας τον ακόλουθο χαιρετισμό:
«Κυρίες και κύριοι,
Σας δηλώνω με πλήρη συνείδηση ότι στη σημερινή τελετή εμφορούμαι από έντονα συναισθήματα, οδύνης και λύπης. Η συνειδητοποίηση της τραγικής απώλειας της Άννας Πολλάτου μου δημιουργεί την αίσθηση μιας ανοιχτής πληγής, τη διαρκή διερώτηση για το αδικαιολόγητο και δυσαναπλήρωτο της απουσίας.
Από την άλλη, όμως αν και δεν μετριάζεται η θλίψη, ούτε καταλαγιάζει το αίσθημα της βασανιστικής απώλειας, η είδηση ότι οι πολίτες της Κεφαλονιάς, μέσω της Δημοτικής τους Αρχής αποφάσισαν να μετονομάσουν το αεροδρόμιο προς τιμή της εκλιπούσης, δημιουργεί μια παρακαταθήκη ελπίδας για την χώρα μας, ανοίγει ένα παράθυρο αισιοδοξίας.
Είμαι πεπεισμένος ότι η απόφαση δεν είναι μια τυπική, γραφειοκρατική απότιση τιμής, μια υποχρέωση στο πλαίσιο ενός άγραφου πρωτοκόλλου, καθοδηγούμενη από μια ψυχρή υπενθύμιση στο ημερολόγιο για το ετήσιο μνημόσυνο της Άννας.
Αντίθετα, υπαγορεύεται από την παρακαταθήκη των αξιών και των ιδανικών που πρέσβευε στη σύντομη, δυστυχώς, ζωή της. Η επιμονή, η αφοσίωση, η πίστη, η συνεργασία, η αλληλεγγύη ήταν τα αθλητικά της εφόδια που συνεπικουρούμενα από έναν προσηνή, ζεστό και ευαίσθητο χαρακτήρα συνετέλεσαν ώστε η Άννα να γίνει γνωστή σε όλον τον κόσμο.
Φρονώ ότι η συμπύκνωση των παραπάνω ιδιοτήτων δεν θα μπορούσε να οδηγήσει σε άλλο αποτέλεσμα από την επιτυχία και την καθολική αποδοχή: γιατί τα αληθινά παραδείγματα δεν γνωρίζουν από περιορισμούς εποχής, χώρας, φυλής, ηλικίας και φύλου. Απλώς, με την παρουσία τους λειτουργούν ως φάροι ελπίδας, δημιουργούν παντοτινά πρότυπα, επεκτείνουν τα όρια του εφικτού και του ανθρώπινου.
Κλείνοντας, θέλω να απευθυνθώ στους οικείους της που δεν περιορίζονται μόνο σε αυτούς που είχαν σχέση αίματος ή αγχιστείας με την Άννα. Η σημερινή τελετή, όσο κι αν το βάρος της θλίψης είναι ασήκωτο, δείχνει ότι η υστεροφημία της, η απήχηση της ίδιας και των αξιών της, η εκτίμηση, η παραδοχή και η αγάπη της ελληνικής κοινωνίας μπορούν να λειτουργήσουν ως παυσίλυπα για τον αδόκητο χαμό της Άννας».
