Τέσσερις ημέρες τώρα, κυκλοφορεί βίντεο -και μάλιστα σε υψηλή ανάλυση, με τις τελευταίες στιγμές του δολοφονημένου Μιχάλη. Και η ερώτηση είναι, γιατί αυτή η διασπορά της σκηνής των τραγικών στιγμών του Μιχάλη από τα κανάλια και τα ειδησεογραφικά sites, το γνωστό «καρέ-καρέ»; Εχουν κάποιο σκοπό; Στον βωμό των «εντυπώσεων» συχνά παραβιάζονται οι ουσιαστικοί κανόνες. Και η φρίκη «πουλιέται» ως θέαμα. Προφανώς συνεχίζουν τη δουλειά που κάνουν εδώ και μερικά χρόνια. Να φέρουν το πρόσωπο του τέρατος σε κάθε σπίτι. Να εξοικειωθούμε με κάθε φρίκη και να το θεωρήσουμε καθημερινότητα. Σαφώς και δεν πρέπει να υπάρχει πιο «περιορισμένη» κάλυψη στο γεγονός, καταγραφή της μαρτυρίας και όλων των στοιχείων που τεκμηριώνουν τη βαναυσότητα. Γιατί όντως πρέπει να μπορέσουμε να κοιτάξουμε το κακό κατάματα. Γιατί αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε. Όχι προφανώς για να συμφιλιωθούμε μαζί του, αλλά για να βρούμε τρόπο να το ξεριζώσουμε. Όμως, αυτό δεν γίνεται με το να αναπαράγουμε 50 φορές την ημέρα «καρέ-καρέ» τον Μιχάλη με «την μπλε μπλούζα να τον χτυπούν», «καρέ-καρέ» τον Μιχάλη «να αφήνει την τελευταία του πνοή». Γίνεται με δημοσιογραφική δουλειά, με αποκαλύψεις, αλλά και με επίγνωση ότι σκοπός δεν είναι απλώς να αγανακτήσουμε αλλά να αλλάξουμε τα πράγματα. Και τότε όντως θα έχουμε κάνει τη δουλειά μας στα ΜΜΕ. Που δεν είναι ούτε του πωλητή «θεάματος», ούτε του εισαγγελέα, ούτε του δικαστή. Αλλά του άγρυπνου βλέμματος που αποκαλύπτει, εξηγεί και κρίνει.
Η φρίκη «καρέ-καρέ»
