Πολύ συζήτηση γίνεται για την αριστεία για την αξιολόγηση. Συζητάμε δηλαδή το αυτονόητο. Αλλά οι κόντρες στην όλη συζήτηση ανάμεσα στους πολιτικούς μας είναι για την αριστεία και την αξιολόγηση των άλλων. Για τις δικές τους επιλογές, τοποθετήσεις και διορισμούς δεν ισχύουν αυτά. Πάντα είχα την απορία πως είναι δυνατόν να αναλαμβάνεις να διαχειριστείς έναν τομέα, μια θέση ευθύνης, για τις οποίες θα χρειαστεί να πάρεις σοβαρές αποφάσεις, χωρίς να έχεις ιδέα από τις γνώσεις που απαιτεί η συγκεκριμένη θέση. Γιατί όχι, δεν είναι μόνον πολιτικές αποφάσεις τα πάντα. Όταν σε χρίζουν για παράδειγμα υπεύθυνο Περιβάλλοντος σε ένα Δήμο, σε μια Περιφέρεια, σε ένα υπουργείο, δεν αρκεί να αγαπάς απλά τη φύση ή να έχεις κάνει κάποιο φεγγάρι μέλος περιβαλλοντικής ΜΚΟ. Κι εγώ την αγαπώ, την φύση, αλλά αυτό , δεν σημαίνει ότι μπορώ να διαχειριστώ έναν τομέα ο οποίος ανήκει στην ευθύνη ειδικών επιστημόνων. Τώρα θα μου πείτε: Και θα έμεναν άνεργοι οι στρατιές συμβούλων; Σωστό κι αυτό…
Πετυχημένα το περιγράφει ένας φίλος: « Αν ρωτήσεις έναν κορυφαίο μάνατζερ, ένα κορυφαίο επιστήμονα, έναν κορυφαίο λογοτέχνη, έναν κορυφαίο γιατρό, «αναλαμβάνεις Πρωθυπουργός της χώρας σου; “» κατά πάσα πιθανότητα θα σου απαντήσουν όλοι «Όχι, δεν την ξέρω τη δουλειά, είναι μεγάλη ευθύνη» ή κάτι τέτοιο. Και όμως, εκατοντάδες καφενόβιοι που δεν έχουν τελικά κανένα γνωστικό αντικείμενο, καμμία επαγγελματκή εμπειρία, που δεν γνωρίζουν στοιχειώδη ιστορία, στοιχειώδη οικονομικά, ούτε τη γεωγραφία της χώρας τους, που δεν μιλάνε καν αγγλικά, αλλά θεωρούν οτι είναι πολιτικοί επειδή είναι κομματικά στελέχη ή συνδικαλιστές, είναι έτοιμοι ανά πάσα στγμή να γίνουν Πρωθυπουργοί. Αυτή είναι η διαφορά των απλών ανθρώπων από τους πολιτικούς. Το θράσος. Γ.Ν»
