O Φαμπρίς Λομ, ένας από τους δύο δημοσιογράφους που υπογράφουν το βιβλίο με τις εκμυστηρεύσεις του Γάλλου προέδρου κάνει μία δήλωση στο Real.gr που θα συζητηθεί.
Κάθε σελίδα και μια αποκάλυψη, στο βιβλίο-ντοκουμέντο «Ενας πρόεδρος δεν πρέπει να τα λέει αυτά», με τις εκμυστηρεύσεις του Φρανσουά Ολαντ.
Ο Γάλλος πρόεδρος εκτός από τα σημαντικά γεγονότα που εξιστορούσε λεπτομερώς στους συγγραφείς του βιβλίου, τους άφηνε να γίνουν μάρτυρες σοβαρών συζητήσεων που είχε με ευρωπαίους πολιτικούς πάνω σε καυτά ζητήματα, ενώ τους επέτρεπε να είναι παρόντες και στις τηλεφωνικές συνομιλίες που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Αυτό αναφέρουν οι δυο δημοσιογράφοι σε σχετικό απόσπασμα του βιβλίου.
«Μια διερμηνέας πλησιάζει ντροπαλά το γραφείο του προέδρου. Ο Φρανσουά Ολαντ βάζει την ανοιχτή ακρόαση, μια μεταλλική φωνή ακούγεται. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Αλέξης Τσίπρας. 7 Μαρτίου 2015. Είμαστε στο γραφείο του Φρανσουά Ολαντ. Η ιδιαιτέρα του για μια μόνο φορά, μας κανόνισε το ραντεβού να γίνει Σάββατο.
Κι έπεσε πολύ καλά, την ώρα του ραντεβού μας ο Γάλλος πρόεδρος πρέπει να τηλεφωνήσει στον Έλληνα πρωθυπουργό. Πλήρης διαφάνεια. Καμία σκηνοθεσία, ο πρόεδρος εξασκεί απλά την δουλειά του μπροστά μας, η οποία είναι τόσο ιδιαίτερη. Είμαστε οι προνομιούχοι μάρτυρες της υπόγειας δράσης του σ αυτή την ελληνική κρίση που έχει τα χαρακτηριστικά ενός θρίλερ!», αναφέρεται.
Ο Φρανσουά Ολαντ χρησιμοποίησε τον Αλέξη Τσίπρα;
Για την συγγραφή του βιβλίου χρειάστηκε οι δυο δημοσιογράφοι να συναντήσουν τον Γάλλο πρόεδρο, για περισσότερες από 100 φορές τα τελευταία πέντε χρόνια. Από τις συζητήσεις του με τον Ολαντ, ο Φαμπρίς Λομ, ένας από τους δύο δημοσιογράφους-συγγραφείς, αποκόμισε ότι ο Γάλλος πρόεδρος, ήταν στοργικός απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα, γιατί θεωρούσε ότι η συμπεριφορά του άγγιζε σχεδόν την πολιτική αφέλεια.
Από την άλλη η προσπάθεια που κατέβαλλε ο Γάλλος πρόεδρος για να σώσει την Ελλάδα, ενίσχυε το προφίλ του σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο, αλλά δεν ήταν ανιδιοτελής. Η οπισθοχώρηση του Αλέξη Τσίπρα χάρη στις προσπάθειες του Ολαντ, αποδυνάμωσε τον αρχηγό της γαλλικής ριζοσπαστικής αριστεράς, Ζαν Λικ Μελανσόν, πολιτικό αντίπαλο του σημερινού ενοίκου του Ελιζέ.
