Οι δηλώσεις λύπης και η θλίψης -κάτι σαν μνημόσυνο- που εκφράζουν οι εταίροι μας, αποτελούν περισσότερο «φερετζέ» και κροκοδείλια δάκρυα παρά μια ουσιαστική και καθαρή θέση, καθώς υποβιβάζουν την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί σε πολιτιστικό ζήτημα και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι είναι ένα καθαρά πολιτικό ζήτημα που ο Ταγίπ Ερντογάν εντάσσει στην πολιτική σκακιέρα τόσο στο εσωτερικό της χώρας του, όσο και προς τα έξω. Μα η πολιτική δεν οφείλει να παράγει Πολιτισμό; Το αποτυπώνει εύστοχα ο Αναστάσιος Αλβανίας «Η απόφαση αυτή ανήκει στις τραγικές αποφάσεις και ενέργειες που ναρκοθετούν τη μεγαλύτερη ελπίδα και προσπάθεια της εποχής μας. Την ειρηνική συνύπαρξη των θρησκειών και των πολιτισμών.» Εν πάσει περιπτώσει, το πώς εννοούν οι εταίροι μας οι Ευρωπαίοι την αλληλεγγύη αποτυπώθηκε και στην προχθεσινή σύναξη. Από τις 27 χώρες της Ε.Ε. έξι υποστήριξαν τις ελληνικές θέσεις. Γαλλία, Λουξεμβούργο, η Εσθονία, η Σλοβακία, η Σουηδία, ενώ η Αυστρία ζήτησε ακόμη και τη διακοπή των ενταξιακών διαπραγματεύσεων Όπως εύστοχα σημείωσε ανταποκριτής από τις Βρυξέλλες : «στο μοναδικό πράγμα που είναι καλοί, είναι να συνεδριάζουν με τις ώρες, να μην συμφωνούν στο τέλος και να ορίζουν νέα συνάντηση για να συζητήσουν εκ νέου.»
Κάτι σαν μνημόσυνο
