Κάποτε οι πολιτικοί ήταν… πολιτικοί. Δηλαδή ήταν άνθρωποι που εξέθεταν τον εαυτό τους στο δημόσιο χώρο, με τις πράξεις και με το λόγο τους. Ήταν οι δικές τους πράξεις, έκαναν αυτό που οι ίδιοι πίστευαν.Και ήταν ο δικός τους λόγος, μιλούσαν με βάση τις πεποιθήσεις τους. Αυτοί οι πολιτικοί να ήταν καλοί ή κακοί, αλλά πάντως ήταν αυθεντικοί. Ήξερες με ποιόν είχες να κάνεις. Σήμερα αυτό το είδος σπανίζει. Οι πράξεις των περισσότερων πολιτικών – δυστυχώς ιδίως των νέων- υπαγορεύονται από ειδικούς, από συμβούλους, από «image makers», από επικοινωνιολόγους. Ακόμη και βουλευτές τρίτης κατηγορίας καταφεύγουν σε τέτοιου είδους «υποστήριξη». Οπότε οι πράξεις τους δεν τους ανήκουν, δεν είναι προϊόν δίκης τους επιλογής. Κατασκευάζονται με κριτήρια πολιτικού μάρκετινγκ. Το πιο θλιβερό είναι ο λόγος των περισσότερων σύγχρονων πολιτικών. Δεν υπάρχει στην ουσία. Διαβάζουν ένα χαρτί που κάποιοι άλλοι έγραψαν για αυτούς. Απαγγέλλουν ομιλίες που γράφτηκαν επίσης με κριτήρια πολίτικου μάρκετινγκ. Κάθε λέξη και κάθε φράση, είναι ζυγισμένη και υπολογισμένη με κριτήρια δημοσίων σχέσεων. Και πάντως δεν είναι δική τους, απόδειξη πως πολλοί από αυτούς δυσκολεύονται και να την διαβάσουν. Οι άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στη ζωή μας, δεν κάνουν κουμάντο στο λόγο τους. Προσλαμβάνουν «λογογράφους», συνεργάζονται με επικοινωνιολόγους και διαβάζουν κείμενα με τα οποία δεν έχουν καμιά σχέση- άλλοι τα έγραψαν. Πάντως έχει πλάκα στη συνέχεια, όταν η τρέχουσα δημοσιογραφία αναλύει περισπούδαστα, τι ήθελε να πει ο ποιητής. Έτσι γίνεται η πολιτική σήμερα.
Κάποτε