Στο ερώτημα αν το ενδιαφέρον του Ολαντ για την Ελλάδα και τον Τσίπρα, ήταν πραγματικό ή από συμφέρον επειδή είναι πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας ο Φαμπρίς Λομ απάντησε στο Real.gr:
«Πιστεύω ότι δεν πρέπει να είμαστε αφελείς. Ο πρόεδρος Ολαντ, πιστεύει πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις και με τον Τσίπρα, έγινε κάτι το ανεξήγητο. Δηλαδή είναι κάτι περισσότερο από την γοητεία του Τσίπρα, (ο Ολαντ) ένιωσε στοργή για τον Τσίπρα κι αυτό είναι πέρα από την πολιτική. Βρήκε ότι αυτός ο άνδρας τον αγγίζει, τον θαυμάζει και αγγίζει σχεδόν την πολιτική αφέλεια.
«Το λέω αυτό γιατί (ο Τσίπρας), είναι το αντίθετο από τον Ολαντ. Ο Ολαντ, είναι τα πάντα, εκτός από αφελής. Ο Τσίπρας παρουσιάστηκε σαν ένας ιδεαλιστής, ενώ ο Ολαντ είναι ρεαλιστής. Κάπου ο Τσίπρας, είναι ο νεαρός άνδρας που ο Ολαντ θα ήθελε να είναι. Κάποιος που πιστεύει στις πολύ αριστερές ιδέες, που πιστεύει ότι θα αλλάξει τον κόσμο, την χώρα του και είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ολαντ, έχει πολύ στοργή για αυτόν.
«Μετά αν μιλάμε σε επίπεδο πολιτικής, δεν αποκλείεται ο Ολαντ να είπε πως “αν σώσω την Ελλάδα, θα φανώ σαν ήρωας σε ευρωπαϊκό επίπεδο και θα αναβαθμιστώ στα μάτια των Γάλλων” κι αυτό σίγουρα έπαιξε το ρόλο του.
«Και ένας τρίτος λόγος, αλλά αυτός είναι για εσωτερική πολιτική κατανάλωση, θα σκέφτηκε πως “αν ο Τσίπρας, είναι η ενσάρκωση της ριζοσπαστικής αριστεράς, αυτή η ιδεαλιστική αριστερά που με ενοχλεί στη Γαλλία και με κατηγορεί ότι δεν είμαι αρκετά αριστερός, εάν καταφέρω να αποδείξω ότι η ιδεαλιστική αριστερά είναι υποχρεωμένη να συμπράξει με την πραγματικότητα, τότε αυτό θα είναι ένα πολύ καλό μάθημα για την αριστερή πτέρυγα, η οποία θα πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να συνεργαστούμε με τον καπιταλισμό, με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή κτλ” ».
Και μια μέρα μάλιστα, προσθέτει ο Φαμπρίς Λομ, μας το είπε γελώντας, ότι «τώρα ο Ζαν Λικ Μελανσόν, που εκπροσωπεί την ριζοσπαστική αριστερά είναι πολύ ενοχλημένος γιατί στήριξε τον Τσίπρα στην μάχη που έδινε με τις ευρωπαϊκές αρχές, που τον συνεχάρη για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, που επιθυμούσε η Ελλάδα να εγκαταλείψει την ευρωζώνη. Για τον Μελανσόν η μάχη του Τσίπρα ήταν αυτό που ήθελε να πράξει ενάντια στην Ευρώπη…»
Φυσικά τον Ολάντ τον διασκέδαζε, όταν είδε στο τέλος ότι ο Αλέξης Τσίπρας οπισθοχώρησε και δέχθηκε την πλειοψηφία των δρακόντειων μέτρων τα οποία επέβαλλε στη χώρα του. Αυτό μας το υπογράμμισε λέγοντας ότι «ο Μελανσόν τώρα δεν μπορεί να πεί ότι ο Τσίπρας είναι ένας από τους δικούς του» κι ότι ήταν «ενοχλημένος».
Κι αυτό τον διασκέδαζε. Όλη αυτή η ιστορία ήταν και ένα μάθημα σε εθνικό επίπεδο επίσης. Για να καταλήξω πιστεύω ότι είναι ένα μείγμα και των δυο. Ανθρώπινη ειλικρίνεια και στοργή από τη μία και υπολογισμοί και συμφέρον από την άλλη.
