Τόσο ξύλινα και «άκαμπτα» ελληνικά, όσο αυτά που άκουσα παρακολουθώντας -αποσπασματικά- τις εργασίες της Βουλής των Εφήβων, δεν ακούω ούτε όταν παρακολουθώ, λόγω επαγγελματικής διαστροφής, τις συνεδριάσεις της «κανονικής» Βουλής των Ελλήνων. Και o προσδιορισμός «κανονικής», είναι συζητήσιμος.
Το, υποτιθέμενο, εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Βουλής των Εφήβων δεν γνωρίζω κατά πόσον είναι τελικά εκπαιδευτικό, σίγουρα όμως είναι ένα κακέκτυπο της Βουλής εκείνης, που όταν παρακολουθούμε τις συνεδριάσεις της, τουλάχιστον χασμουριόμαστε.
Τι νόημα έχει να μπαίνουν τα παιδιά σε καλούπια των μεγάλων; Ποιος ο σκοπός να μιλάνε μια γλώσσα τόσο επιτηδευμένη η οποία απέχει έτη φωτός από αυτήν που χρησιμοποιούν στις παρέες τους; Γιατί πρέπει να έρχονται τα παιδιά στα μέτρα της Βουλής και όχι η Βουλή στα μέτρα των παιδιών;
Αντί να καλλιεργούμε «αντίτυπα» πολιτικών παλαιάς κοπής μέσω της Βουλής των Εφήβων, θα έπρεπε να «εμβολιάσουμε» τους Ελληνες βουλευτές, με τις νέες ιδέες και την ανατρεπτική ματιά των μαθητών. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα.
Ατέρμονες, βαρετές και ανούσιες συνεδριάσεις επίδειξης γνώσεων και ισχύος παρακολουθούμε καθημερινά στη Βουλή των Ελλήνων από τους επαγγελματίες πολιτικούς που λατρεύουμε να μισούμε. Είναι ανώφελο να μετατρέπονται οι μαθητές της Ελλάδας της κρίσης, σε playmobil με τον ίδιο τύπο κυριλέ ντυσίματος, το ίδιο στυλιζαρισμένο χτένισμα και την ίδια ξύλινη γλώσσα. Ατσαλάκωτοι και ανέκφραστοι.
Θα προτιμούσα να δω στη Βουλή μαθητές ντυμένους casual, να μιλάνε τη γλώσσα που χρησιμοποιούν όταν είναι με τις παρέες τους και να αναλύουν θέματα που πραγματικά τους απασχολούν και που θα αντιμετωπίσουν βγαίνοντας στην πραγματική ζωή, η οποία ξεκινά όταν σηκωθούν από τα θρανία.
Η «υψηλή» πολιτική και οι φτιασιδωμένες αγωνίες, θα έπρεπε να είναι ζητούμενα μόνο για τους επαγγελματίες τους είδους.
Αν θέλουμε κάποτε να ξεφύγουμε από το μοντέλο της πολιτικής και των πολιτικών που ξορκίζουμε, θα πρέπει να δώσουμε χώρο και χρόνο στη νέα γενιά σε όλα τα επίπεδα.
Η εικόνα της Βουλής των Εφήβων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν απέπνεε ούτε νεανικότητα, ούτε ζωντάνια, ούτε καινοτομία. Και είναι αυτά που μας λείπουν, για να μπορέσει να γυρίσει σελίδα αυτή η ταλαίπωρη χώρα.
Αν θέλουμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας στη νέα γενιά, θα πρέπει να την αφήσουμε να αναπνεύσει, να σπάσουμε τα καλούπια, να δημιουργήσουμε χώρο για νέες ιδέες στην νέα εποχή.
Εξάλλου, ποιος είπε ότι παλιό μοντέλο είναι και επιτυχημένο μοντέλο;
Α-τυπος και υπογραμμος: Βουλή Εφήβων… όπως Βουλή Ελλήνων
