Ο τουρισμός που (δεν) θέλουμε

Σε όλες τις δημοφιλείς  τουριστικές περιοχές, οι υποδομές έφτασαν στα όριά τους. Σε κάποιες, ακόμα και στις «ναυαρχίδες» όπως η Μύκονος, τα ξεπέρασαν. Δίκτυα αποχέτευσης βούλωσαν. Νερό για κάθε χρήση εξαντλήθηκε. Η κατανάλωση ρεύματος έσπασε κάθε ρεκόρ. Δρόμοι προς παραλίες πλημμύρισαν από αυτοκίνητα.. Τα πλοία της ακτοπλοΐας και τα λιμάνια ακατάλληλα να σηκώσουν το βάρος μιας – συγκριτικά με το 2019 – μέτριας χρονιάς. Κυρίως οι κρατικές υποδομές της χώρας έδειχναν αδύναμες να ακολουθήσουν τις τεράστιες επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα. Κάνοντας κάποιος μια αναγωγή με τα προ COVID μεγέθη, εύλογα θα αναρωτιόταν τι θα είχε γίνει αν είχαμε πάει καλύτερα. Αν είχαμε μια κανονική χρονιά. Η σεζόν που σε λίγες εβδομάδες ολοκληρώνεται και έδειξε ότι οι πελάτες του ελληνικού τουρισμού άλλαξαν, τουλάχιστον για φέτος. Ηρθαν αυτοί στους οποίους στοχεύουμε εδώ και μία δεκαετία εύποροι τουρίστες – σίγουρα υψηλότερου εισοδηματικού επιπέδου από το παρελθόν και εμείς αποδειχθήκαμε ανέτοιμοι. Τώρα είναι η ώρα των αποφάσεων. Αν θέλουμε τους τουρίστες του 2021, τότε θα πρέπει να επενδύσουμε σε ευρείας κλίμακας ανανέωση των υποδομών. Η απουσία επαρκούς οδικού δικτύου, η λειψυδρία ή ακόμα και η ανεπάρκεια των δικτύων αποχέτευσης –όπως συνέβη εφέτος το καλοκαίρι στην πολυδιαφημισμένη Μύκονο–, είναι προβλήματα που ξεπερνούν τον σχεδιασμό ενός καλοκαιριού και απαιτεί τη διαμόρφωση ενός εθνικού σχεδίου. Με πλήρη σεβασμό στο περιβάλλον, στην πολιτιστική μας κληρονομιά και στις δυνατότητες σημαντικών προορισμών να υποδεχθούν επισκέπτες. Ούτως ή άλλως, θα βοηθήσουν και τη ζωή των μόνιμων κατοίκων. Σε αντίθετη περίπτωση, η ανάκαμψη θα μας βρει ξανά με τον «φτηνό» μαζικό τουρισμό.