Αυτή που δεν περνάει καλά ανάμεσα στις φωνές της οργής. Δεν είναι παθητικοί, δεν είναι άβουλοι, είναι απλώς σιωπηλοί. Οι περισσότεροι είναι υπέρ της σχέσης με την Ευρώπη, είναι όσοι θέλουν να τους σέβονται και να σέβονται τους θεσμούς, όσοι επιθυμούν τη δημοκρατική λειτουργία, όσοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν την πολιτική και τους πολιτικούς με ανοιχτό μυαλό και όχι με μικροπολιτικό τυχοδιωκτισμό, όσοι ενοχλούνται από τις ακροδεξιές ρητορικές, όσοι γελάνε με τις ακατανόητες παλαιοκομμουνιστικές αντιδράσεις της άλλης πλευράς, όσοι θυσίασαν αρκετά σε οικονομικό επίπεδο, αλλά δεν έχουν όρεξη να θυσιάσουν και την ανθρωπιά τους, όσοι δεν πιστεύουν ότι η Δημοκρατία ξεχειλώνει, όσοι ενοχλούνται από το όλο και πιο θρασύ ξέπλυμα της ακροδεξιάς, όσοι θέλουν να ζήσουν σε ένα λειτουργικό κράτος, όσοι δεν πείθονται από success story και όσοι δεν λένε «καλά να πάθουν» στην πρώτη απόλυση, όσοι δεν ονειρεύονται κονσερβοκούτια. Είναι η σιωπηλή πλειοψηφία. Μπερδεμένη, αδύναμη και ανίκανη να ακουστεί μέσα σε τόσες κραυγές πάθους.Μόνο που όταν η σιωπή σπάει κάνει θόρυβο…
Υπάρχει μια μεγάλη σιωπηρή πλειοψηφία
