Το μεγαλύτερο κακό που μπορείς να κάνεις σε πολιτικό είναι να ασκήσεις κριτική στη δουλειά του. Ο οργανισμός του δεν έχει αναπτύξει αντισώματα στην κριτική. Ακόμα κι αν η κριτική είναι εποικοδομητική, και προέρχεται από κάποιον που λόγω θέσης και γνώσης έχει το δικαίωμα, ή και την υποχρέωση, να διατυπώσει την εξειδικευμένη γνώμη του, η αντίσταση του –που αντικατοπτρίζει τα πληγωμένα αισθήματά του– είναι πραγματικά σθεναρή. Ο κρινόμενος αισθάνεται ότι έχει υποστεί μια μεγάλη αδικία. Θυμώνει, στρέφεται κατά αυτών που τον κρίνουν (μίζερους τους αποκαλεί συνήθως) καταφεύγει σε θεωρίες συνωμοσίας (οι κακοί αντίπαλοι, γκρινιάρηδες που θέλουν το κακό του τόπου κλπ) και ενίοτε ανακοινώνει πως αδιαφορεί, αφού «θα τον κρίνει η ιστορία». Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι πολιτικοί μπορεί να έχουν δυσανεξία στην κριτική. Ένας λόγος είναι ότι είναι συχνά υπόλογοι για τις πράξεις τους και δεν θέλουν να φαίνονται ότι αποτυγχάνουν. Ένας άλλος λόγος είναι ότι μπορεί να αισθάνονται ότι η κριτική είναι προσωπική επίθεση και όχι απλώς μια διαφωνία για τις πολιτικές τους. Τέλος, μπορεί να φοβούνται ότι η κριτική θα βλάψει τις πιθανότητές τους να επανεκλεγούν. Όποιοι και αν είναι οι λόγοι, η δυσανεξία στην κριτική είναι ένα πρόβλημα. Μπορεί να τους αποτρέψει από να ακούσουν τις απόψεις των πολιτών και να κάνουν αλλαγές στις πολιτικές τους. Μπορεί επίσης να οδηγήσει σε πόλωση και διχόνοια στην κοινωνία. Είναι σημαντικό οι πολιτικοί να είναι ανοιχτοί και στην κριτική και στην άλλη άποψη. Μπορεί να τους βοηθήσει να βελτιώσουν τις πολιτικές τους και να γίνουν καλύτεροι εκπρόσωποι του λαού.
Δυσανεξία στην κριτική
