Την πολιτική της συστηματικής υποβάθμισης της Δημόσιας Υγείας, τόσο από τη σημερινή κυβέρνηση όσο και από τις προηγούμενες, που έχει οδηγήσει σε πλήρη απαξίωση των αναγκών του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου, κατήγγειλε από το βήμα της Βουλής η Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής του ΚΚΕ, με Επίκαιρη Ερώτησή της, που συζητήθηκε χθες στη Βουλή.
Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα, υπερασπίστηκε προκλητικά την πολιτική της κυβέρνησης, παρουσιάζοντας μια ειδυλλιακή εικόνα για τη λειτουργία του νοσοκομείου, την ώρα μάλιστα που λείπει το μισό σχεδόν ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και με τη μέθοδο των μπαλωμάτων και των μετακινήσεων από νησί σε νησί επιχειρεί να καλύψει τα σοβαρά κενά που υπάρχουν.
Πιο αναλυτικά, όπως ανέφερε η Μ. Κομνηνάκα, στο νοσοκομείο υπάρχει μόλις ένας φαρμακοποιός -και αυτός επικουρικός εδώ και πολλά χρόνια- που τώρα αρρώστησε με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρό πρόβλημα προμήθειας και χορήγησης φαρμάκων για τις ανάγκες των ασθενών.
Το Απεικονιστικό Εργαστήριο του Νοσοκομείου ουσιαστικά υπολειτουργεί, αφού το υπάρχον προσωπικό δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες των δύο τμημάτων Ακτινολογικού και Νεότερων Απεικονιστικών Μεθόδων ενώ οι οργανικές θέσεις είναι 10, ανεπαρκέστατες σε σχέση με τις ανάγκες του μόνιμου πληθυσμού, αλλά και των επισκεπτών της Ρόδου. Ανάλογες ελλείψεις παρατηρούνται και στο παραϊατρικό προσωπικό, με αποτέλεσμα να μη λειτουργεί σήμερα η μέτρηση οστικής πυκνότητας, να υπολειτουργούν ο ψηφιακός αγγειογράφος, ο μαστογράφος και ο μαγνητικός τομογράφος.
Οι εφημερίες κατά μέσο όρο ανέρχονται σε 10 το μήνα ανά γιατρό, ενίοτε φτάνουν και τις 15, ενώ το Αναισθησιολογικό Τμήμα λειτουργεί εδώ και μεγάλο διάστημα με 2 μόνιμους αναισθησιολόγους, ενώ οι οργανικές θέσεις είναι 10. Το αποτέλεσμα είναι εκατοντάδες χειρουργεία να είναι στην αναμονή με ό,τι συνέπειες έχουν επιφέρει οι καθυστερήσεις στην υγεία και τη ζωή των ασθενών, όπως και στο προσωπικό.
Η Μ. Γκάγκα επιχείρησε να αποσείσει τις σοβαρές ευθύνες της κυβέρνησης, λέγοντας πως το νοσοκομείο λειτουργεί κανονικά(!), όπως βάφτισε τις μετακινήσεις προσωπικού από άλλα νησιά, ενώ για τη μεγάλη λίστα αναμονής στα χειρουργεία έριξε τις ευθύνες ούτε λίγο ούτε πολύ στους ίδιους τους ασθενείς που φοβόντουσαν να χειρουργηθούν την περίοδο της πανδημίας, για να συγκαλύψει τις ευθύνες της κυβέρνησης που μετέτρεψε τα νοσοκομεία σε «μίας νόσου», αναστέλλοντας τη διεξαγωγή χειρουργείων και στέλνοντας πελάτες στον ιδιωτικό τομέα.
Μάλιστα, στο πλαίσιο της ίδιας λογικής, προσπάθησε να υποβαθμίσει την υπολειτουργία του μαστογράφου και του μαγνητικού τομογράφου, λέγοντας ότι δεν είναι επείγουσες εξετάσεις, που μπορούν να γίνονται με προγραμματισμένα ραντεβού!
Κυνική ήταν και για τις προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αναφέροντας πως δεν μπορεί να υπάρχει πλεονάζον προσωπικό στα νοσοκομεία, των οποίων η κίνηση είναι μεγάλη μόνο δύο μήνες τον χρόνο, λόγω τουρισμού, επιβεβαιώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις ανάγκες του πληθυσμού για υπηρεσίες Υγείας, με τη λογική του κόστους – οφέλους.
Μάλιστα, ειδικά για τις μεγάλες λίστες των χειρουργείων, παρουσίασε ως λύση το πρόσφατο νομοσχέδιο για τα απογευματινά χειρουργεία, που θα πληρώνει ο κόσμος από την τσέπη του, ενώ προκειμένου να υπεραμυνθεί τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα, κατηγόρησε το ΚΚΕ για αντιφάσεις και ενώ το αίτημά του για δημόσιο, δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους ήταν και παραμένει ξεκάθαρο.
Το ότι δεν λειτουργούν κανονικά τα νοσοκομεία αποδεικνύονται από τις μεγάλες λίστες αναμονής, όχι μόνο στα χειρουργεία, αλλά και σε άλλα τμήματα, επισήμανε στη δευτερολογία της η Μ. Κομνηνάκα, καταγγέλλοντας την πολιτική της κυβέρνησης που αντί να επιτάξει τον ιδιωτικό τομέα στην πανδημία, στέλνει ασθενείς και γιατρούς στον ιδιωτικό τομέα, με τη μέθοδο των μπαλωμάτων επιχειρεί να καλύψει τα κενά, ενώ με τα απογευματινά χειρουργεία αναγκάζει τον κόσμο να πληρώνει τις υπηρεσίες Υγείας που χρειάζεται για δεύτερη φορά, από την τσέπη του, εκτός των ασφαλιστικών ταμείων.
Επισήμανε ακόμα ότι η έλλειψη γιατρών στα νησιά είναι πρόβλημα που οφείλεται στην ασκούμενη πολιτική που δεν δίνει ουσιαστικά και πραγματικά κίνητρα για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά αντίθετα διατηρεί τις άθλιες συνθήκες εργασίας, χαμηλούς μισθούς, χωρίς να καλύπτει το αυξημένο κόστος ζωής.
