16 Σεπτεμβρίου 1977 και η ντίβα, απολαμβάνει αυτό που ονειρευόταν και ήθελε στην τελευταία της συνέντευξη, καθισμένη σε κάποιο σύννεφο πάνω από το Αιγαίο που σκορπίστηκε η στάχτη τη “Είναι πολύ παράξενο συναίσθημα να είμαι ζωντανός μύθος, ενώ βρίσκομαι ακόμη στη γη. Ίσως θα ήταν καλύτερο αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θαυμάζουν τη φωνή μου, αποφάσιζαν να με θεωρούν αθάνατη μετά το θάνατό μου. Αν γινόταν αυτό θα καθόμουν πάνω σε κάποιο σύννεφο, θα κοίταζα κάτω και θα απολάμβανα το θέαμα αντί να κάθομαι και να ανησυχώ αν θα καταφέρω να βγάλω τις ψηλές μου νότες». Υ. Γ. Συμπληρώνονται 30 χρόνια από τον θάνατο της Κάλλας. Ξέρει κανείς πού είναι το μουσείο της; Τα θέματα πολιτισμού που λέγαμε…
Μια γυναίκα, μια φωνή, ένας μύθος
